Ένα κείμενο της Βάσιας Κούκη
Νιώθω τρομερή ευγνωμοσύνη για τις πρώτες μου ρυτίδες. Αυτές τις μικρές, προς το παρόν, γραμμούλες, γύρω από τα μάτια, καναδυό στο μέτωπο, μία βαρβάτη ανάμεσα στα φρύδια και ίσως, κάποιες, ανεπαίσθητες αριστερά και δεξιά στα χείλη, απόκτημα του παλιού καλού καιρού, που μπορούσα και κάπνιζα πού και πού, λίγο! (Μπαμπά, εσύ μην ακούς, φήμες είναι όλα). Επίσης, πολύ μου άρεσαν κι αυτές οι πρώτες, άσπρες τρίχες, που πετάχτηκαν ξαφνικά στη χωρίστρα μου, κάπου στα 30 μου και πλήθαιναν μέσα σε δύο χρόνια, αρκετά. Όλα αυτά, ενώ θα έπρεπε να με τρομοκρατήσουν, ένα δέος μού το προκάλεσαν.
Ναι, σίγουρα στα 32 σου, όλα αυτά είναι μια απλή εισαγωγή στο ρυτίδιασμα και στο άσπρισμα που έπεται, αλλά είναι ωραίο να το ζεις κι αυτό το στάδιο. Το βλέπεις από μικρός στους μεγαλύτερούς σου και πιστεύεις πως σε εσένα θα αργήσει πολύ να συμβεί. Βλέπεις το λείο δέρμα σου τόσο δροσερό, που δύσκολα το φαντάζεσαι με σημάδια ή ρυτίδες.
Είναι, όμως κι αυτό ένα στάδιο που, αν καταφέρουμε να περάσουμε από κάμποσες δύσκολες πίστες της ζωής, γλιτώσουμε από ασθένειες, ατυχήματα και φονικά, θα φτάσουμε σε κάτι νέο, που λέγεται ωριμότητα. Ξεκινά δειλά δειλά στα 30+ και πριν το συνειδητοποίησεις, διαλέγεις την αντιρυτιδική κρέμα που θα σου ταιριάξει καλύτερα, την φοράς ευλαβικά μέρα και νύχτα, βάφεις πιο συχνά τα μαλλιά σου και κοιτάς συνεχώς τον λαιμό σου να δεις αν κρέμασε. Και να κρέμασε βρε παιδιά, τι πειράζει; Θα μάς αγαπούν οι άνθρωποι μας λιγότερο; Θα μάς απολύσουν από τη δουλειά μας ή θα χάσουμε τους φίλους μας; Ίσα ίσα, είναι ευτυχία να μεγαλώνεις, να μπορείς να μεγαλώνεις, να αλλάζεις, να ωριμάζεις. Είναι γοητευτικό, εμπνέει σεβασμό και εμπεριέχει μια πορεία δική σου, ολοδική σου.
Είναι τόσο σημαντικό να έχεις αυτήν την ευλογία, την τύχη του να μεγαλώνεις, γιατί σημαίνει ότι έζησες, χάρηκες, έκλαψες, συνοφρυώθηκες, νευρίασες, κατσούφιασες, θύμωσες, απόρησες, φώναξες, γέλασες δυνατά και με την ψυχή σου. Κι όχι μόνον τα έκανες όλα αυτά, μα έχεις και την ευκαιρία να τα δεις γραμμένα πάνω σου. Κάθε σημάδι και μια σου ανάμνηση. Κάθε πληγή και μια εμπειρία. Άλμπουμ το πρόσωπό σου, γεμάτο στιγμές, που χαράχτηκαν βαθιά μέσα σου και πάνω σου. Κι αφού τα βλέπεις, σημαίνει πως ζεις. Ξέρεις, κάποιοι δεν είχαν την ευκαιρία να το δουν αυτό, να παρατηρήσουν τη ζωή τους, με όλες τις χαρές της και με όλα τα ανάποδά της, να αποτυπώνεται πάνω τους. Έφυγαν νωρίς. Έφυγαν νέοι, χωρίς ρυτίδες, πανάδες ή λεκέδες στα χέρια τους. Τα "λουλούδια του θανάτου", όπως τα έλεγαν οι παλιοί. Τι όμορφα λουλούδια, όμως, ζωγραφισμένα από το πινέλο της ζωής, σε δύο χέρια, που για χρόνια δούλεψαν, κόπιασαν, αγκάλιασαν, χάιδεψαν, φρόντισαν, σκούπισαν δάκρυα και κλείσανε πληγές.
Άφησέ τα τα χρόνια να σού δώσουν το δώρο τους. Είναι ματαιοδοξία, είναι αχαριστία να μπορείς να ζεις και να γυρνάς την πλάτη σε ότι ο χρόνος γράφει. Κι ας είναι αυτό ένα δώρο, που ανοίγοντάς το έχει για εσένα γκρίζα μαλλιά, αραιά μαλλιά ή πεσμένα μαλλιά. Κι ας είναι ένα δώρο φτιαγμένο από ρυτίδες, γραμμές και λεκέδες για το δέρμα σου. Αυτά τα δώρα είναι σαν τον Δούρειο Ίππο. Δεν τα αναγνωρίζεις αμέσως. Πρέπει να τα ανακαλύψεις, να τα περιεργαστείς. Να καταλάβεις πως κρύβουν μέσα τους εμπειρία, σοφία, αντοχή, δύναμη, αναμνήσεις, ανηφοριές, γλέντια, παιδιά κι εγγόνια. Κρύβουν χριστουγεννιάτικα δέντρα, δώρα, ξενύχτια, αποχαιρετισμούς, σπουδές, ξενιτιά, αρρώστιες και κλάματα. Για κοίτα όμως, τα κατάφερες. Έκλαψες πολύ εκεί που έπρεπε, εκεί που το ζητούσε η ψυχή σου, γέλασες δυνατά εκεί που ήθελες, που η καρδιά σου άνοιγε διάπλατα. Νοιάστηκες για τους ανθρώπους σου. Έζησες άνθρωπέ μου. Και σου εύχομαι να ζήσεις τόσο, που τα σημάδια του χρόνου θα καταλάβουν όλη σου την ύπαρξη, θα κατοικήσουν παντού πάνω σου. Και σου εύχομαι να φύγεις, μόνο όταν δε θα χωράνε άλλα "λουλούδια" στα χέρια σου. Να φύγεις μόνον όταν θα έχεις βαθιές, μεγάλες χαραγιές στο πρόσωπό σου.
Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που ζει την κάθε του στιγμή, την κάθε του μέρα, την ηλικία του, όποια κι αν είναι αυτή.
Τι σημασία έχουν οι αριθμοί, αν η καρδιά σου νιώθει αλλιώτικα;
Τι σημασία έχουν οι γραμμές στο μέτωπό σου, αν αποτυπώνουν τα γέλια που σε κέρασε η ζωή;
Αγάπα το κάθε σου σημάδι, την κάθε σου ατέλεια. Τέλειος δεν είναι ο αψεγάδιαστος. Τέλειος είναι ο συμφιλιωμένος με τον εαυτό του. Κι αυτό το είδωλό σου στον καθρέφτη, είναι όμορφο πολύ. Κι αυτές οι άσπρες τριχούλες σου, είναι οι βάσεις που πάτησες γερά πάνω τους για να φτάσεις εδώ που είσαι, είναι τα άγχη σου, οι στεναχώριες και τα καρδιοχτύπια σου. Κι αυτές οι ρυτίδες σου, είναι οι σελίδες από το βιβλίο της ζωής σου, είναι τα καλά και τα άσχημα που σού έμαθαν να λες "ευχαριστώ", "δεν πειράζει", "μου λείπεις", "σ'αγαπώ".
Μη νιώθεις άσχημα, μη βαρυγκομάς για τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος πάνω σου. Να είσαι ευγνώμων για τις αλλαγές που γίνονται μέσα σου. Σπουδαίο να μεγαλώνεις κι ακόμα πιο σπουδαίο να χτίζεις τον εαυτό σου, μέσα από λάθη και χαζά, που κατάφερες να μην επαναλάβεις.
Μακάρι οι στίχοι του Ελύτη να γίνουν πραγματικότητα στη ζωή μας και "... ας φέρνει ο κάθε χρόνος μια περισσότερη ρυτίδα στο πρόσωπο και μια λιγότερη ρυτίδα στη ψυχή".
Κοίτα εσύ να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να κλαις και να γελάς, να ζεις, να ρουφάς τις στιγμές, να συλλέγεις αναμνήσεις κι άσε τον χρόνο να σου "χαλάει" το έξω σου. Όσο το κάνει αυτό, εσύ θα φτιάχνεις το μέσα σου. Γιατί, η αληθινή ομορφιά είναι μέσα μας. Και οι αληθινά όμορφοι άνθρωποι δεν γερνούν ποτέ.
