Γράφει η εκπαιδευτικός Βάσια Κούκη
Κάποτε με ρώτησε μια μαθήτριά μου τι είναι ακριβώς η αγάπη. Χωρίς να το πολυσκεφτώ τής απάντησα πως αγάπη δεν είναι κάτι που το αγοράζεις ή το βρίσκεις έτοιμο, αλλά κάτι που το χτίζεις μέσα σου. Ίσως η απάντησή μου δεν ήταν αρκετή ή απόλυτα κατανοητή για ένα παιδί, αλλά ελπίζω να κατάλαβε πως για να αγαπάς και να αγαπιέσαι, απαιτείται προσπάθεια.
Υπάρχουν πολλά είδη αγάπης. Η γονεϊκή, η αδελφική, η φιλική, η συντροφική, η ερωτική. Υπάρχουν πολλές μορφές έκφρασης της αγάπης. Η αποπνικτική, η ρομαντική, η σκληρή, η απαιτητική. Όλα όμως έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Την αγάπη. Είναι πάντα δυνατή, ανίκητη και όπως την έχουμε ονειρευτεί; Είμαστε σίγουροι πως αυτό που νιώθουμε ή αυτό που ζούμε είναι αληθινό; Φθείρεται άραγε με τον χρόνο, ξεφτάει, απομυθοποιείται;
Χάνεται ποτέ η αγάπη;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η αγάπη εξαρτάται από τον χαρακτήρα του καθενός. Τα βιώματα, τις προσδοκίες του. Μια ζηλιάρα γυναίκα αγαπά κτητικά. Ένας απογοητευμένος άντρας αγαπά επιφυλακτικά. Αυτό, όμως, που έχει σημασία, είναι να μην μπερδεύουμε την αγάπη με τον ενθουσιασμό και άλλα εφήμερα συναισθήματα.
Ναι, είναι έντονα και αναζωογονητικά, αλλά δεν αρκούν για να μάς δέσουν πραγματικά με τον άλλον. Ο ενθουσιασμός, ακόμα και ο έρωτας, μοιάζουν με βελονιές αραιές, που πολύ εύκολα μπορούν να ξηλωθούν. Μα η αληθινή αγάπη, όχι, δεν καταλαβαίνει από αυτά. Και να την πετσοκόψεις, εκείνη θα βρει τρόπο πάλι να ενωθεί, να ξαναγεννηθεί και να λάμψει.
ΑΓΑΠΩ. Το Α και το Ω της ζωής μας. Δεν είναι τυχαίο που λέξεις-σύμβολα για την αγάπη, όπως αγγίζω, ανήκω, ανησυχώ, ακουμπώ, ξεκινούν και τελειώνουν το ίδιο με τη λέξη αγαπώ.
Ποιος άραγε αγαπήθηκε αληθινά και δεν γέμισε η ζωή του αρώματα και μουσικές; Ποιος άραγε δεν αγάπησε αληθινά και δεν ένιωσε την καρδιά του να ξεχειλίζει από ευτυχία;
Μα, στάσου, αγάπη σημαίνει να κλείνεις τις πληγές του άλλου και όχι να του ανοίγεις καινούριες. Να γίνεσαι ήλιος και φεγγάρι μαζί. Παρόλα αυτά καμία φορά η αγάπη πονάει. Μα φυσικά και θα πονάει! Πώς αλλιώς θα ξέρουμε ότι υπάρχει; Το ζητούμενο είναι να αγαπάμε αληθινά. Και να αγαπιόμαστε αληθινά.
Ο Καζαντζάκης είπε πως: "Αγάπη θα πει να χάνεσαι". Έτσι, αν τύχει και χαθείτε κάπου στην πορεία, ή θα τον βρείτε τον δρόμο ή θα τον φτιάξετε. Μαζί. Με αγάπη. Πυξίδα η καρδιά και ο δρόμος που διαλέγει ποτέ δεν είναι λάθος.
Τι είναι όμως αγάπη; Τι είναι αυτό το συναίσθημα που υμνήθηκε όσο κανένα άλλο, που έκανε ανθρώπους να θυσιαστούν γι'αυτό, να τα αλλάξουν όλα στη ζωή τους, να το αποζητούν, να το κυνηγήσουν ή να φαρμακωθούν;
Αγάπη σημαίνει να ερωτεύομαι την ψυχή του άλλου, πριν καν αγγίξω το σώμα του.
Αγάπη σημαίνει να χτίζω μέσα μου κάτι παντοδύναμο και να το προσφέρω απλόχερα στον άλλον.
Αγάπη σημαίνει να έχω χωρίσει την καρδιά μου σε διαμερίσματα και να δίνω το μεγαλύτερο στον άνθρωπό μου.
Αγάπη σημαίνει να αδειάζω το εγώ μου, να το ισοπεδώνω μπροστά σε δύο μάτια, που φέγγουν το μονοπάτι μου.
Αγάπη σημαίνει να μην υπάρχει το εγώ αλλά το εμείς, να μην λέω σκέφτομαι αλλά να πράττω, να μην νιώθω απλά αλλά να το δείχνω, να μην παίρνω αχόρταγα αλλά και να ξέρω να δίνω. Πόσες αληθινές "καλημέρες" , πόσες δυνατές "καληνύτες", πόσα "μου λείπεις", κρύβει μέσα του το σ'αγαπώ. Λέξεις που δε θα βρεις αλλού να σημαίνουν τόσα πολλά για σένα. Λέξεις που βρίσκουν νόημα μόνο όταν τις ξεστομίζει ο Ένας ή η Μία και συνοδεύονται από το μαγικό πέπλο της αγάπης τους. Και είναι τόσο όμορφα να αφήσεις αυτό το πέπλο να σε σκεπάσει, να σε παρασύρει, να σε μεθά.
Κι αν εσύ που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, αγάπησες, αγαπήθηκες, πόνεσες, έκλαψες και έχεις ένα εκατομμύριο λόγους για να φύγεις, βρες αυτόν τον έναν λόγο, τον πιο σημαντικό, που θα σε κάνει να μείνεις. Μην το πετάς αυτό που έσπασε, ράγισε ή σε μια γωνιά του χτυπήθηκε. Μην κοιτάς το σημείο του που πήρε να ξεθωριάζει. Φρόντισέ το, περιποιήσου το και ένωσε προσεκτικά τα κομμάτια του. Είναι συλλεκτικό κομμάτι η αγάπη. Μην την πετάξεις στα σκουπίδια τόσο εύκολα, πριν αφιερώσεις κόπο και χρόνο για να τη σώσεις.
Η αληθινή αγάπη δεν έχει όρια. Ούτε ακολουθεί κανόνες. Δεν έχει λογική, δεν συμβαδίζει με κάποιον αλγόριθμο. Μοιάζει με άμαξα, της οποίας τα άλογα άλλοτε τρέχουν κι άλλοτε περπατούν σκυφτά σε χωματόδρομο. Έχει σκαμπανεβάσματα, αναποδιές, εγωισμούς και πείσματα. Μην τη θες ευθεία γραμμή την αγάπη. Θα πεθάνει αν γίνει ευθεία, όπως η καρδιά. Άστη να τρεμοπαίζει, να ανεβοκατεβαινει, να χτυπά δυνατά και γρήγορα. Είναι ζωντανή, άκουσέ την, ανασαίνει.
Ποιους αγαπάμε όμως; Ή μάλλον ποιους "πρέπει" να αγαπάμε; Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Δεν υπάρχει πρέπει. Υπάρχει, όμως, ο άνθρωπος που είναι για εμάς το σπίτι μας, ο ουρανός μας, η βροχή και η λιακάδα μας. Ο άνθρωπος που στο ένα χέρι του κρατάει τη μέρα μας και στο άλλο τη νύχτα μας. Αυτό σημαίνει πως δεν αγαπάμε τον άντρα που μάς παίρνει δώρα ή μας κάνει όλα τα χατίρια.
Αγαπάμε τον άντρα που τα χέρια του είναι το ασφαλέστερο μέρος του κόσμου για εμάς. Δεν αγαπάμε τη γυναίκα που είναι καλή νοικοκυρά ή όμορφη. Αγαπάμε τη γυναίκα που το χάδι της φτάνει για να ισιώσει κάθε τσαλακωμένο μας σημείο. Αγαπάμε τους ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή μας και την άλλαξαν προς το καλύτερο. Αυτούς που μαζί τους γινόμαστε ό,τι πραγματικά θέλουμε να είμαστε. Αυτούς με τους οποίους, χέρι χερι, θα χτίσουμε το ομορφότερο "οικοδόμημα" της γης~την αγάπη μας.
Χτίζοντας την αγάπη, ξεκινάμε από χαμηλά, από τα θεμέλια. Οι γερές βάσεις είναι αυτές που θα κρατήσουν την αγάπη ψηλά, κι ας χαλάει έξω ο κόσμος. Και όσο χτίζουμε και ανεβαίνουμε πιο ψηλά, τόσο πιο ελεύθεροι θα νιώθουμε.
Όταν πια καταφέρουμε και κατακτήσουμε την κορυφή, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από την ανόθευτη, ανιδιοτελή αγάπη, που μέσα σε αυτήν τα μάτια λένε περισσότερα λόγια από τα χείλη, τότε είμαστε έτοιμοι να αποχαιρετήσουμε τις ανηφοριές, να ανοίξουμε την αγκαλιά μας και να απολαύσουμε τη θέα. Δε θα φοβάσαι μη γκρεμιστείς. Θα ξέρεις κι εσύ και ο άνθρωπός σου, το πολυτιμότερο στολίδι της καρδιάς σου, ότι η αγάπη που δημιουργήσατε μαζί είναι κάστρο απόρθητο.
Κι αν θέλεις αυτό να βαστάξει με κάθε καιρό και σε κάθε εποχή, μην το θεωρήσεις δεδομένο. Μην αφεθείς. Μην ξεχάσεις το κομμάτι ζωής που αφιέρωσες για να το ράψεις, σύμφωνα με τα σχέδια της καρδιάς σου. Κράτα ζωντανή τη φλόγα της αγάπης σου κι άφησέ τη να κάψει όλα τα ξερόκλαδα της ζωής.
Θα δεις, στα αποκαΐδια τους θα γεννιέται πάντα η αγάπη. Η αληθινή.
Βάσια Κούκη
