Μαγευτική ανάβαση στη κορυφή Αφέντης Σταυρός στην Θρυπτή
Στα Αόρη (όπως αποκαλούν οι ντόπιοι τον ορεινό όγκο της Θρυπτής) και με στόχο την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή, περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου την Κυριακή 20 Νοέμβρη.
Ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας από την πλατεία του γραφικού οικισμού της Θρυπτής, που βρίσκεται φωλιασμένος στο ομώνυμο οροπέδιο. Με απρόσμενα ζεστό καιρό (σε σχέση και με το μικροκλίμα της περιοχής όπου οι θερμοκρασίες είναι πάντα χαμηλές) βαδίσαμε αρχικά ανάμεσα από τα καλά διατηρημένα σπίτια του οικισμού και στη συνέχεια ανάμεσα από σκόρπιους ‘μαγατζέδες’.
Οι δεκάδες ‘μαγατζέδες’, τα παλιά δηλαδή πετρόκτιστα αγροτόσπιτα με τους φούρνους, τις αυλές και τα πατητήρια τους, μαρτυρούν την δυνατότητα του εύφορου οροπέδιου να θρέψει σε αλλοτινούς καιρούς, με την γεωργία και την κτηνοτροφία ένα πολυάριθμο πληθυσμό. Σήμερα τα καρπερά χωράφια είναι φυτεμένα με αμπέλια και οπωροφόρα δέντρα, τα περισσότερα όμως σπίτια κατοικούνται σποραδικά. Παρά την ανομβρία και τον αφύσικα ζεστό καιρό, το φθινόπωρο έχει βάλει αρκετές κοκκινοκίτρινες πινελιές στο πανέμορφο οροπέδιο, με τα τρυγημένα αμπέλια και τα γυμνά δέντρα να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο χειμώνας δεν είναι μακριά...
Σύντομα αφήσαμε πίσω μας τον γραφικό οικισμό και ακολουθώντας πάντα ανηφορική πορεία μπήκαμε στο πευκοδάσος της περιοχής. Ανηφορήσαμε από στενό ανηφορικό μονοπάτι καλά σηματοδοτημένο, κάτω από τα πανύψηλα φουντωτά πεύκα, φορτωμένα ξερές κουκουνάρες. Το παχύ χαλί από πευκοβελόνες, η μυρωδιά από ρετσίνι και η σκιερή δροσιά του δάσους έκαναν το περπάτημα μας ιδιαίτερα ευχάριστο.
Ακολουθώντας πάντα ανηφορική πορεία, βγαίνουμε από το δάσος και προχωράμε προς την κορυφή, ανάμεσα από ένα τραχύ άγονο τοπίο με ελάχιστη θαμνώδη βλάστηση σκεπασμένο με τεράστιους γκρίζους κοφτερούς βράχους, που σμιλεμένοι από το χιόνι, την βροχή και τον αέρα δημιουργούν ένα αλλόκοτο σεληνιακό τοπίο. Περπατάμε σε μονοπάτι σκεπασμένο με αναρίθμητες πέτρες, που ελίσσεται ανάμεσα από τους ριζωμένους βράχους και με απότομη ανηφορική κλίση μας οδηγεί στην κορυφή.
΄Οσο ανεβαίνουμε, η θέα πίσω μας ξεδιπλώνεται φαντασμαγορική: ο κόλπος του Μεραμπέλλου αστράφτει κάτω από τον λαμπερό φθινοπωρινό ήλιο, η Ελούντα, ο ΄Αγιος Νικόλαος, η Παχειά ΄Αμμος και το Καβούσι ξεχωρίζουν κάτασπρα, το φαράγγι του Χα και οι κορφές από τα Στειακά βουνά ορθώνονται επιβλητικές γύρω μας. Μετά από περπάτημα δύο περίπου ωρών καλύψαμε τα 635μ. υψομετρικής διαφοράς και φτάσαμε στην κορυφή.
Εκεί μας περίμενε κατάλευκο και απέριττο το μικρό ξωκλήσι του Αφέντη Σταυρωμένου, τριγυρισμένο από παλιά πέτρινη δεξαμενή και λιγοστά κελιά, που φιλοξενούν τους επισκέπτες στην εορτή της εκκλησίας στις 14 Σεπτεμβρίου. Παραδίπλα ορθώνεται επιβλητική και παράταιρη πανύψηλη κεραία τηλεφωνίας με δορυφορικά ‘πιάτα’, που με το τεράστιο ύψος της προσπαθεί να διαπεράσει τα σύννεφα που καλύπτουν την κορυφή. Με λύπη διαπιστώνουμε τις καταστροφές και βανδαλισμούς που έχουν γίνει στο καταφύγιο, που πρόσφερε την θαλπωρή του σε περιπατητές, κυνηγούς και προσκυνητές. Με παράλογη μανία βάνδαλοι έχουν καταστρέψει τα πορτοπαράθυρα και τις εγκαταστάσεις του άλλοτε φιλόξενου χώρου! ΄Ιδια εικόνα ανεξήγητης καταστροφής αντικρίσαμε και στο δασικό παρατηρητήριο στη θέση ‘Παπούρα’ στην περιοχή της Θρυπτής, πριν από μερικούς μήνες...
Ευτυχώς η ομορφιά της ορεινής φύσης αποδιώχνει την απογοήτευση που προκαλούν τα ...έργα του ανθρώπου. Σκαρφαλώνουμε ανάμεσα από τα βράχια στο σημείο που είναι το τσιμεντένιο κολωνάκι της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού και σηματοδοτεί την κορυφή της οροσειράς σε υψόμετρο 1476μ. Η θέα πανοραμική, μας αποκαλύπτεται μαγικά ανάμεσα από τα κάτασπρα σύννεφα. Χαμηλή νέφωση έχει σκεπάσει τις τριγύρω βουνοκορφές και νιώθουμε να αιωρούμαστε, χωρίς βάρος κατανικώντας την βαρύτητα, πάνω από τα νέφη!!! Το Κρητικό πέλαγος, τα χωριά και οι κάμποι ξεπροβάλλουν ανάμεσα από τα σύννεφα, τυλιγμένα σε μυστηριακή αχλύ. Το μικροσκοπικό νησάκι της Ψείρας ξεχωρίζει στο σύθαμπο, προβάλλοντας ανάμεσα σε μπαμπακένια σύννεφα, σαν ένα αλλόκοτα σκουρόχρωμο ανάλαφρο νέφος που αιωρείται στο στερέωμα. Πραγματικο...αιθεροβάμονες, στην κορφή πάνω από τα σύννεφα, κάνουμε διάλλειμα για ξεκούραση και ρακί, αλλά και για να αφομοιώσουμε την ομορφιά που αντικρίζουμε. Αξέχαστες εικόνες που διαρκώς εναλλάσσονται, καθώς τα αεικίνητα σύννεφα πυκνώνουν ξαφνικά στο βορρά καλύπτοντας με ένα αδιαπέραστο λευκό πέπλο την πλάση, ενώ ταυτόχρονα αραιή ομίχλη αρχίζει να σκεπάζει τις γύρω πλαγιές.
Αρχίζουμε την κατάβαση από κατηφορικό χωματόδρομο, που θα μας φέρει πίσω στον οικισμό. Σύντομα μας τυλίγει η ομίχλη, γρήγορα όμως διαλύεται καθώς κατηφορίζουμε. Ρουφάμε για λίγο την διαπεραστική υγρασία της ομίχλης και συνεχίζουμε την πορεία μας με τους ήχους από τα κοπάδια που βόσκουν τριγύρω να μας συνοδεύουν. Η βουκολική συμφωνία διακόπτεται για λίγο από τον ήχο των εξατμίσεων πέντε μοτοσικλετών βουνού. Σταματάμε να γνωριστούμε με την παρέα από την Ιεράπετρα, που ανακαλύπτει ‘μηχανοκίνητα’ τις ομορφιές των βουνών μας και συνεχίζουμε από συνδυασμό παλιών μονοπατιών και δρόμων μέχρι την αφετηρία.
Φτάνουμε στη πλατεία μετά από 5,5 ώρες περπάτημα, έχοντας διανύσει 11,3χλμ και ολοκληρώνουμε ...γευστικά την μέρα μας στην τοπική παραδοσιακή ταβέρνα με εξαιρετικό ντόπιο κρασί και νόστιμους μεζέδες. Ανανεώνουμε το ραντεβού για την επόμενη Κυριακή, με πεζοπορική εξόρμηση με λεωφορείο στο νομό Ηρακλείου.
