Της Βάσιας Κούκη
Η ερωτική έλξη, η σεξουαλική δραστηριότητα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός μεταξύ δύο ατόμων του ιδίου φύλου, ονομάζεται ομοφυλοφιλία. Καμία αρνητική χροιά, ψυχική διαταραχή, ανωμαλία ή ενοχή δεν παρουσιάζονται σε αυτόν τον ορισμό. Έτσι, όμως αντιμετωπίζονται οι ομοφυλόφιλοι.
Δυστυχώς και για εκείνους και για τους κριτές τους, οι οποίοι στέκουν με το πιστόλι στο χέρι, στήνοντάς τους στον τοίχο με την πρώτη ευκαιρία και τραβώντας τη σκανδάλη, απλά και μόνο, γιατί οι ερωτικές επιλογές τους δεν συνάδουν με τις "σωστές", δικές τους. Ενώ έχουν τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους ανθρώπους, οι ομοφυλόφιλοι παλεύουν να αποδείξουν σε μια ολόκληρη κοινωνία, που τους περιθωριοποιεί και τους εγκλωβίζει με προκαταλήψεις, πως είναι κι αυτοί άνθρωποι και έχουν δικαίωμα στη ζωή, στον έρωτα και στην αγάπη, ανεξάρτητα αν αυτά αναφέρονται σε άτομα του ίδιου φύλου.
Ένας ομοφυλόφιλος είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Έχει χαρίσματα, ταλέντα, κλίσεις, ιδιαιτερότητες, αδυναμίες και όνειρα, που όμως πολλές φορές αποκλείεται από παρέες, ευκαιρίες καριέρας, θέσεις εργασίας και διώκεται, ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια. Είναι δακτυλοδεικτούμενος, είναι η "ντροπή" του σπιτιού, είναι όλες εκείνες οι αγενείς και απάνθρωπες ταμπέλες, που ο κοινωνικός περίγυρος, με χλευασμό, τού κρεμάει. Μετά μιλάμε για bullying. Ποιο bullying τελικά μάς ενοχλεί, όταν άνθρωποι που επιλέγουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν από ομόφυλούς τους, θυματοποιούνται και στοχοποιούνται σε κλάσματα του δευτερολέπτου;
Ο πατέρας είναι παλαιών αρχών και δεν θα το δεχτεί. Η μητέρα είναι της σχολής του "Τι θα πει η γειτονιά;", οι φίλοι και οι φίλες ξαφνικά κλονίζονται και ξεκινούν τους ψιθύρους και το άτομο που έκανε το λάθος να εκφράσει την ερωτική του προτίμηση, βρίσκεται μόνο, να αναρωτιέται ποιον τελικά πειράζει ή βλάπτει η επιλογή του. Ποιος είναι αυτός που βάζει τους κανόνες ή τα όρια στην αγάπη, τον έρωτα και την απόλαυση; Γιατί ένας άντρας που νιώθει ευτυχία με έναν άλλον άντρα ή μια γυναίκα που ερωτεύτηκε μιαν άλλη γυναίκα, να είναι ένοχοι γι' αυτό και όλοι, ασκώντας ωμή, ψυχολογική βία, να τούς θέλουν δυστυχισμένους; Είναι ζήλια, είναι ταμπού, είναι θέμα πουριτανισμού ή απλά δεν μάς αρέσει, να είναι ο άλλος ευτυχισμένος σε βαθμό που εμείς οι "κανονικοί", δε θα το φτάσουμε ποτέ; Μήπως τελικά οι άνθρωποι φθονούν όποιον κατάφερε να βρίσκεται σε αρμονία με την επιθυμία του;
Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ανωμαλία. Ανωμαλία είναι η παιδεραστία, η παιδοφιλία, η συλλογή και διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας.
Ο ομοφυλόφιλος δεν είναι ψυχικά διαταραγμένος. Ψυχικά διαταραγμένος είναι ο βιαστής, ο ενήλικας που "αγγίζει" ένα παιδάκι του συγγενικού περιβάλλοντός του, ο ηδονοβλεψίας, ο ασκών τη σωματική βία στη γυναίκα και τα παιδιά του κτλ. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ψυχική νόσος, δεν γιατρεύεται με φάρμακα, δεν περνάει με ματζούνια, ούτε αν "τη διαβάσει παπάς". Η ομοφυλοφιλία είναι ανάγκη, είναι επιλογή, είναι κάτι το έμφυτο, το πηγαίο και αποτελεί προσωπικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου, που ζει ελεύθερο γύρω μας. Ποιος μοιάζει με τον άλλον; Στον καθένα μας αρέσουν διαφορετικά φαγητά, ακούμε διαφορετική μουσική, το χρώμα των ματιών μας είναι αλλιώτικο από κάθε άλλου, το δέρμα μας έχει διάφορους χρωματικούς τόνους. Τότε, γιατί πρέπει να ακολουθούμε όλοι έναν καθολικό κανόνα στην επιλογή συντρόφου; Εκεί, δεν ισχύει η διαφορετικότητα; Πού χάνεται η αποδοχή της;
Το χειρότερο, είναι ότι υπάρχουν γύρω μας, γνωστοί κι άγνωστοι προς εμάς άνθρωποι, οι οποίοι ζουν ακόμα με το "σύνδρομο της κλειδαρότρυπας", σχολιάζοντας τις ερωτικές επιλογές των άλλων, τόσο των ομοφυλόφιλων όσο και των μη, όταν οι ίδιοι τους περιπλέκονται σε πολύ πιο αισχρές ή ντροπιαστικές πράξεις. Ποιο κενό τους άραγε προσπαθούν να καλύψουν έτσι;
Υπάρχουν κράτη, ανατολικά κυρίως, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, στο οποίο οι ομοφυλόφιλοι λιθοβολούνται, θανατώνονται, φυλακίζονται ή νυμφεύονται δια της βίας, προκειμένου να μπουν στον ίσιο δρόμο ή για να ξεπλύνουν την ντροπή. Υπάρχουν άλλες χώρες, κυρίως του δυτικού κόσμου, στις οποίες οι άνθρωποι αυτοί ζουν κανονικά, μπορούν να παντρευτούν το έτερόν τους ήμισυ, με την αμέριστη συμπαράσταση των οικογενειών τους, ακόμα και να αποκτήσουν δικό τους παιδί, βάσει νομοθεσίας!
Και η Ελλάδα, η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, είναι η χώρα που σκοτώνει τη δημοκρατία. Είναι η χώρα που ένας πατέρας, για να μην τον κοροϊδέψουν στο καφενείο, προτιμά ο γιος του να παντρευτεί με το ζόρι μια γυναίκα και να περάσει μια ζωή εγκλωβισμένος, κι ας προσανατολίζονται οι προτιμήσεις του στο ανδρικό φύλο. Είναι η χώρα, που μια μάνα προτιμά η κόρη της να βρει ένα καλό παιδί και να κάνει οικογένεια, όταν βλέπει πως η κοπέλα που περνά μαζί της ώρες, είναι αυτή για την οποία σκιρτά η καρδιά της και όχι μια απλή φίλη. Και όλα αυτά, για να μπορεί να παρουσιάσει την κόρη της με συζυγο, δόξα και τιμή. Κι ας την έχει καταδικάσει σε δυστυχία και ισόβια καταπίεση. Όχι, δεν είμαι γονιός. Ναι, μιλάω εκ του ασφαλούς. Μα αν είχα παιδί, το μόνο που θα με ένοιαζε θα ήταν να είναι γερό, ευτυχισμένο και πάνω από όλα άνθρωπος. Γιατί το να είσαι άνθρωπος, δεν έχει φύλο, χρώμα ή θρησκεία. Το να είσαι άνθρωπος έχει καρδιά, ψυχή και φιλότιμο.
Ένας ψυχίατρος, ο Fryer, μελέτησε για χρόνια τον ψυχισμό των ομοφυλόφιλων και απέδειξε πόσο πολύ αυτοί οι άνθρωποι φέρουν το "σύνδρομο του νέγρου": αν θέλω να πετύχω στη ζωή μου, πρέπει να ξέρω πάντα ποια είναι η θέση μου. Έτσι, όπως οι σκουρόχρωμοι άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν ως λευκοί, διότι αλλιώς βρίσκονται στο περιθώριο, έτσι και οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να φυλάνε καλά το μυστικό τους και να μην κάνουν παρέα με άλλους ομοφυλόφιλους, για να μην κριθούν καταδικαστέοι από τους γύρω τους. Δεν είναι θλιβερό να πρέπει να περάσεις μια ζωή, κρυμμένος, σιωπηλός και καταπιεσμένος, βλέποντας γύρω σου να συμβαίνουν αίσχη απροκάλυπτα και εσύ να νιώθεις ένοχος, γιατί απλά δεν σου αρέσουν τα κορίτσια ή τα αγόρια;
Είναι πέρα για πέρα ειρωνικό, η συναινετική ερωτική συνεύρεση δύο ατόμων, να αποτελεί τόσο μεγάλο μυστήριο ή/και ταμπού, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο πιο ασφαλής και φιλικός τρόπος, για να εκφράσει κάποιος άνθρωπος τα ένστικτά του. Αντ' αυτού, επικίνδυνα, προς τον συνάνθρωπο, ένστικτα, όπως ο αθέμιτος ανταγωνισμός, η εκδικητική διάθεση, ο εξευτελισμός και η βία, γίνονται πολύ ευκολότερα ανεκτά, παρά η ομοφυλοφιλία, η οποία και φυσικά, δεν αποτελεί απειλή. Εκείνα θα τα δικαιολογήσουμε, σίγουρα θα τα κατακρίνουμε, αλλά και θα τα "κουκουλώσουμε". Την ομοφυλοφιλία, όμως, αφού πρώτα φτύσουμε στον κόρφο μας που "ευτυχώς δεν μάς βρήκε τέτοιο κακό", θα την καταδικάσουμε.Ξεχνάμε ό,τι δεν μάς πέφτει λόγος, καθώς το σώμα του ο καθένας το διαχειρίζεται και το διαθέτει με όποιον τρόπο επιθυμεί.
Η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάποιο θέμα προς συζήτηση. Είναι κάποιου η ζωή, που έχει την ίδια αξία, θέση και σημασία με τη δική μας.
Σήμερα, δεν θα χρησιμοποιήσω απόφθεγμα κάποιας σπουδαίας προσωπικότητας, μα θα σάς μεταφέρω τα λόγια μιας μάνας, που έχασε το παιδί της σε τροχαίο και έγινε η αιτία να ενωθεί και πάλι μια οικογένεια. Διότι μια άλλη μάνα, συμφώνησε με τον πατέρα, να φύγει ο γιος τους μακριά από το πατρικό, καθώς ως ομοφυλόφιλος τούς ντρόπιασε ανεπανόρθωτα, με αποτελέσμα να μην έχουν νέα του για πολλά, πολλά χρόνια. Όταν αυτή η μάνα, συνάντησε τυχαία την άλλη μάνα, που η ζωή τής πήρε τόσο βίαια τον γιο της, τής εκμυστηρεύτηκε τον καημό της. Τότε εκείνη δάκρυσε και τής είπε : "Το δικό μου το παιδί δεν θα το ξαναδώ ποτέ, γιατί το νεκροφίλησα και το έθαψα. Εσύ, όμως, το δικό σου, το έθαψες ζωντανό". Η πρόταση αυτή, έφτασε για να δεχθούν οι γονείς την διαφορετική επιλογή του παιδιού τους και να γίνουν ασπίδα στα σχόλια του κόσμου.
Ο κόσμος πάντα θα πει. Ο κόσμος φτιάχτηκε για να λέει. Η καρδιά μας, όμως, δεν φτιάχτηκε για να κλαίει. Φτιάχτηκε με προσοχή, με σπουδή, με μεγάλη τέχνη, ώστε να χωράει μέσα της βάσανα, λύπες, δάκρυα μα και χαρές, ευτυχισμένες στιγμές κι ανθρώπους. Πολλούς ανθρώπους. Σ' όποιο φύλο κι αν ανήκουν.
Βάσια Κούκη
