Η 3η Δεκεμβρίου δεν είναι υπόμνηση ευαισθησίας. Είναι υπενθύμιση υποχρέωσης.
Η σημερινή ημέρα δεν είναι μια τυπική επέτειος ούτε ένας ακόμη σταθμός ευαισθητοποίησης. Είναι μια σκληρή υπενθύμιση ότι, για χιλιάδες συμπολίτες μας, η καθημερινότητα παραμένει άνιση, επίπονη, γεμάτη εμπόδια που θα έπρεπε να έχουν αρθεί εδώ και χρόνια. Και τα στοιχεία που καταθέτει φέτος η ΕΣΑμεΑ δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ωραιοποίησης.
Μόνο το 8% των ατόμων με αναπηρία θεωρεί ότι αντιμετωπίζεται ισότιμα στην ελληνική κοινωνία, ενώ 6 στους 10 συναντούν καθημερινά εμπόδια προσβασιμότητας σε δημόσιες υπηρεσίες, δομές υγείας και κοινόχρηστους χώρους .
Και την ίδια ώρα, το 72% όσων χρειάζονται υποστηρικτική τεχνολογία δεν την διαθέτουν, το 82% των νέων 15–24 ετών δεν έχει εργαστεί ποτέ, και μόλις το 3,3% έχει πρόσβαση στον Προσωπικό Βοηθό που θα έπρεπε να αποτελεί βασικό δικαίωμα και όχι πολυτέλεια .
Αυτή δεν είναι εικόνα σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας· είναι ένας καθρέφτης αποτυχίας.
Στον «Δεκάλογο Ευαλωτότητας» της ΕΣΑμεΑ, καταγράφεται μια πραγματικότητα ακόμη πιο σκληρή:
Το 25% των ατόμων με αναπηρία ζει με οικογενειακό εισόδημα κάτω των 600 ευρώ, ενώ το 44,5% έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές – το υψηλότερο ποσοστό σε ολόκληρη την Ευρώπη .
Το 33% ζει με υπερβολική επιβάρυνση κόστους στέγασης, ενώ οι ελλείψεις στην ΕΑΕ, την Παράλληλη Στήριξη, το ΕΒΠ και τις σχολικές μεταφορές συντηρούν έναν κύκλο αποκλεισμού που ξεκινά από το σχολείο και ακολουθεί ένα παιδί σε όλη του τη ζωή.
Αυτοί οι αριθμοί δεν είναι στατιστικά μεγέθη. Είναι ζωές που μένουν πίσω. Είναι άνθρωποι που πληρώνουν από την τσέπη τους την αναπηρία τους.
Είναι οικογένειες που σηκώνουν μόνες τους ένα βάρος που σε μια ευνομούμενη Πολιτεία θα ήταν κοινωνική ευθύνη – όχι ατομική θυσία.
Γι’ αυτό σήμερα δεν χωρούν γιορτές. Χωράει μόνο η αλήθεια: Το 2025 ήταν χειρότερο από το 2024. Και αυτό από μόνο του είναι καταδίκη μιας κρατικής λειτουργίας που δεν άκουσε, δεν σχεδίασε, δεν προστάτεψε.
Ως Βουλευτής Λασιθίου, αλλά και ως γυναίκα που μεγάλωσε σε μια περιφέρεια όπου η προσβασιμότητα συχνά γίνεται πολυτέλεια, δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι η αναπηρία παραμένει αόρατη υπόθεση. Δεν μπορώ να δεχθώ πως ο σεβασμός και η ισότητα γίνονται κάθε χρόνο υπόθεση… καλής διάθεσης.
Η Πολιτεία οφείλει να κινηθεί άμεσα:
- να θεσπίσει καθολική προσβασιμότητα,
- να κάνει τον Προσωπικό Βοηθό καθολικό δικαίωμα,
- να διασφαλίσει πραγματικές ευκαιρίες εργασίας,
- να θωρακίσει την εκπαίδευση με επαρκές προσωπικό,
- να διασφαλίσει ότι τα σχολεία, τα ΚΔΑΠ ΑμεΑ και τα ΣΥΔ είναι χώροι ασφάλειας, προόδου, συμπερίληψης και δημιουργίας για τα παιδιά μας,
- να προστατεύσει από τη βία και τη διακριτική μεταχείριση.
Τίποτα για τα άτομα με αναπηρία χωρίς τα άτομα με αναπηρία.
Η 3η Δεκεμβρίου δεν είναι υπόμνηση ευαισθησίας. Είναι υπενθύμιση υποχρέωσης.
Και αυτή την υποχρέωση η Πολιτεία δεν επιτρέπεται να την αναβάλει ούτε μία μέρα ακόμη.
