Επιστολή έστειλε ο Νικόλας Ευαντινός με αφορμή τη διαχείριση της πανδημίας στα σχολεία και την εμπειρία του ως εκπαιδευτικός και γονιός
Αρχικά θέλω να μιλήσω ως γονιός. Ένα θετικό rapid test σε παιδάκι που φοιτά στο νηπιαγωγείο του παιδιού μου, μα όχι και στο ίδιο τμήμα, στάθηκε η αφορμή να βιώσω τον φόβο, την αγωνία και τελικά το πόσο απροστάτευτοι είμαστε εξαιτίας της κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας εκ μέρους των «αρίστων». Η πρώτη έκπληξη μου ήταν πως όταν μάθαινα από φιλικό πρόσωπο (το οποίο είναι έξω από τον κλάδο της υγείας και ουδεμία σχέση έχει ούτε με την οικογένεια του παιδιού, ούτε με το νηπιαγωγείο) για το θετικό test, οι νηπιαγωγοί, το σχολείο και ο δήμος δεν γνώριζαν τίποτα. Αυτό ειλικρινά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ευτυχώς το μοριακό τεστ που ακολούθησε ήταν αρνητικό. Όμως πριν βγει αρνητικό, το τμήμα στο οποίο φοιτούσε το παιδάκι έκλεισε για 14 μέρες και ολόκληρο το νηπιαγωγείο απολυμάνθηκε από συνεργείο του δήμου. Το άλλο τμήμα –του παιδιού μου- άνοιγε κανονικά. Η ενημέρωση που έχουμε μέχρι τώρα ως γονείς είναι μονάχα από την νηπιαγωγό η οποία και ενημέρωσε σε άτυπη ομάδα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα σε γονείς σε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, λειτουργώντας με υπευθυνότητα. Η απουσία διαφάνειας, προγραμματισμού, ενημέρωσης μα πάνω απ’ όλα πρόληψης και ετοιμότητας σε μιαν αρνητική συγκυρία υπήρξε τεράστια. Εύχομαι όλο αυτό να αποδειχτεί «λάθος συναγερμός» σε ένα νομό που μπήκε σε σκληρό lock down εξαιτίας της έξαρσης των κρουσμάτων. Αλήθεια ποιος φταίει για αυτήν την έξαρση;
Αντί να έχουν διασφαλιστεί από χθες οι αναγκαίοι κρατικοί πόροι για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων με ολιγομελή τμήματα και προσλήψεις εκπαιδευτικών, αντί να υπάρχουν δωρεάν και επαναλαμβανόμενα tests οργανωμένα στις υποδομές της πρωτοβάθμιας φροντίδας σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, αντί να στηριχτεί αυτή η βαθμίδα υγείας με προσωπικό και εξοπλισμό, αντί να υπάρχει επίσημη ενημέρωση και ένα πρωτόκολλο λειτουργικό και άμεσο στην εφαρμογή του…τι έχουμε αντί αυτών; Την ατομική ευθύνη! Επαφιόμαστε στο προσωπικό φιλότιμο και την ευσυνειδησία του καθένα εργαζόμενου-γονιού-εκπαιδευτικού-μαθητή-γιατρού-νοσοκόμου να διατηρηθεί όρθια μια ολόκληρη κοινωνία. Μάσκα και παγουρίνο! Ιδού τα μέτρα! Κι ο γιός μου σε τμήμα άνω των 25 παιδιών.
Την ίδια στιγμή, όταν τα νούμερα «ξεφεύγουν», κατηγορούνται πάντα είτε οι νέοι που διαδηλώνουν ή δήθεν δεν τηρούν τα μέτρα, είτε οι εργαζόμενοι που συνωστίζονται στα ΜΜΜ για να πάνε στις δουλειές τους δίχως να τους δίνεται καμία εναλλακτική. Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερο: όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί δεν λογιαζόμαστε ως άνθρωποι με δικαιώματα και αγωνίες από την διαχειρίστρια αρχή της πανδημίας. Είμαστε νούμερα, ποσοστά και μεγέθη ανάξια λόγου μιας ευρύτερης επικοινωνιακής εικόνας. Αν τα νούμερα είναι κακά φταίμε εμείς. Αν τα νούμερα είναι καλά φταίει η κυβέρνηση. Σκληρό; Κι όμως αληθινό! Με άλλα λόγια η κανονικότητά τους σημαίνει: ο σώζον ευατόν σωθήτω ή αλλιώς «ο καθείς κι απάνω του»! Κανένα αίσθημα σιγουριάς, καμιά ασφάλεια από την πολιτεία. Τουλάχιστον εγώ έτσι ένιωσα μετά από αυτήν την περιπέτεια. Πήρα προσωπικά την απόφαση να κρατήσω και τα δυο παιδιά μου μου στο σπίτι, προσπαθώντας να προλάβω αυτό που το επίσημο κράτος δείχνει να μην μπορεί, δίχως να μπορώ να απουσιάσω από την εργασία μου, ούτε εγώ ούτε η σύντροφός μου.
Τώρα θα μιλήσω ως εκπαιδευτικός μιας και έχω την τιμή να διδάσκω στα παιδιά του λυκείου. Αν και ινσουλινοεξαρτώμενος εδώ και είκοσι χρόνια, επέλεξα να βρίσκομαι στην αίθουσα και να κάνω το μάθημά μου ώστε να συνδράμω μέσω της διδασκαλίας μου νέους και νέες στους στόχους τους. Τα σχολεία άνοιξαν το φθινόπωρο, έχοντας μείνει απροστάτευτα όλο το καλοκαίρι. Έκλεισαν αρχές Νοέμβρη. Παταγώδης αποτυχία. Ακολούθησαν δυο μήνες τηλεκπαίδευσης. Δυο μήνες εγκλεισμού, άγχους, παραίτησης, μελαγχολίας. Κι όμως προσπαθήσαμε, και θα το ξανακάνουμε αν χρειαστεί, να κρατήσουμε τις ψυχές των παιδιών όρθιες, να συνεχίσουμε το μάθημα και την προετοιμασία για τις πανελλήνιες, να δώσουμε ό,τι καλύτερο είχαμε. Μας ζητάνε να βαθμολογήσουμε. Να βαθμολογήσουμε τι; Την σύνδεση του κάθε παιδιού; Τον εξοπλισμό του; Το αν συμμετείχε από μία κλειστή κάμερα σ’ ένα σπίτι με δεκάδες προβλήματα; Το αν έστελνε ασκήσεις στο μέιλ, ενώ έκανε περίπου δέκα ώρες την μέρα τηλεκπαίδευση; Το αν κατόρθωσε να παραμείνει μαθητής ενώ δούλευε, ενώ έκανε μεροκάματα για να στηρίξει την οικογένειά του; Τι ακριβώς να βαθμολογήσουμε; Αντί για τους μαθητές, δεν βαθμολογούμε καλύτερα το υπουργείο;
Η κανονικότητα που επιδιώκει η κυβέρνηση των αρίστων να περάσει, είναι μια απολύτως κίβδηλη, στην βάση της ανήθικη και εντελώς αντιλαϊκή κανονικότητα. Ας δώσουμε βαθμούς, ας αξιολογήσουμε συναδέλφους, ας βλέπουμε να περνάνε νομοσχέδια που κάνουν τα πανεπιστήμια αστυνομοκρατούμενα, που μετατρέπουν την δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση προορισμένη για τους έχοντες, που υποβιβάζουν τους μη προνομιούχους επαλίτες που «δεν παίρνουν τα γράμματα» σε ανήλικους είλωτες για ένα ξεροκόμματο, κι όλοι μαζί ας αναφωνήσουμε ως νέοι Ηλιόπουλοι «είμαστε πάντως μια ωραία ατμόσφαιρα!». Ε λοιπόν, καθόλου ωραία δεν είναι η ατμόσφαιρα! Γιατί αυτή η ατμόσφαιρα είναι η κανονικότητα του ισχυρού, εκείνου που ούτως η άλλως η δικιά του ζωή είναι φτιαγμένη σε απόσταση από την σκληρή πραγματικότητα, είναι η κανονικότητα του δίκαιου της πυγμής που κλαίει για το χαμένο Baden Baden –πώς το λένε δεν ξέρω είμαι και αταξίδευτος.
Ένα τελευταία θα πω: δεν είναι εποχή για καβούκια. Η ανάθεση πέθανε. Νιώθω πως μιλώ ως ένας από τους πολλούς. Τους πολλούς που έχουν ένα συμφέρον: να παλέψουν για έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι που ονειρεύονται, παλεύουν και μοχθούν είναι αφεντικά του ονείρου, της πάλης και του μόχθου τους. Που έχουν σχολείο, νοσοκομείο, πανεπιστήμιο, δουλειά στα μέτρα των αναγκών τους. Είτε σε πανδημία, είτε όχι οφείλουμε να μιλήσουμε, να διεκδικήσουμε, να νικήσουμε. Αν δεν το κάνουμε, ρωτάω: τι σόι γράμματα μαθαίνουμε στα παιδιά μας; Τα γράμματα του ωχαδερφισμού, του ανταγωνισμού, της κούρσας για επιβίωση;
Νικόλας Ευαντινός
Ιεράπετρα 31/1/2020
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Νικόλας Ευαντινός
Γεννήθηκε το 1982. Είναι από την Ιεράπετρα, όπου και ζει.
Σπούδασε Νεότερη Ιστορία και έκανε τις μεταπτυχιακές του σπουδές πάνω στην Νεοελληνική Φιλολογία της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Έχει εκδώσει πέντε ποιητικά βιβλία. Η πρώτη του παρουσία ήταν το 2008 με τις Μικρές Αγγελίες και Ειδήσεις. Το τελευταίο του βιβλίο Η γυρισμένη γλώσσα του Επιμενίδη κυκλοφόρησε το 2019. Προ των πυλών βρίσκεται το επόμενο ποιητικό του εγχείρημα με το οποίο εγκαινιάζεται μια νέα περίοδος στο έργο του. Θα κυκλοφορήσει το 2021.
Έχει συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ και εκδηλώσεις. Ξεχωρίζουν όσες διοργάνωσε ο σκηνοθέτης Θόδωρος Τερζόπουλος στο θέατρο Άττις, το 1ο και 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών, το πρώτο φεστιβάλ νέων λογοτεχνών του ΕΚΕΒΙ. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, τα αγγλικά και πρόσφατα στα φινλανδικά. Επίσης έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ανθολογίες καθώς και έχουν ακουστεί από την ΕΡΑ σε όλο τον κόσμο στο πλαίσιο της δράσης «ο ποιητής της εβδομάδας». Η συλλογή του Ενεός βραβεύτηκε στο Συμπόσιο Ποίησης του Πανεπιστημίου Πατρών. Είναι μέλος του Κύκλου των Ποιητών. Κριτικές και θεωρητικά κείμενά του δημοσιεύονται κατά καιρούς σε διάφορα ηλεκτρονικά περιοδικά καθώς και στο προσωπικό του ιστολόγιο Άκταφα.
Παράλληλα ασχολείται με την μουσική ως τραγουδοποιός. Έχει δημιουργήσει την μπάντα Φέρ’ το Φόκο.
Εργάζεται ως αναπληρωτής φιλόλογος στην Μέση Εκπαίδευση.
