Ηχηρή παραίτηση Γιώργου Κοϊνά από την Ν.Ε ΠΑΣΟΚ Λασιθίου

Αγαπητοί φίλοι. Αγαπητοί σύντροφοι. Εδώ και αρκετό καιρό, οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι, γνωρίζουν τις προσπάθειες που έχω καταβάλλει, με τις ελάχιστες δυνάμεις μου, προκειμένου ο χώρος που από πολύ νέο με εκφράζει ιδεολογικά, να μπορέσει να ανακάμψει. Να μπορέσει να μιλήσει ξανά, στο συναίσθημα και τη λογική των ανθρώπων που αποτελούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, την ψυχή της Δημοκρατικής Παράταξης.

 

Έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια ως μέλος της Ν.Ε. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Λασιθίου, δυστυχώς διαπιστώνω ότι δεν τα κατάφερα. Διαπιστώνω ότι ο χώρος, δεν έχει μάθει από τα λάθη του.

 

Η εσωστρέφεια, οι παραγοντισμοί, οι προειλημμένες αποφάσεις, οι ομάδες, η κομματική επετηρίδα, οι προσωπικές στρατηγικές, η απουσία αυτόνομου ενιαίου πολιτικού λόγου που θα μπορούσε να εκφράσει τον κόσμο της Κεντροαριστεράς, είναι ζητήματα που εξακολουθούν να ταλανίζουν. Φυσικά, πορευόμενος με αυτά ο χώρος, δε μπορεί να δώσει λύσεις, ή έστω προοπτική λύσεων, στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Πιθανόν τελικά για κάποιους, να μην είναι αυτό το ζητούμενο…

 

Δεν έχω μάθει να παραπονιέμαι. Δεν έχω μάθει να ζητάω. Έχοντας μεγαλώσει σε ένα πολιτικοποιημένο περιβάλλον, έχω μάθει ότι η μεγαλύτερη ικανοποίηση, βρίσκεται στην προσφορά. Σε αυτή, που δε ζητάει ανταπόδοση. Έχω τη συνείδησή μου καθαρή, ότι αυτό το δρόμο ακολούθησα, στα δύο χρόνια που συμμετείχα στη Ν.Ε.

 

Η ιστορική διαδρομή στα κοινά όμως, της οικογενείας μου, δε μου επιτρέπει να γίνω μαριονέτα κανενός, από αυτούς που οραματίζονται ρόλους σε κάποια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας. Από αυτούς, που τους βολεύει το μικρό, φοβικό, αλλά και ελεγχόμενο από τους ίδιους ΠΑ.ΣΟ.Κ. Που η μόνη διείσδυσή τους στην κοινωνία, βασίζεται στο συναισθηματικό δεσμό, κυρίως ανθρώπων προχωρημένης ηλικίας, με το χώρο. Είμαι παιδί (μόνο) του Μιχάλη και της Μαρίας και στα 38 μου, δε θα γίνω “παιδί” κανενός μηχανισμού. Εξάλλου, γνωρίζω καλά, ότι την καταξίωση, δεν τη  δίνουν οι θέσεις εξουσίας και οι τίτλοι.

 

Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω, τους πολίτες που με την ψήφο τους, με εξέλεξαν πρώτο στις, προ διετίας, εκλογές της Ν.Ε., τα μέλη του Κινήματος που συμμετέχουν στη Ν.Ε. για τη συνεργασία, την οικογένειά μου που ανέχτηκε την (πολλές φορές) πολύωρη ενασχόλησή μου με το χώρο, αλλά και όλους αυτούς που με το “μπράβο” και την παρότρυνσή τους, μου επέτρεψαν να εκφράζω τις απόψεις μου, χωρίς (πιστεύω) να κινδυνεύσω να γίνω γραφικός.

 

Κρατώντας, τις καλές στιγμές, τις αρχές και αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και ας ακούγονται σε κάποιους πολύ Αριστερές, το ρεαλισμό και την πρακτική σκέψη του Κέντρου, παραμένω ενεργός πολίτης, με αμείωτη διάθεση για προσφορά.

 

Χωρίς πλέον, να δεσμεύω, αλλά και χωρίς να δεσμεύομαι. Με αξιοπρέπεια, “με λογισμό και μ’ όνειρο”, βλέποντας τα πράγματα, όσο μου επιτρέπουν οι ιδεολογικές μου καταβολές, αντικειμενικότερα.

 

Εύχομαι πραγματικά, μέσα από την καρδιά μου, ο φορέας που από τα φοιτητικά μου χρόνια με εξέφρασε, να βρει το βηματισμό και την ταυτότητά του.

 

Επιλέγω να φύγω τώρα και όχι τότε που έφυγαν οι πολλοί, με τη βεβαιότητα ότι με αρκετούς από αυτούς που συνταχθήκαμε σε αυτή την προσπάθεια, θα συμπορευτούμε και στο μέλλον. Ως αισιόδοξος άνθρωπος (και ως προς αυτό), σας αποχαιρετώ λέγοντας “εις το επανιδείν” και όχι “αντίο”.

 

Με εκτίμηση,

Γιώργος Μ. Κοϊνάς