Άφησε έντονο το αποτύπωμά του στον Τόπο μας και στις καρδιές μας…
Γνώρισα τον Νίκο Χαραλαμπάκη αρχές του 1977, όταν μόλις είχα επιστρέψει, ως ελεύθερος επαγγελματίας πια, στην ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Κοινός παρονομαστής μας, το ενδιαφέρον για τα κοινά. Τον γνώρισα ως πολυπράγμονα αγρότη – επιχειρηματία, Δημοτικό Σύμβουλο, κομματικό στέλεχος, κοινωνικότατο στοιχείο.
Είναι αλήθεια ότι, κάποιες από τις πληροφορίες που έφθασαν σε μένα τότε, όπως συχνά συμβαίνει με όσους έχουν έντονη παρουσία, τον ήθελαν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, για αρκετά μεγάλο κομμάτι της Γεραπετρίτικης κοινωνίας. Όμως, διαισθητικά στην αρχή, με απτές αποδείξεις αργότερα, κατέληξα πως ο Νίκος ήταν λεβεντιά!!
Από την πρώτη στιγμή, με περιέβαλε με μια έκδηλη αγάπη, εκτίμηση, εμπιστοσύνη. Ανταποκρίθηκα πλήρως. Κι από τότε, κυριολεκτικά κολλήσαμε.
Τα πρώτα χρόνια, μέλη της Παράταξης με Δήμαρχο τον Μιχάλη Μυγιάκη, Γραμματέας του Δημοτικού Συμβουλίου ο Νίκος, Πρόεδρος εγώ, κι αργότερα, επί δικής μου δημαρχίας, πάντα πρώτος τη τάξει Αντιδήμαρχος, με κύρια αρμοδιότητα τα αγροτικά και πάντα, βέβαια, αεικίνητος και παραγωγικότατος.
Την πολυκύμαντη ζωή του, με τις περιπέτειες και τα ανεβοκατεβάσματά της, την έχει περιγράψει ο ίδιος στον κοινό φίλο Νίκο Τζώρτζη, που την κατέγραψε πρόσφατα σε βιβλίο, όπου διαβάζει κανείς, ουσιαστικά, την ιστορία της σύγχρονης Ιεράπετρας, με τις αλήθειες του Νίκου, βέβαια.
Από τη δική μας πολύχρονη κοινή πορεία στον Δήμο μας, αξίζει να αναφέρω δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που δείχνουν την ποιότητά του:
Όντας, ορισμένος από το Δημοτικό μας Συμβούλιο, Πρόεδρος Δημοτικής επιχείρησης με εμπορική δραστηριότητα, του προτάθηκε από επιχειρηματία να βάλει στην τσέπη ένα σημαντικότατο, ιδίως για την τότε κακή οικονομική του κατάσταση, ποσό, που θα μπορούσε να εισπράξει με απόλυτη σιγουριά πως δεν θα μαθευόταν. Ο Νίκος, όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά με ενημέρωσε αμέσως και αντιμετωπίσαμε δεόντως τον επίδοξο εκμαυλιστή…
Μιαν άλλη φορά, όταν, αλλάζοντας αναγκαστικά την αρχική θέση που προβλεπόταν από τη μελέτη, χωροθετήσαμε τον βιολογικό καθαρισμό πολύ κοντά στο σπίτι της μητέρας του, υπερψήφισε ΜΕ ΚΛΑΜΑ τη σχετική απόφαση, χαρακτηρίζοντάς την ανήθικη αλλά σωστή (!!) και συγκλονίζοντάς μας όλους….
Είδαμε τη συγκίνηση του Νίκου και πολύ πρόσφατα, όταν τον τίμησε επισήμως ο οργανωμένος αγροτικός μας κόσμος, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του ένα πρωτοπόρο βιοπαλαιστή, αγρότη, αγροτιστή, επιχειρηματία, που έβλεπε τον ΤΟΕΒ ως «παιδί του», ως το μεγαλύτερό του επίτευγμα και έκανε ΚΑΛΟ στον Τόπο του. Ήταν, φαίνεται, η συγκίνησή του αυτή σημαδιακή – έδειχνε να έχει καταλάβει το μοιραίο που ερχόταν…
Έχω την τύχη να είμαι μέλος μιας μεγάλης παρέας από τα παλιά, που πίνουμε καφέ με αδιαμφισβήτητο αρχηγό τον Νίκο μας, την κάθε πρώτη και την κάθε τρίτη Τετάρτη του κάθε μήνα. Μαζί με τη Φιφίκα, τον άλλο Νίκο, τους δύο Μπάμπηδες, τους δύο Γιώργηδες, καθώς και, περιστασιακά, με όποιον άλλο φίλο ή φίλη τυχαίνει… Κι ήταν, την Τετάρτη της περασμένης εβδομάδας, η πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, που δεν βρεθήκαμε, αφού η υγεία του εμπνευστή αυτής της υπαρξιακής μας τακτικής συνάντησης άρχισε να τον προδίδει απαγορευτικά…
Συχνά ο Νίκος έλεγε πως ήταν αγράμματος… Κι ακουγόταν αυτό το παράπονό του ως «σχήμα κατ’ ευφημισμόν», ως υπογράμμιση των γνώσεών του, της γνώσης του, των πολλών ικανοτήτων του, της αποτελεσματικότητάς του… Πάντα με το θάρρος της γνώμης του, πολλές φορές απόλυτος στην άποψή του και κακός διαχειριστής των οικονομικών του, γαλαντόμος όμως, με πολύ σπουδαίο γνωστό φιλανθρωπικό έργο – όσοι έζησαν το φοβερό δυστύχημα της Καλαμαύκας το ’72 και την επιστράτευση στην Κρήτη το ’74, σίγουρα θα τον θυμούνται με θαυμασμό….
Ήταν τρυφερός σαν παιδί, όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύβει….
Λάτρευε την όμορφη οικογένειά του, με τη Μαρία του, μέχρι που την έχασε, και τα πέντε παιδιά του, την Πόπη, τον Μανώλη που έχω στεφανώσει, τη Ζανέτα, τον Άρη και την Άρτεμι, τη δασκάλα των εγγονιών μου. Αγαπούσε πολύ τους πολλούς φίλους του, τους λαϊκούς ανθρώπους, γνωρίζοντας καλά τι σημαίνει ευκατάστατος αλλά και φτωχός…
Προσωπικά, χαιρόμουν την οξυδέρκειά του, το χιούμορ του, διαμαρτυρόμουν συχνά με τις υπερβολές του στην εκδήλωση της αγάπης του για μένα και άντεχα, αναγκαστικά, την αυστηρότητά του, όταν δεν δίσταζε να μου «τα ψάλει» αγρίως, όταν θεωρούσε πως σε κάτι δεν ενεργούσα σωστά…
Τελικά, φεύγοντας με τον τόσο βασανιστικό τρόπο που άδικη μοίρα του επιφύλαξε – και, αλήθεια, για δες καιρό που διάλεξε…--- άφησε έντονο το αποτύπωμά του στον Τόπο μας και στις καρδιές μας…
Θα μας λείψεις πολύ Νίκο και, ξέρω καλά πως, θα σου λείψουμε κι εμείς…
Μ.Ι.Μ.
