Γ. Κοϊνάς: «Εμπιστευτείτε τα παιδιά σας»
Δείτε αναλυτικά τη δήλωση
Κυριακή κοντή γιορτή, λοιπόν. Λίγες μέρες έμειναν. Μόνο τρεις. Για να αποφασίσει η Δημοκρατική παράταξη, ποιόν οδηγό θα έχει στο δρόμο που θα ακολουθήσει. Τα μηνύματα από την πρώτη Κυριακή, είναι περισσότερο από αισιόδοξα. Δε θα σταθώ στις μικρότητες. Ούτε στις μικροεντάσεις. Οι 210.000 συμμετέχοντες, δε μας επιτρέπουν να ασχολούμαστε με τα παρακλάδια του “δέντρου”. Μας επιβάλλουν να ασχοληθούμε με “το δάσος”.
Θα σταθώ κυρίως στους ανθρώπους που ήρθαν και ψήφισαν, χωρίς η επιλογή τους να είναι κάποιος από τους δύο υποψηφίους που τελικά επικράτησαν. Χωρίς να τους έχει κινητοποιήσει κάποιος από ‘μας. Χωρίς να ξέρουμε καν, τι ψήφισαν στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, ή τι σκεφτόταν να ψηφίσουν στις επόμενες. Ήρθαν, ψήφισαν και έφυγαν αθόρυβα. Έχουν όμως άποψη, πολλές φορές, πολύ πιο κοντά στην αλήθεια, από όλους εμάς που αναφανδόν έχουμε ταχθεί στο πλευρό του ενός, ή του άλλου υποψηφίου. Τους θέλουμε κοντά μας. Και δε θέλουμε τη συμμετοχή τους, μόνο την Κυριακή. Τη θέλουμε (κυρίως) από τη Δευτέρα. Αυτοί θα κρίνουν την επιτυχία ή όχι, του εγχειρήματος. Αυτοί συμβολίζουν τη διεύρυνση. Αλίμονό μας, αν η προσπάθεια σύστασης του νέου προοδευτικού φορέα, εξελιχθεί σε μια εσωπασοκική διαμάχη. Θα έχει αποτύχει, πριν καν ολοκληρωθεί.
Αυτοσυγκράτηση λοιπόν και ψυχραιμία. Σε όλους μας . Μας παρακολουθεί όλη η κοινωνία αυτή τη στιγμή. Όχι μόνο αυτοί που ψηφίζουν στις εκλογές.
Στάθηκαν κάποιοι, στη μικρή συμμετοχή νέων στη διαδικασία. Πράγματι, οι νέοι που γοητεύτηκαν από τη φιλοδοξία μας να αναγεννήσουμε την προοδευτική παράταξη, δεν ήταν αρκετοί. Και ήρθαν κυρίως, λόγω του Νίκου. Όχι γιατί τους πείσαμε πολιτικά. Αποτελούν όμως, μια καλή μαγιά, για να μπορέσει ο χώρος να απευθυνθεί ξανά, στις νεότερες παραγωγικές ηλικίες. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να φύγουν.
Δεν πρέπει όμως επ’ ουδενί, εμείς οι νεότεροι, να στοχοποιούμε τις μεγαλύτερες ηλικίες. Αρκετοί απ’ αυτούς, είναι άνθρωποι που έχουν προσφέρει πολλά στο χώρο, πολλοί απ΄ αυτούς μάλιστα, χωρίς ποτέ να φύγουν απ’ αυτόν. Την επόμενη μέρα θα πρέπει να έχουν άποψη και λόγο που θα ακούγεται. Δεν είναι απέναντί μας. Σημαντικός αριθμός απ’ αυτούς, έχει αντιληφθεί την ανάγκη να αλλάξουμε σελίδα. Την ανάγκη για αλλαγή γενιάς, νοοτροπίας και απόκτησης προοπτικής διεύρυνσης. Κάποιοι άλλοι όχι. Υπάρχουν παλιοί και παλιοί, όπως υπάρχουν νέοι και νέοι. Δεν έχει νόημα να τους δείχνουμε με το δάκτυλο. Πραγματικά, δεν έχει νόημα…
Άφησα τελευταίους τους συντρόφους μου, γνωρίζοντας ότι δε θα με παρεξηγήσουν για αυτό. Αυτούς που δηλώνουν ΠΑΣΟΚ και τίποτα άλλο. Που την προηγούμενη Κυριακή, κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, με προσέγγιζαν και μου έλεγε ο καθένας μια προσωπική ιστοριούλα του, για κάποιο διάλογό του με τον Ανδρέα, ή με το Γεννηματά. Από διηγήσεις (καθώς δε μου επιτρέπεται να κάνω υπενθυμίσεις, για περιόδους που δεν είχα γεννηθεί), γνωρίζω ότι το ΠΑΣΟΚ, δημιουργήθηκε ως κίνημα αμφισβήτησης. Ο Ανδρέας, δεν πήρε ένα έτοιμο κόμμα από τον πατέρα του, αλλά αφουγκραζόμενος την ανάγκη της κοινωνίας, δημιούργησε κάτι νέο. Δεν εκμεταλλεύτηκε το όνομα Παπανδρέου για να ανέλθει πολιτικά, αλλά το “μεγάλωσε” ακόμα περισσότερο. Επίσης, ως παρακαταθήκη μας άφησε ότι “Το ΠΑΣΟΚ, δε χαρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια”. Δε μπορώ λοιπόν, να είμαι σίγουρος για την επιλογή που θα έκανε σήμερα αν ζούσε…
Δεν ξέρω λοιπόν, αν αρκεί το όνομα. Και για να είμαι δίκαιος, δε νομίζω ούτε, ότι θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως κατηγορία, για κάποιον. Στην πολιτική, ο καθένας, γράφει την ιστορία του, με τις ικανότητές, με τις πράξεις και τα έργα του. Αν αξίζει επιβιώνει και στο τέλος δικαιώνεται. Αν δεν αξίζει, η κοινωνία αργά ή γρήγορα τον απορρίπτει, όσο κι αν ένα ολόκληρο σύστημα προσπαθεί να τον στηρίξει. Ανεξαρτήτως ονόματος.
Την Κυριακή λοιπόν, σας καλώ όλους που αποφασίσατε να συνιδρύσουμε το νέο φορέα, να συμμετέχετε. Με την καρδιά, αλλά και το μυαλό. Για τη ενότητα, αλλά και τη διεύρυνση. Το ένα μόνο δεν αρκεί.
Σας καλώ να επισπεύσουμε το αναπόφευκτο. Αυτό που αν δε συμβεί σήμερα, θα συμβεί με βεβαιότητα σε πολύ λίγο χρόνο. Να γυρίσουμε σελίδα, όλοι μαζί. Χωρίς αφορισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, παρά μόνο γι αυτούς που με τις πρακτικές τους συνεχίζουν να μας πληγώνουν. Εμπιστευτείτε τους νέους, που εσείς έχετε γαλουχήσει. Που ζουν στην κοινωνία που εσείς φτιάξατε. Τη γενιά της κρίσης που δεν αυταπατάται και δεν ψεύδεται.
Εμπιστευτείτε τα παιδιά σας.
Με εκτίμηση,
Γίωργος Μ. Κοϊνάς
