Λίγα λόγια αντί αποχαιρετισμό, ελάχιστο αντίδωρο για τον σεβαστό παιδαγωγό, του οποίου η παρουσία αποτελούσε πνευματικό κόσμημα για την πόλη μας
Από τις 12 Απριλίου η κοινωνία της Ιεράπετρας, αλλά και ο χώρος της εκπαίδευσης είναι φτωχότεροι λόγω της εκδημίας του καθηγητού Εμμανουήλ Καραβελάκη, ο οποίος «έφυγε» πλήρης ημερών.
Λίγα λόγια αντί αποχαιρετισμό, ελάχιστο αντίδωρο για τον σεβαστό παιδαγωγό, του οποίου η παρουσία αποτελούσε πνευματικό κόσμημα για την πόλη μας.
Ο εκλιπών γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Ιωάννης της Ιεράπετρας το 1927, μέσα στην περίοδο του Μεσοπολέμου. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο σχολείο του χωριού, ενώ στη συνέχεια παρακολούθησε το πρόγραμμα του γυμνασίου στο (τότε) Εξατάξιο Γυμνάσιο Ιεράπετρας (νυν 1ο Γυμνάσιο). Μετά τα ταραγμένα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου, τα οποία έζησε ως έφηβος, υπηρέτησε ευδοκίμως την τριετή υποχρεωτική στρατιωτική θητεία (1949-1952), για να γραφτεί στη συνέχεια στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1953). Αποφοιτώντας το 1958 με βαθμό «Λίαν Καλώς» εργάζεται ως δόκιμος αρχικά, και στη συνέχεια ως αναπληρωτής καθηγητής σε διάφορα σχολεία, μεταξύ των οποίων το Εξατάξιο Γυμνάσιο Ιεράπετρας και το Γυμνάσιο Αγίας Παρασκευής του νομού Αττικής (1958-1964).
Το Σεπτέμβριο έρχεται ο διορισμός του ως δόκιμου καθηγητή ξανά στο Γυμνάσιο Ιεράπετρας, την πόλη στην οποία επρόκειτο να περάσει το σύνολο της διδακτικής του διαδρομής. Από το 1978 ως το 1986 διετέλεσε Υποδιευθυντής του Λυκείου Θηλέων και κατόπιν του 2ου Λυκείου Ιεράπετρας. Το Σεπτέμβρη του 1986 ανέλαβε τη θέση του Διευθυντή του ιστορικού 1ου Γυμνασίου Ιεράπετρας, ασκώντας τα καθήκοντά του ως το 1988, οπότε και μετατέθηκε στο 1ο Λύκειο Ιεράπετρας, ως διευθυντής της σχολικής μονάδας, από την οποία και συνταξιοδοτήθηκε το 1994, τερματίζοντας μια μακρά και παραγωγική παιδαγωγική ζωή.
Ο Εμμανουήλ Καραβελάκης υπήρξε ο δάσκαλος μια πατρική φιγούρα για όλους τους μαθητές και τις μαθήτριές του, ένα φωτεινό παράδειγμα ήθους που είχε την ικανότητα και τη διάθεση να παρακινεί τους νεότερους να δουλεύουν όχι μόνο για την ατομική τους βελτίωση, αλλά και για το ευρύτερο καλό του κοινωνικού συνόλου, ως χρήσιμοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες. Υπήρξε ένας εξαιρετικός συνάδελφος, ο οποίος προσπάθησε να μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία και τα βιώματα που είχε αποκτήσει μέσα στις σχολικές αίθουσες σ’ όλους εμάς τους νεότερούς του, που ακόμη τότε ήμασταν στις αρχές του επαγγελματικού μας βίου. Διέθετε πάντοτε τον προσωπικό του χρόνο, περισσότερο απ’ ότι απαιτεί η υπηρεσία και το καθήκον, για να αφουγκράζεται τα προβλήματα των μαθητών του, των γονιών τους, των συναδέλφων αλλά και γενικότερα της κοινωνίας, ως πρότυπο σεμνού δασκάλου, ο οποίος ήξερε πάντοτε το πως να φερθεί, με μετρημένη αυστηρότητα, όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν, αλλά και με αλάθητο αισθητήριο δικαιοσύνης, κάτι που μπορούν να πιστοποιήσουν όλοι όσοι βρέθηκαν κοντά του κατά τη μακρά θητεία του σε θέσεις ευθύνης.
Η σχέση του Εμμανουήλ Καραβελάκη με την Εκκλησία ήταν πάντοτε στενή, άλλωστε ο ίδιος ήταν άνθρωπος βαθύτατα θρησκευόμενος, πέρα από την ειδικότητά του ως θεολόγου. Εργάστηκε άοκνα για την οργάνωση κατηχητικών και λοιπών ψυχοφελών προγραμμάτων, εκφωνούσε κηρύγματα πάντοτε στο πνεύμα της Ορθοδόξου Πίστεως, μεταφέροντας με παρρησία και ακρίβεια τα μηνύματα του Ευαγγελίου και των ιερών κειμένων.
Ο Εμμανουήλ Καραβελάκης σφράγισε με την πολυετή του παρουσία στα εκπαιδευτικά δρώμενα της πόλης, ενώ υπήρξε ως το τέλος του βίου ένας ενεργός πολίτης, ένα διαυγές μυαλό με λόγο μετρημένο και δομημένο, με το πνεύμα της λογικής να κυριαρχεί.
Το ότι «έφυγε» πλήρης ημερών, έχοντας ζήσει έναν γεμάτο βίο, δεν κάνει το κενό που αφήνει να φαίνεται λιγότερο δυσαναπλήρωτο. Οφείλουμε να θυμόμαστε πάντοτε με αγάπη τον σεβάσμιο δάσκαλο, και να βαδίζουμε στα βήματα που ο ίδιος μας έδειξε μέσα από το παράδειγμά του, όπως αρμόζει στους θεράποντες της δημόσιας παιδείας και δη της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης,
Αιωνία η μνήμη,
Θεόδωρος Εμμ. Μανουσάκης
Δ/ντης 2ου Λυκείου Ιεράπετρας
