Εθνική συνείδηση «Εθνοπροδότες» και Ατομική Ευθύνη

Από την είσοδο της χώρας μας στα μνημόνια έως και σήμερα, επτά χρόνια μετά, δε νομίζω ότι έχει περάσει από τη χώρα κυβέρνηση, που να μην έχει χαρακτηριστεί, έμμεσα ή άμεσα, περισσότερο ή λιγότερο, από σημαντική μερίδα πολιτών, προδοτική.

Με τη γέννηση του αντιμνημονιακού συνονθυλεύματος, το οποίο αυταπατώμενο, υποσχόταν έναν άλλο, μοναχικό δρόμο, που θα εξασφάλιζε τα πάντα στους πάντες, περάσαμε εσχάτως, στη ρητορική του υπερπατριωτισμού, που γαντζωμένος στις “παραδοσιακές αρχές” του έθνους μας, παρουσιάζεται (τουλάχιστον) ανήσυχο στις “ισοπεδωτικές και αντεθνικές προσπάθειες” και απέναντι σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία ενσωμάτωσης “ξενόφερτων στην κουλτούρα μας” στοιχείων. Το διαμορφωμένο, πλέον, αυτό μέτωπο, αρνούμενο να αναγνωρίσει τις αλλαγές που έχουν επέλθει σε παγκόσμιο επίπεδο, σε κάθε σχεδόν πτυχή της κοινωνικής ζωής, έχοντας επωφεληθεί από τα δικαιώματα, που έχουν προκύψει απ’ αυτές, δεν αναγνωρίζει υποχρεώσεις.

Και αν οι πρώτοι, οι αντιμνημονιακοί της Αριστεράς, προσγειώθηκαν απότομα στην πραγματικότητα, που για τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, υφίσταται από την εποχή της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι δεύτεροι έχουν απόψεις που πολύ δύσκολα θα σταματήσουν να βρίσκουν ευήκοα ώτα, σε σημαντικά μεγάλες κοινωνικές μάζες, για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.

Είμαι από τους ανθρώπους, που πιστεύουν ότι συνήθως σε μία πολιτική αντιπαράθεση, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Όσο κι αν σας ακούγεται αντιφατικό (λαμβάνοντας υπόψιν σας τις μέχρι σήμερα δημόσιες τοποθετήσεις μου, στα διάφορα θέματα), είμαι υπέρ της σύνθεσης και όχι οπαδός της ρήξης. Διαπιστώνω όμως καθημερινά, ότι ιδεοληπτικές απόψεις, ανεξαρτήτου αφετηρίας, είναι αδύνατον να οδηγήσουν σε κοινή αξιακή συνισταμένη. Οι θέσεις, δεν γίνονται καν αντικείμενο διαλόγου, καθώς οι εκάστοτε συνομιλητές οχυρώνονται πίσω από την άποψη τους, περιφέροντάς την σαν “ιερή αγελάδα”, θεωρώντας τους εαυτούς τους, σχεδόν σε όλα, αυθεντίες.

Εκεί βρίσκεται η πραγματική κρίση αξιών. Στην απαξίωση του ελεύθερου διαλόγου και τελικά στον κίνδυνο απαξίωσης της ίδιας της Δημοκρατίας. Εκεί και όχι στη αποκαθήλωση των συμβόλων (εθνικών, ή ιδεολογικών). 

Και η κρίση αυτή, προϋπήρχε της οικονομικής, με τεράστια ευθύνη και των πολιτικών ηγεσιών διαχρονικά.

Προδοσία φίλοι μου, αποτέλεσε η ανικανότητα δημιουργίας μιας κοινωνίας αξιοκρατίας, διαφάνειας, αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού με έμφαση στη διαφορετικότητα. Μιας κοινωνίας ανθρωπισμού.

Προδοσία, δεν ήταν η αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, δεν είναι τα οδυνηρά μέτρα που μας επιβάλλονται ως αποτέλεσμα των λανθασμένων διαχρονικά επιλογών μας, ούτε τα ψέματα που προηγούνται των μέτρων, αφού δυστυχώς είμαστε εθισμένοι σε αυτά. Όπως βέβαια, προδοσία δε θα είναι μια πιθανή απαλοιφή της πρωινής προσευχής από τα σχολεία, η κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, ή η φιλοξενία στον τόπο μας. προσφύγων και μεταναστών. Ίσως μάλιστα, να κινδυνεύουμε περισσότερο, από αυτούς που σπεύδουν να μας προστατεύσουν από όλα αυτά…

Ο δρόμος για την έξοδο από την αξιακή κρίση είναι ο δύσκολος. Είναι ο δρόμος που περνάει και μέσα από την ατομική ευθύνη. Που σου επιβάλλει να προσφέρεις πολύπλευρα, ακόμα και από το υστέρημά σου, για να μπορέσει και ο διπλανός σου (και ας σου είναι άγνωστος), να ζήσει με αξιοπρέπεια. 

Υπάρχει πάντα βέβαια και ο εύκολος δρόμος. Ο εύπεπτος για τους πολλούς. Αυτός που στοχοποιεί τους άλλους, τους διαφορετικούς, ακόμα και αυτούς που είναι λίγο πολύ στην ίδια κατάσταση με εμάς, αρκεί ο “μουτζούρης” της ευθύνης να μη μείνει στα χέρια μας.

Ιστορικά, δε μπορώ να θυμηθώ απολυταρχικό καθεστώς, ανεξαρτήτου ιδεολογικής προέλευσης, που να μην είχε αυτοχαρακτηριστεί ως “επανάσταση” ενοχοποιώντας τους κάθε είδους αντιρρησίες ως “προδότες του έθνους”. Γι’ αυτό είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός, όταν ακούω για συμβολισμούς, για “ιερά και όσια”, που θα πρέπει να διαμορφώνουν την εθνική μας συνείδηση.

Προτιμάω να αρκούμαι, στην καθημερινή αυτοκριτική μου και στην διατήρηση (όσο μπορώ) της καθαρότητας της ατομικής μου συνείδησης. Η συμπεριφορά και οι πράξεις μας είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν και όχι η ένταση με την οποία αναθεματίζουμε το διαφορετικό. Αυτό, που τις περισσότερες φορές, δε μπαίνουμε καν στη διαδικασία να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε.

Το σύνολο των καθαρών ατομικών συνειδήσεων, που θα γεννηθούν από τις συμπεριφορές μας απέναντι στο συνάνθρωπο που βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση από εμάς, θα ήμουν ο πρώτος που θα δεχόμουν να ονομαστεί “ εθνική μας συνείδηση”. Και θα παραχωρούσα ευχαρίστως την ικανοποίηση στον οποιονδήποτε το επιθυμούσε, να επιλέξει τα σύμβολα, εάν ένιωθε την εσωτερική ανάγκη, να πιστεύει ή να λατρεύει κάποια απ’ αυτά. Το ουσιώδες, θα είχε επιτευχθεί…