Ο ΕΟΣ Λασιθίου κατακτά το Everest Base Camp: Μια μοναδική ορειβατική εμπειρία στα Ιμαλάια
Μετά από προηγούμενες αποστολές στην Τουρκία, τη Βουλγαρία και τις Γαλλικές Άλπεις, ο ΕΟΣ Λασιθίου ταξίδεψε για τέταρτη φορά εκτός Ελλάδας, αυτή τη φορά στο μακρινό Νεπάλ. Στόχος της αποστολής ήταν το Everest Base Camp στα 5.364 μέτρα, ένας από τους πιο απαιτητικούς προορισμούς για ορειβάτες παγκοσμίως.
Όπως ανακοίνωσε ο ΕΟΣ Λασιθίου:
"Μετά τις εξορμήσεις στο όρος Αραράτ 5.137 μ. (συμμετοχή σε αποστολή της Βαλκανικής Ορειβατικής Ένωσης σε συνεργασία με την Τουρκική Ομοσπονδία Ορειβασίας - Αύγουστος 2022), στη Βουλγαρία (ανάβαση στη Μουσάλα 2.925 μ. την υψηλότερη κορυφή των Βαλκανίων - Σεπτέμβριος 2022) και στις Γαλλικές Άλπεις (εκπαίδευση αθλητών ορειβατικού σκι - Μάρτιος 2023), ο ΕΟΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ απέδρασε για τέταρτη φορά εκτός ελληνικών συνόρων.Αυτή τη φορά ταξιδέψαμε στο μακρινό Νεπάλ και στα επιβλητικά Ιμαλάια. Στόχος μας το EVEREST BASE CAMP σε υψόμετρο 5.364 μέτρα. Αποτελούσε διακαή στόχο επί σειρά ετών και επιτέλους ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να ωριμάσουν οι συνθήκες και να τολμήσουμε το εγχείρημα στις αρχές του Οκτώβρη 2025.
ΝΕΠΑΛΑσιατική χώρα με έκταση λίγο μεγαλύτερη της Ελλάδας και πληθυσμό περίπου 30.000.000 κατοίκους. Μεταξύ άλλων χωρών συνορεύει με την Ινδία στα νότια και με την Κίνα (Θιβέτ) στα βόρεια. Κατεξοχήν ορεινή χώρα, εδώ βρίσκονται τα οκτώ από τα δέκα υψηλότερα βουνά του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του Έβερεστ, του υψηλότερου σημείου στη Γη (8.848,86 μ.)
ΙΜΑΛΑΪΑ Η υψηλότερη οροσειρά της Γης. Με περισσότερες από 140 βουνοκορφές πάνω από τα 7.000 μέτρα καθώς και με όλες τις 14 κορυφές πάνω από 8.000 μέτρα που υπάρχουν στον πλανήτη μας. Πολύ μεγάλο μέρος της οροσειράς των Ιμαλαΐων εκτείνεται στα βόρεια σύνορα του Νεπάλ με την Κίνα.
ΕΒΕΡΕΣΤ (8.848,86μ.)Το υψηλότερο βουνό της οροσειράς των Ιμαλαΐων. Οι πρώτοι που κατάφεραν να ανέβουν στην κορυφή ήταν ο Νεοζηλανδός Έντμουντ Χίλαρι και ο Νεπαλέζος Σέρπα Τένσινγκ Νοργκέι στις 29 Μαΐου του 1953. Έκτοτε κάποιες λίγες χιλιάδες έχουν επιχειρήσει να ανέβουν στην «στέγη του κόσμου» και ανάμεσά τους αρκετές εκατοντάδες ορειβατών δεν τα κατάφεραν αφήνοντας εκεί την τελευταία τους πνοή.
EVEREST BASE CAMP (5.364 μ)Η περιοχή όπου κατασκηνώνουν για αρκετές ημέρες (εγκλιματισμός και εκπαίδευση) όσοι επιχειρούν να ανέβουν στην κορυφή. Από εδώ και μετά υπάρχουν παγετώνες και πανύψηλες παγωμένες κορυφές. Το λευκό, το χρώμα του χιονιού και του πάγου κυριαρχεί παντού.
Το Everest Base Camp αποτελεί επίσης προορισμό για μεγάλο αριθμό ορειβατών που επιθυμούν να φτάσουν μέχρι εκεί ξεπερνώντας τις αντοχές τους. Αυτό το σημείο ήταν και ο τελικός προορισμός της δικής μας περιπέτειας που ξεκίνησε την Κυριακή 5 Οκτωβρίου και διήρκεσε περίπου δυόμιση εβδομάδες.
H ΠΟΛΥΗΜΕΡΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΠροσγειωνόμαστε στο Κατμαντού, πρωτεύουσα του Νεπάλ. Πολύβουη πόλη, αυτό που από την πρώτη στιγμή κάνει εντύπωση στον επισκέπτη είναι ο τρόπος που κυκλοφορούν στους δρόμους. Δεν υπάρχουν φωτεινοί σηματοδότες ούτε σήματα τροχαίας. Και όμως με έναν απίστευτο τρόπο, αυτοκίνητα, δίκυκλα και πεζοί καταφέρνουν και συνεννοούνται αποτελεσματικά και χωρίς αντιπαραθέσεις. Άλλο χαρακτηριστικό της πόλης είναι οι ατέλειωτες σειρές καλωδίων οπτικών ινών που κρέμονται πάνω από τους δρόμους (δεν έχουν υπογειοποιηθεί) και τα χιλιάδες μικρά μαγαζιά που αποτελούν τον πυρήνα της τοπικής οικονομίας και σφύζουν από κίνηση. Εδώ ακόμα δεν υπάρχουν μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων πολυεθνικών εταιρειών. Ο κόσμος είναι φτωχός αλλά φιλόξενος και με μία έμφυτη ευγένεια που κερδίζει από την πρώτη στιγμή τον επισκέπτη και τον κάνει να νοιώθει όμορφα σε κάθε επαφή του.
Μετά από δύο ημέρες διαμονής στο Κατμαντού για προετοιμασία και προσαρμογή, ξεκινήσαμε την ορειβατική μας δραστηριότητα από τη Lukla (2.860 μέτρα) γνωστή για το ιδιαίτερο αεροδρόμιό της. Είμαστε έτοιμοι να γνωρίσουμε την κουλτούρα των Νεπαλέζων, να περιπλανηθούμε σε ναούς και σε παζάρια, να δούμε πώς ζουν οι Σέρπα, αυτή η χαρισματική φυλή, στις πλαγιές των Ιμαλαΐων.
Θα συναντήσουμε δεκάδες ορεινούς οικισμούς, εδώ δεν υπάρχουν δρόμοι ούτε αυτοκίνητα. Μονάχα μονοπάτια, όλες οι εργασίες είναι χειρωνακτικές, οι μεταφορές αγαθών γίνονται με βοοειδή, γαϊδούρια και μουλάρια. Σύνηθες το φαινόμενο να συναντάς αχθοφόρους, ανθρώπους αδύνατους, ταλαιπωρημένους, αλλά με αξιοπρέπεια και με ατσάλινη θέληση που μετέφεραν εμπορεύματα από οικισμό σε οικισμό απλά για να βγάλουν ένα ταπεινό μεροκάματο.
Πρώτη διανυκτέρευση σε κατάλυμα λίγο μετά το Phakding και αφού διανύσαμε περίπου 10 χλμ.
Τη δεύτερη μέρα ανηφορίσαμε προς το Namche Bazaar (υψόμετρο 3.440 μέτρα) το εμπορικό κέντρο της περιοχής. Η βλάστηση σε πολλά σημεία οργιάζει, αντικρύζεις συνεχώς μεγάλα ποτάμια και ακούς τον θόρυβο των ορμητικών τους νερών, διασχίζεις τις όχθες τους περπατώντας σε ψηλές κρεμαστές γέφυρες στολισμένες με σημαίες προσευχής. Πρωτόγνωρες για εμάς εικόνες, που σταδιακά σε προετοιμάζουν ψυχολογικά και είναι σαν να θέλουν να σου πουν ότι βαδίζεις σε μέρη ξεχωριστά που όμοιά τους δεν υπάρχουν αλλού.
Η τρίτη μέρα είναι αφιερωμένη στην προσαρμογή στο υψόμετρο. Παραμείναμε στο Namche Bazaar, περιπλανηθήκαμε στην αγορά του και επίσης πραγματοποιήσαμε μια μικρή πορεία σε σημείο με πανοραμική θέα προς τις ψηλές κορυφές.
Την τέταρτη μέρα ανεβήκαμε στο Tengboche (υψόμετρο σχεδόν 3.900 μέτρα) με το εντυπωσιακό βουδιστικό μοναστήρι που δεσπόζει στην περιοχή.
Την πέμπτη μέρα συνεχίσαμε την ανηφορική πορεία και αφού περάσαμε μέσα από γραφικούς οικισμούς, καταλήξαμε στο Dingboche (υψόμετρο 4.350 μέτρα). Σε πολύ κοντινή απόσταση το επιβλητικό Ama Dablam (6.856 μ.), εξαιρετικά δύσκολο βουνό με τεχνικές αναβάσεις. Από όποια οπτική γωνία κι αν το έβλεπες, σου προκαλούσε δέος και θαυμασμό.
Και εδώ όπως και στα προηγούμενα χωριά που περάσαμε, αίσθηση κάνουν τα πολλά μικρά περιβόλια που βλέπεις μπροστά σου. Εδώ οι καλλιέργειες μοιάζουν πολύ με αυτές του Οροπεδίου στο Λασίθι. Πατάτες, φασολάκια, καρότα, παντζάρια, μαρούλια, λαχανικά. Στην αυλή κάθε σπιτιού βλέπεις καντιφέδες που ευδοκιμούν πολύ σε αυτό το περιβάλλον. Όλες οι εργασίες είναι χειρωνακτικές και μοναδικός τρόπος λίπανσης είναι οι κοπριές των βοοειδών.
Η έκτη μέρα ήταν ημέρα παραμονής στο Dingboche και ευκαιρία για περαιτέρω εγκλιματισμό στο υψόμετρο. Εδώ αρχίζεις να νιώθεις λίγο παράξενα, το οξυγόνο λιγοστεύει, πιθανόν ένα ελαφρύς πονοκέφαλος να γίνει αισθητός. Χρειάζεται αυτοσυγκράτηση, ψυχραιμία και υπομονή. Ακολουθούμε με ευλάβεια τις συστάσεις του οδηγού μας. Όχι καφέ, όχι αλκοόλ, τρώμε τρεις φορές τη μέρα (πρωινό, γεύμα και δείπνο) και πίνουμε πολύ νερό. Μετράμε συνέχεια το οξυγόνο μας που ευτυχώς ήταν πάντα μέσα στα αποδεκτά όρια.
Έβδομη μέρα και ανεβαίνουμε στο Lobuche (υψόμετρο 4.930 μέτρα). Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν ακόμα περισσότερο. Το οξυγόνο ακόμα λιγότερο, η αναπνοή γίνεται πιο δύσκολη και το κρύο πιο έντονο από ποτέ. Παντού χιόνια που το βράδυ με τις εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες μετατρέπονται σε πάγο. Παρόλα αυτά ακολουθούμε το πρόγραμμα προσαρμογής και αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο, ανεβήκαμε σε ένα κοντινό ύψωμα ξεπερνώντας για πρώτη φορά τα 5.000 μέτρα.
Όγδοη μέρα ανάβασης και ξεκινάμε νωρίς το πρωί για τον τελευταίο οικισμό το Gorak Shep (υψόμετρο 5.180 μέτρα). Το μονοπάτι παγωμένο, οι αναπνοές γίνονται όλο και πιο βαριές, τα βήματα αργά και προσεκτικά. Αλλά το πείσμα μεγάλο και η θέληση ατσάλινη. Φτάσαμε, ξεκουραστήκαμε, ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας.Υπήρχε όμως μια ακόμα εκκρεμότητα. Ο μεγάλος μας στόχος, το Everest Base Camp ήταν δίπλα. Μόλις 4 χιλιόμετρα μακριά.
Συνεχίζουμε με τον ίδιο αργό αλλά σταθερό ρυθμό. Σε αυτό το υψόμετρο το οξυγόνο είναι 50% λιγότερο από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Ελέγχουμε τις αναπνοές μας, προσέχουμε τα βήματα. Κάθε βήμα σε φέρνει πιο κοντά στον στόχο. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μερικές ακόμα ανηφόρες που παρουσιάζονται μπροστά σου λες και θέλουν να τεστάρουν τις αντοχές σου, σωματικές και ψυχικές.
Και ξαφνικά έρχεται η μεγάλη στιγμή. Το μονοπάτι τελειώνει, τα βράχια που έκρυβαν τη θέα είναι πλέον πίσω σου, μια μικρή ακόμα κατηφόρα και το Everest Base Camp είναι μπροστά σου στα 5.364 μέτρα. Ο γνωστός βράχος, σημείο κατατεθέν, που ο κάθε ορειβάτης ονειρεύεται να ακουμπήσει και να φωτογραφηθεί σε αυτόν, ορθώνεται μπροστά σου.
Λίγο πιο πέρα ο επιβλητικός παγετώνας Χούμπου (Khumbu Glacier), ο υψηλότερος παγετώνας στον κόσμο και ο μεγαλύτερος στο Νεπάλ, σου μαγνητίζει το βλέμμα αλλά συνάμα σε προσγειώνει στην πραγματικότητα. Είναι σαν να θέλει να σου πει: «Καλά ήταν μέχρι εδώ, αλλά από εδώ και πάνω τα πράγματα σοβαρεύουν δραματικά. Φίλε επισκέπτη απόλαυσε τη μοναδικότητα και το μεγαλείο αυτού του τόπου, αλλά μετά κάνε μεταβολή και γύρνα πίσω».Βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες και αφού καταλάγιασε ο ενθουσιασμός, μετά αναπόφευκτα το βλέμμα υψώνεται προς τον ουρανό. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις να ορθώνονται τεράστιοι ορεινοί όγκοι. To Pumori (7.165 μ.) το Mount Lingtren (6.714 μ), το Khumbutse Peak (6.636 μ), το Changtse Peak (7.543 μ), το Nuptse (7.732 m), δίπλα του το Lhotse (8.516 μ) και κάπου εκεί πίσω απ΄ όλα, το Έβερεστ στα 8.848 μέτρα. Είναι η κορυφή του κόσμου και είναι τόσο κοντά σου. Κοιτάζεις με δέος και δεν θέλεις να μιλήσεις. Μόνο σιωπή, δέος και σεβασμός. Παντού τεράστιοι όγκοι πάγου κρέμονται στις ορθοπλαγιές. Είναι τέλος καλοκαιριού και κάποια στιγμή θα λιώσουν, θα μετατραπούν σε ογκώδεις χιονοστιβάδες και θα καταλήξουν μέσα στον παγετώνα.
Το βράδυ διανυκτερεύσαμε στο Gorak Shep, σε πραγματικά ακραίες συνθήκες, αφού η θερμοκρασία κατέβηκε στους -20 βαθμούς.Την επομένη ξεκινήσαμε την κατάβαση. Η κούραση των ημερών, η έλλειψη οξυγόνου, το πρωτόγνωρο κρύο, είχαν ξεχαστεί. Κατά κάποιον τρόπο νοιώθαμε άλλοι άνθρωποι. Οδεύαμε προς το τέλος μιας προσπάθειας που με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί μια απλή πεζοπορία. Συμφωνήσαμε όλοι πως ήταν μια ξεχωριστή περιπέτεια, μια πνευματική, σωματική και ψυχική διαδρομή μέσα στο πιο επιβλητικό ορεινό τοπίο του κόσμου. Και ευχηθήκαμε να είμαστε καλά και να μπορούμε να ζήσουμε στο μέλλον παρόμοιες μοναδικές εμπειρίες."
Πηγη: Cretalive
