Δύσκολο πράγμα ο χωρισμός.......
Οι ψυχολόγοι το παρομοιάζουν με το πένθος, η οικογένειά σου με μια ανεπανόρθωτη καταστροφή, οι φίλοι σου σαν μια ευκαιρία να ξαναβρείς επιτέλους τον χαμένο σου εαυτό κι εσύ, κοιτώντας τους όλους απόκοσμα, προσπαθείς να συνέλθεις, να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη, να καταλάβεις αν πήρες τη σωστή απόφαση ή απλά, ψάχνεις έναν τρόπο να συνεχίσεις εφεξής με τα νέα δεδομένα.
Μπορεί η απόφαση να ήταν κοινή, αλλά μπορεί και όχι. Ίσως να το ήθελες, ίσως και όχι. Ο,τι κι αν ισχύει, δύσκολα ξεπερνιέται ένας χωρισμός.
Ακόμα κι όταν οι ίδιοι ανακοινώνουμε την επιλογή μας για να λήξει μια σχέση, κουβαλώντας στο μυαλό μας μια τεράστια επιχειρηματολογία, προκειμένου να στηρίξουμε την απόφασή μας και βλέποντας από μακριά έναν αέρα ελευθερίας να μάς πλησιάζει, υπάρχει ένας κόμπος στο στομάχι κι ένας ακόμα μεγαλύτερος στον λαιμό. "Έκανα καλά; Πήρα τη σωστή απόφαση; Μήπως βιάστηκα; Έδωσα αρκετές ευκαιρίες; Νομίζω πως έπρεπε να δεχτώ κι αυτή τη συγνώμη, θα αλλάξει." Σκέψεις που γυρίζουν στο μυαλό σου μέρα νύχτα και σε βασανίζουν. Σκέψεις που σε κάνουν να νιώθεις τύψεις, ότι πλήγωσες τον άνθρωπό σου, ότι τα κατέστρεψες όλα και πως πλέον η ζωή σου δε θα είναι ξανά η ίδια.
Αντίθετα, όταν ο/η σύντροφος σου σού ανακοινώνει την απόφαση του χωρισμού, γκρεμίζεσαι στη γη απότομα και αυτό σε βρίσκει τόσο απροετοίμαστο, που κυριολεκτικά σε τσακίζει. Ακόμα κι αν έβλεπες σημάδια τον τελευταίο καιρό, πίστευες πως δεν θα φτάνατε ποτέ ως τον χωρισμό. Ένας τσακωμός ήταν, από τους πολλούς και πέρασε τώρα. Δεν ήταν όμως αυτή τη φορά τόσο απλά τα πράγματα. Τότε είναι που ξεκινά ένα δριμύ κατηγορώ προς τον εαυτό σου. Τι άλλο έπρεπε να κάνεις και δεν έκανες, τι άλλο έπρεπε να δώσεις και δεν έδωσες. Ποια λάθος κίνησή σου έφερε τα πράγματα ως εδώ; Είναι η ρουτίνα, είναι η φθορά της καθημερινότητας ή μήπως ένα νέο, τρίτο πρόσωπο σε έκανε να φαίνεσαι "περασμένη μου αγάπη";
Τότε, ξεκινά το δράμα. Τα μάτια γεμίζουν δάκρυα, ακούς καταθλιπτική μουσική, πετάς πράγματα εδώ κι εκεί και γενικά, βρίσκεσαι σε μία κατάσταση, έξαλλη και τραγική.
Όσες φορές κι αν έχεις χωρίσει στη ζωή σου, κάθε χωρισμός είναι ένας καινούριος χωρισμός. Ένα τέλος. Ένα αντίο, οριστικό.
Σε πονάει που ο άνθρωπός σου δεν θα είναι πια στην καθημερινότητά σου. Δεν θα είναι δίπλα σου στο κρεβάτι, δε θα μυρίζεις το άρωμά του, δε θα βλέπετε μαζί ταινίες, δε θα τρώτε παρέα, ούτε θα είναι ο σύμβουλός σου σε ότι σε απασχολεί. Το εμείς γίνεται εγώ. Δύο άνθρωποι που περπατούσαν με τα χέρια ενωμένα, γίνονται ξένοι. Δύο άνθρωποι που κοιμόταν αγκαλιά, γίνονται εχθροί.
Λογικό είναι τις πρώτες μέρες τα πράγματα να είναι ιδιαίτερα δύσκολα. Η ανάγκη για επικοινωνία είναι συνεχής, με μάτια κόκκινα σβήνεις μηνύματα και φωτογραφίες, δεν έχεις όρεξη για δουλειά, κουβέντα, βόλτα ή ακόμα και φαγητό. Η κατάσταση δυσκολεύει ακόμα περισσότερο σε ημέρες σημαδιακές, όπως γενέθλια ή επετείους. Το μυαλό σου "ξεφυλλίζει" συχνά πυκνά άλμπουμ, γεμάτα από τις προσωπικές σας στιγμές. Λυπάσαι, λυπάσαι πολύ.
Ξέρεις όμως καλά, ειδικά αν δεν είναι η πρώτη φορά που χωρίζεις, πως αν ηρεμήσεις λίγο, ο καιρός που περνά, έχει τη μαγική ικανότητα να το απαλύνει όλο αυτό. Να το ξεθωριάσει. Βέβαια, όλο και κάτι θα γίνει, κάτι θα δεις, θα ακούσεις, θα θυμηθείς και το μυαλό σου θα γεμίσει από αναμνήσεις. Μπορεί και να δακρύσεις. Αναστενάζοντας και ξεφυσώντας, θα προσπαθήσεις να διαλύσεις αυτό το μαύρο σύννεφο σκέψεων και να προχωρήσεις. Με τον καιρό, αυτό θα γίνεται ολοένα και πιο εύκολο, μέχρι που μια μέρα, θα είναι πια ανώδυνο. Έχεις δρόμο ως εκεί όμως, μη τα παρατάς!
Αυτό που ελπίζουμε όλοι, μετά από μια τέτοια δύσκολη κατάσταση, είναι να το ξεπεράσουμε γρήγορα. Ο χωρισμός είναι σαν μια πληγή νωπή, που αιμορραγεί κι εμείς την κοιτάμε συνέχεια με άγχος ως να θρέψει, να κλείσει τελείως και το νέο δέρμα που θα σχηματιστεί να είναι η γιατρειά της. Ξέρεις όμως κάτι; Δεν ξεχνάμε. Πάντα θυμόμαστε. Πάντα μια ουλή θυμίζει το τραύμα. Απλά, αναπολούμε με διαφορετικό τρόπο και με διαφορετικά συναισθήματα κάθε φορά. Φτάνουμε, δε, σε ένα σημείο, που όταν φέρνουμε μνήμες στο μυαλό μας, βλέπουμε τα πράγματα τόσο καθαρά και αποστασιοποιημένα, που αναρωτιόμαστε τελικά, γιατί δεν χωρίσαμε νωρίτερα! "Μα καλά, πόσα στραβά κατάπια και παρέβλεψα; Πόσες φορές αδίκησα τον εαυτό μου, έβαλα σε δεύτερη μοίρα τα θέλω και τα όνειρά μου για να μην χαλάσω χατίρι;" Μεγαλειώδη ερωτήματα, γεμάτα σοφία, που έρχονται να μάς αποδείξουν ότι τελικά, επενδύσαμε κόπο και χρόνο σε έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν ήταν και ό, τι το καλύτερο για εμάς.
Λοιπόν, μόλις φτάσεις σε αυτό το στάδιο, τότε είναι που αρχίζεις και παίρνεις τα πάνω σου. Έχεις ξεπεράσει σε πολύ μεγάλο ποσοστό αυτό που σε διέλυσε και με αέρα ταυρομάχου, ξαναμπαίνεις στην αρένα. Αυτή τη φορά, έχεις περισσότερη εμπειρία. Στέκεσαι στα πόδια σου αποφασιστικά, σε "ξαναχτίζεις", περιποιήσε τον εαυτό σου, φροντίζεις για την εμφάνιση και το ντύσιμό σου, δηλώνεις ξεκάθαρα σε όλους ότι κουράστηκες με τις αποτυχημένες σχέσεις και πως δε θα αφήσεις ξανά κανέναν, καμία και τίποτα να σε πληγώσει ή να σε χρησιμοποιήσει. Η καχυποψία γίνεται η καλύτερη σύμβουλός σου. Τα μάτια σου απέκτησαν πλέον μια ζυγαριά για χαρακτήρες, αισθήματα και λόγια.
Το θέμα είναι, αυτήν την απόφασή σου, να μην την ξεχάσεις την επόμενη φορά που θα ενθουσιαστείς/ερωτευτείς/αγαπήσεις και αρχίσεις πάλι να παραβλέπεις καταστάσεις που σε ενοχλούν, γιατί ξανά θα πληγωθείς και φτου κι απ' την αρχή. Μα κι έτσι να γίνει, μην φοβάσαι. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να κάνει λάθη, αρκεί όμως να μαθαίνει από αυτά και την επόμενη φορά να τα κάνει λίγο καλύτερα και πιο χαριτωμένα από την προηγούμενη.
Προσπαθώντας λοιπόν, να ξεπεράσεις τον χωρισμό από τον άνθρωπο που αγάπησες, γονάτισε κάτω, μάζεψε τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς σου, που θυμίζουν γυαλί θρυμματισμένο, άσε τα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά σου και νιώσε τα να καίνε. Αυτή η φωτιά θα κάψει ό,τι σε πόνεσε. Έδωσες ό,τι είχες μέσα σου, σε έχασες πολλές φορές για να μείνεις στο μαζί, υπέμεινες καταστάσεις πέρα από εσένα, σε ξόδεψες, σε υποτίμησες, σε αδίκησες. Έχασες και χάθηκες.
Μα τα πόδια σου είναι γερά και θα σε κρατήσουν όρθιο, όπως τότε, την προηγούμενη φορά που κάτι σε τσάκισε. Έβαλες ένα ακόμη βέλος στη φαρέτρα σου. Βίωσες ένα ακόμα πάθημα, το οποίο όμως, είναι ένα μεγάλο μάθημα. Ο καλύτερός σου δάσκαλος θα είναι πάντα το τελευταίο σου λάθος.
Έχε, λοιπόν, κατά νου πως για να τελείωσε κάτι, αφενός δεν πήγαινε καλά και αφετέρου δίνει το έναυσμα για κάτι νέο, σίγουρα καλύτερο. Μην κοιτάξεις πίσω, δεν αξίζει πια. Άπαξ και έκλεισε μια πόρτα, μην ψάχνεις χαραμάδα για να κρυφοκοιτάξεις. Δεν είσαι για ημίμετρα εσύ. Κοίτα μπροστά. Έχεις δρόμο, δύσκολο, τραχύ, μα δεν φοβάσαι, τώρα πια ξέρεις. Αξίζεις πολλά περισσότερα και υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος, ο οποίος και θα τα δει και θα τα εκτιμήσει. Θα σε αγαπήσει για ό,τι είσαι, για κάθετί που κουβαλάς και έχεις. Θα κάνει τα μάτια σου να κλάψουν μόνο από χαρά. Φρόντισε μόνο να αναζητήσεις τον σύντροφο που θα ειναι res, non verba (έργα, όχι λόγια).
Σε ένα ποίημά του, ο Τάσος Λειβαδίτης γράφει: "... και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων".
Βρες τη δική σου θέση, τοποθέτησε τον εαυτό σου εκεί που του αξίζει, εκεί που δίνεσαι ολοκληρωτικά και δεν χρειάζεται να λες πολλά λόγια. Τα μάτια μιλούν καλύτερα από τα χείλη. Και φυσικά άφησε το παρελθόν πίσω σου. Θα τον βρεις τον δρόμο σου ξανά, αρκεί να πιστέψεις σε εσένα. Ησύχασέ τη την καρδιά σου, εκείνη ξέρει πια. Έμαθε.
Για το hxonews Βάσια Κούκη
