Ένα άρθρο της Βάσιας Κούκη
Μεγαλώνοντας με κλασικά παραμύθια, όλοι μας λίγο πολύ, ενθουσιαστήκαμε από μικρή ηλικία με τους κεραυνοβόλους έρωτες, τους πρίγκηπες που εμφανιζόταν από το πουθενά, πάνω σε ένα άσπρο άλογο και όχι μόνο συναντούσαν τυχαία τις όμορφες βασιλοπούλες, αλλά τις ερωτεύονταν μοναδικά, παντρεύονταν με δόξα και τιμή και τελικά, ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Ή μήπως όχι; Και ποιος μας εγγυάται ότι η πεντάμορφη που αγάπησε το τέρας, δεν το βαρέθηκε γρήγορα και το χώρισε; Είμαστε βέβαιοι ότι η Χιονάτη που με ένα φιλί, ξύπνησε από ύπνο βαθύ, έμεινε με τον πρίγκηπα ή από τους πολλούς καβγάδες τους, γύρισε τρέχοντας πίσω στους νάνους; Άραγε η Σταχτοπούτα, όταν πια το αστραφτερό της γοβάκι ξεχείλωσε, το πέταξε και έφυγε ξυπόλητη μακριά ή εξαρχής τη στένευε και είπε ψέματα στο όμορφο βασιλόπουλο;
Είναι ουτοπικό να περιμένουμε να ζήσουμε το παραμύθι. Κι αν το κυνηγάμε, η πραγματικότητα θα βρίσκει τρόπους να μας προσγειώνει συνεχώς. Κάποιες φορές ίσως απότομα.
Τι να κάνουμε όμως, που με αυτές τις προσδοκίες μεγαλώσαμε, με αυτά τα μεγαλεπίβολα σχέδια πορευτήκαμε στη ζωή, ενηλικιωθήκαμε, ερωτευτήκαμε, φάγαμε τη σφαλιάρα μας και μια και δύο και τρεις φορές, ξυπνήσαμε από την Παραμυθοχώρα και βρεθήκαμε στην αληθινή, ωμή ζωή και τελικά, απογοητευτήκαμε.
Κάποιος ίσως να υποστηρίξει ότι υπάρχουν έρωτες παραμυθένιοι. Έρωτες ανεπανάληπτοι, εξιδανικευμένοι (βλέπε αμερικάνικες happy end ταινίες), όπου όλο το σύμπαν, οι πλανήτες, τα άστρα και οι 12 θεοί του Ολύμπου, συνωμότησαν για να τα φέρουν όλα βολικά και το ζεύγος να ανέβει τελικά τα σκαλιά της εκκλησίας, με διάπλατα χαμόγελα και μέλλον λαμπρό να απλώνεται μπροστά τους.
Λυπάμαι πολύ, μα θα σας το ανατρέψω. Όλο και κάτι θα υπάρξει να μας χαλάσει το παραμύθι. Είτε αυτό λέγεται πλήξη και ανία, είτε ο ενθουσιασμός άρχισε να δίνει τη θέση του στη συνήθεια, είτε παραγνωριστήκαμε και είδαμε πως, μάλλον, τίθεται θέμα ασυμφωνίας χαρακτήρων. Ο πρώτος καιρός, ο υπέροχος, ανθοστόλιστος και αλλοπαρμένος έρωτας, κάνει δύο βήματα πίσω και από τα τρισχαριτωμενα υποκοριστικά, ακούγονται φράσεις του τύπου "πώς είναι έτσι τα μαλλιά σου;" , "δεν μου αρέσει αυτό που φόρεσες" , "φερσου πιο ώριμα" , "βαρέθηκα τη συμπεριφορά σου" και τα λοιπά, που δυστυχώς όλοι λίγο πολύ και ακούσαμε και είπαμε κάποτε.
Ως ένα σημείο λογικό και αποδεκτό. Δεν γίνεται, εξ' ορισμού, επί εικοσιτετραώρου βάσης, πάνω από τα ερωτευμένα κεφαλάκια μας να υπάρχει μια νεραϊδούλα, που θα μας πασπαλίζει με χρυσόσκονη και το χαμόγελο μας στο πλάι του/της συντρόφου μας, θα φωτίζει την πλάση ολούθε. Θα κουραστεί κι αυτή κι εμείς. Ξαφνικά, η πάλαι ποτέ, ιδανική σχέση, θα σκοτεινιάσει από μαύρα σύννεφα. Το τι θα επακολουθήσει, εξαρτάται από το πόσο δυνατές βάσεις έχει ο εκάστοτε δεσμός. Αν ο ένας προσποιείται αδιαφορία και ο άλλος κάνει πως δεν νοιάζεται και η ζωή συνεχίζεται, τότε θα κυριεύσει ο εγωισμός και ο νικητής θα χάσει! Αν όμως οι ενδιαφερόμενοι έχουν αποφασίσει, πριν ζήσουν κάτω από το ίδιο κεραμίδι, να αφήσουν στο χαλάκι της εξώπορτάς τους, το βασικό συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης, τον εγωισμό, θα βασιλέψει η αγάπη, ο σεβασμός και η επικοινωνία! Λέξεις που όσο τις καλλιέργειες, τόσο ανθίζουν και καρποφορούν, κάθε εποχή, το ίδιο κι ακόμα περισσότερο! Κι αυτό, γιατί ο έρωτας μετουσιώνεται σε αγάπη και αγάπη είναι η ελευθερία που μας δεσμεύει. Κι αν καμιά φορά η αγάπη πονάει, είναι για να σου θυμίσει πως υπάρχει και υπάρχεις.
Πάρε, λοιπόν, σήμερα κιόλας τον άνθρωπό σου από το χέρι, άσε τον εγωισμό σου έξω από το σπίτι, μην περιμένεις να ζήσεις τον παραμυθένιο έρωτα, αλλά ρούφηξε με όλη σου τη δύναμη τις στιγμές σας, που είναι ολοδικές σας, μαγικές και αληθινές. Καν'τες εσύ να μοιάζουν παραμυθένιες, παλέψτε μαζί και γράψτε το δικό σας, υπέροχο παραμύθι.
Όπως λέει και η αλεπού στον Μικρό Πρίγκηπα: "Ο καιρός που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλό σου είναι που κάνει το τριαντάφυλλο τόσο σημαντικό". Δεν ερωτευόμαστε ανθρώπους που θέλουμε να είμαστε μαζί τους, αλλά ανθρώπους που δεν μπορούμε χώρια τους!
