Ένα κείμενο της Βάσιας Κούκη
Η ζωή μας, από τη στιγμή που θα γεννηθούμε, ως τη στιγμή που θα φύγουμε για πάντα, είναι ένα σακί μετρημένες αναπνοές. Άλλες γρήγορες και βιαστικές, κοφτές, που νιώθεις να μην σου φτάνουν, να σε αγχώνουν και να σε πνίγουν κι άλλες βαθιές, χαλαρές, λυτρωτικές, τέτοιες που στέλνουν οξυγόνο σε κάθε όργανο του σώματός σου.
Σπαταλάμε πολλές ανάσες σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν αξίζουν. Σπαταλάμε αμέτρητες αναπνοές σε στιγμές αναφιλητών και δακρύων. Ξοδεύουμε πολύ αέρα από το σακί μας, προσπαθώντας να εξηγήσουμε, να πείσουμε, να παρακαλέσουμε.
Η ζωή είναι δική σου. Οι αναπνοές είναι κι αυτές δικές σου. Κι αν το καλοσκεφτείς, έχεις χαρίσει πολλές ανάσες εκεί που δεν έπρεπε. Έχεις σπαταλήσει πολλές αναπνοές, εκεί που ούτε να κοιτάξεις έπρεπε. Δεν το βλέπεις; Δεν έχεις καταλάβει ακόμα, πως η ζωή μας, δεν πρέπει να αποτελείται από ανθρώπους, από καταστάσεις και συναισθήματα που ξοδεύουν αλόγιστα και αχάριστα τις ανάσες μας; Η ζωή μας είναι καμωμένη, έτσι ώστε να ψάχνουμε να βρούμε τις ευκαιρίες, τα άτομα και τις στιγμές που θα μάς κόβουν την ανάσα, γιατί όμοιά τους δεν υπάρχουν στη Γη. Γιατί νιώθουμε τόσο τυχεροί που τα βλέπουμε, τα έχουμε, τα ζούμε. Πρόσεχε πολύ όλα εκείνα που αρπάζουν τον πεπερασμένο αέρα σου, χωρίς εσύ να το θέλεις.
Η ζωή αναζητά όλα εκείνα που θα μένουν αξέχαστα στο νου, βαθιά χαραγμένα στην καρδιά και αναλλοίωτα στον χρόνο. Εκείνα, που τα πνευμόνια μας, θα μάς ευχαριστούν για την πληρότητα του οξυγόνου που τούς παρέχουμε.
Κι όταν λέμε ότι κάτι ή κάποιος μάς κόβει την ανάσα, σημαίνει πως πιο εκθαμβωτικό θέαμα δεν έχουν δει ξανά τα μάτια μας. Πως το μέσα μας είναι γεμάτο από έρωτα, από αγάπη, από ευγνωμοσύνη και ευτυχία.
Και τότε, αυτό το ταλαίπωρο σακί που λέγεται ζωή, θα είναι ήσυχο πως οι αναπνοές του "επενδύονται" στους σωστούς αποδέκτες.
Ένα μακροβούτι η ζωή, από εκείνα που κάναμε παιδιά και μέναμε κάτω από το νερό όσο πιο πολύ αντέχαμε. Αυτό να ζητάς. Αυτό να κυνηγάς. Κι ό,τι σου ξεχειλώνει το σακί και πια κουράστηκες το κοντανάσεμα, στείλτο μακριά, να μη το βλέπεις πια, να μη το αποζητάς. Μικρή η ζωή, μετρημένες οι ανάσες της, πολλοί οι άνθρωποι, λίγοι αυτοί που αξίζουν. Σ'αυτούς που αξίζουν, όμως, κάνε το μακροβούτι σου!
Βαθιά ανάσα, λοιπόν και... τα λέμε το φθινόπωρο!
