Γράφει ο Νίκος Χριστοφακάκης
Την δεκάτη πέμπτη παρελθόντος μηνός, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε σε τηλεοπτικό μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό ότι η Νέα Δημοκρατία προτείνει την υποψηφιότητα του Κωνσταντίνου Τασούλα ως επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Λίγους μήνες πριν, στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής, 6 Οκτωβρίου, ο Παύλος Παπαδόπουλος αναφέρεται στο πρόσωπο, στη δημόσια πορεία τού τότε Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων. Αποτυπώνει με ενάργεια τη μέχρι σήμερα διαδρομή της ζωής του σε συνάρτηση με τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Αναδεικνύει τις αρετές, το ήθος, την προσωπικότητα, την ευρυμάθεια, την πολυετή και πολυσχιδή προσφορά του στον δημόσιο βίο. Ένα εξαιρετικό κείμενο, που, με αριστοτεχνικό τρόπο και με απόλυτη ακρίβεια, συνθέτει το πορτρέτο του Κωνσταντίνου Τασούλα. Αξίζει να διαβαστεί.
Ακούγοντας τον Πρωθυπουργό να εξαγγέλλει την υποψηφιότητα του Κωνσταντίνου Τασούλα ως Πρόεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κύματα έντονης συγκίνησης, συναισθήματα χαράς, ενθουσιασμού με κυρίευσαν. Αυθόρμητα ενεργοποιήθηκε η μνήμη.
Γνώρισα τον Κωνσταντίνο Τασούλα το 1977, όταν ήμασταν πρωτοετείς φοιτητές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όλως τυχαίως, είχαμε καθίσει σε διπλανές θέσεις παρακολουθώντας την παράδοση Συνταγματικού Δικαίου από τον καθηγητή Γεώργιο Κασιμάτη.
Όταν ο άγνωστος σε εμένα μέχρι τότε συμφοιτητής μου άνοιξε τον φοιτητικό χαρτοφύλακά του, διαπίστωσα ότι ήμασταν αναγνώστες της ίδιας εφημερίδας. Επιδίωξα, λοιπόν, να γνωριστούμε. Εκείνος ανταποκρίθηκε ευχαρίστως με πολλή ευγένεια στο αίτημα συνομιλίας. Έτσι, υπήρξε η πρώτη γνωριμία μας, η διάρκεια της οποίας μετρά σαράντα επτά συναπτά έτη.
Από τις πρώτες συζητήσεις μας στο διάλειμμα του μαθήματος προέκυψε πως ο Ηπειρώτης στην καταγωγή συμφοιτητής μου, που κατοικούσε πλέον στην Αθήνα, γνώριζε πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα στο Νομό Λασιθίου από όπου καταγόμουν και κατοικούσα. Ο αείμνηστος πατέρας του, Αναστάσιος Τασούλας, καταρτισμένος φιλόλογος, υποδειγματικός Νομάρχης, ευγενικός άνθρωπος, είχε υπηρετήσει προδικτατορικά (1963) και στη Νομαρχία Λασιθίου. Υπήρχε, λοιπόν, κοινό έδαφος για τη συνέχιση της συνομιλίας και της γνωριμίας μας. Κατά την πρόοδο της συζήτησης διαπιστώσαμε ότι οι αναφορές μας στον ίδιο τόπο, οι κρίσεις μας για πρόσωπα και συνθήκες του δημόσιου βίου διευκόλυναν τη συναναστροφή μας.
Γρήγορα ο κύκλος διευρύνθηκε με τη συμμετοχή και άλλων συμφοιτητών, αγαπημένων φίλων από τότε. Η παρέα μας επεκτάθηκε και εκτός των αιθουσών της Σχολής. Μαζί μιλούσαμε για βιβλία και συγγραφείς, παρακολουθούσαμε θεατρικές παραστάσεις, συνεδριάσεις της τότε Βουλής, όπου μας μάγευε ο λόγος κορυφαίων εκπροσώπων του λαού, του πνεύματος και της πολιτικής.
Με οδηγό μεταφορικώς και κατά κυριολεξίαν τον Κώστα Τασούλα, λόγω του αυτοκινήτου του που χρησιμοποιούσαμε, επισκεφθήκαμε, γνωρίσαμε σπουδαίους τόπους της Αττικής.
Επιπλέον, στον Κωνσταντίνο Τασούλα οφείλω ότι μου χάρισε την προνομιακή ευκαιρία να γνωρίσω και να συνομιλήσω με τον ευπατρίδη πολιτικό και δραστήριο συγγραφέα Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα, αλλά και με τον πολυγραφότατο λογοτέχνη του «Ελληνικού Όρθρου» Θ. Πετσάλη- Διομήδη, με τους οποίους ο ίδιος σχετιζόταν.
Ανταποδίδοντας τη φιλοξενία, τον καλούσα τα καλοκαίρια στην Ιεράπετρα. Πέραν του παραθεριστικού προγράμματος στο οποίο συμμετείχαν κι άλλοι Γεραπετρίτες φίλοι μου- θυμούνται μέχρι σήμερα την καταδεκτοσύνη, την κατάρτιση, το χιούμορ, ενίοτε καυστικό, το καλόκαρδο χαμόγελό του- επισκεπτόμασταν συχνά τον τότε εμβληματικό Δήμαρχο του Αγίου Νικολάου, τον αείμνηστο Ρούσσο Καπετανάκη, τον οποίο εκείνος είχε γνωρίσει, λόγω του Νομάρχη πατέρα του, κατά τη διαμονή τους στον Άγιο Νικόλαο. Στο φιλόξενο αρχοντικό του Δημάρχου συναντούσαμε και συνομιλούσαμε με σημαντικούς πολιτικούς και καλλιτέχνες, που ο Δήμαρχος φιλοξενούσε τα καλοκαίρια αβραμιαία.
Όταν οι δρόμοι μας χώρισαν, αφού πλέον κατοικούσαμε σε διαφορετικούς τόπους, ο Κώστας Τασούλας παρέμεινε ο καλός και καταδεκτικός φίλος. Όσο και αν εξελισσόταν επιτυχώς η δημόσια σταδιοδρομία του, δεν έπαψε ποτέ να θυμάται με αγάπη τους παλιούς φίλους του.
Το 1994 ο Κωνσταντίνος Τασούλας εξελέγη Δήμαρχος Κηφισιάς· προηγουμένως είχε διατελέσει δημοτικός σύμβουλος, και ενώ ήταν βέβαιη η επανεκλογή του στον Δήμο, επέλεξε να μην υποβάλει νέα υποψηφιότητα, αφού αν εκλεγόταν θα εγκατέλειπε τους συνδημότες του στο μέσον της δημοτικής περιόδου. Έκρινε ότι ο κύκλος προσφοράς στην Αυτοδιοίκηση είχε ολοκληρωθεί, αφού είχε αποφασίσει να θέσει υποψηφιότητα ως Βουλευτής Ιωαννίνων στις εθνικές εκλογές του 2000. Ο λαός των Ιωαννίνων τον τίμησε με την ψήφο του. Τον τιμά αδιαλείπτως από τότε μέχρι σήμερα αναγνωρίζοντας την ακούραστη μέριμνά του για τις τοπικές υποθέσεις της περιφέρειας, την ανθρώπινη συμπεριφορά του, την ειλικρίνεια και την κατάρτισή του. Προπαντός, την ακεραιότητα, την εντιμότητά του.
Έτυχε να βρεθώ στα Γιάννενα ως Δήμαρχος Ιεράπετρας συμμετέχοντας σε θεματικό συνέδριο της ΚΕΔΕ. Τον συνόδευσα, λοιπόν, σε μια επίσκεψή του σε χωριό των Ιωαννίνων. Θυμούμαι πάντοτε την απλότητα των τρόπων του, την ποιότητα της επικοινωνίας με τους συμπολίτες του, την αγάπη από και προς αυτούς, τους οποίους προσφωνούσε με τα μικρά τους ονόματα. Υπόδειγμα συμπεριφοράς δημοσίου ανδρός.
Ομολογώ ότι κάθε φορά στις εθνικές εκλογές παρακολουθώ ισότιμα με ενδιαφέρον και αγωνία τα εκλογικά αποτελέσματα των Νομών Λασιθίου και Ιωαννίνων. Έτσι, γεύομαι τη χαρά της συνεχούς εδώ και είκοσι πέντε έτη εκλογής του.
Γράφοντας για τον Κωνσταντίνο Τασούλα το μυαλό μου ανατρέχει σε μια αλληγορική ιστορία την οποία διηγούνταν στα κηρύγματά του ο αξέχαστος Δεσπότης μας, κυρός Φιλόθεος Βουζουνεράκης:
«Ένας αετός καθόταν στην κορυφή ενός απόκρημνου βράχου απολαμβάνοντας τη μοναξιά, αλλά και το προνόμιο της μοναδικότητάς του. Ξαφνικά, στην ίδια θέση εμφανίζεται ένα σαλιγκάρι. Έκπληκτος ο αετός το βλέπει και το ρωτά: «Καλά, εγώ έφτασα ως εδώ με τη δύναμη των φτερών μου, εσύ πώς;». Το σαλιγκάρι δείχνει ανενδοίαστα τα ίχνη της γλοιώδους πορείας του και απαντά: «Έρποντας και γλείφοντας.»
Ο Κωνσταντίνος Τασούλας είναι ο υψιπετής αετός που αναρριχήθηκε σε δημόσιες κορφές λόγω των πολλών προσόντων του, του ήθους, της συνέπειας, της καθαρότητας στη συμπεριφορά του, της λαϊκής αποδοχής. Ουδέποτε καταδέχθηκε να ικετεύσει, για να του χαρισθούν αξιώματα. Για να θυμηθώ και τον στίχο του Κ.Π. Καβάφη, τον οποίο έχει ιδιαιτέρως μελετήσει και τον επικαλείται συχνά. Ουδέποτε επιδίωξε «τον έπαινο του Δήμου και τον Σοφιστών».
Το 1998, όταν πρωτοεκλέχθηκα Δήμαρχος Ιεράπετρας, ο Κωνσταντίνος Τασούλας ήταν ο καλός δάσκαλος στο μάθημα της Αυτοδιοίκησης λόγω της προτέρας εμπειρίας του. Ήταν ο πρόθυμος παραστάτης του Δήμου μας στη διεκδίκηση δίκαιων αιτημάτων, στην προώθηση τοπικών υποθέσεών μας. Οφείλω ευγνωμόνως πολλά στον Κωνσταντίνο Τασούλα ως άνθρωπος, ως Δήμαρχος, ως φίλος, ως αναγνώστης- μου υπέδειξε σοφά κείμενα αγνώστων σε εμένα συγγραφέων. Τέλος, τον ευχαριστώ ως αιμοκαθαιρόμενος νεφροπαθής. Θα εξηγήσω τι εννοώ.
Ένα έτος πριν, όταν η ιδιωτική Μονάδα Τεχνητού Νεφρού στην Ιεράπετρα διέκοψε αιφνιδίως τη λειτουργία της, οδηγώντας πενήντα αιμοκαθαιρόμενους στον δρόμο για τον Άγιο Νικόλαο και το Ηράκλειο, και επομένως στην αβεβαιότητα, στην απόγνωση, ο Κωνσταντίνος Τασούλας υπήρξε ο πρόθυμος υπερασπιστής του δικαιώματός μας στη ζωή. Χωρίς καμιά προσδοκία ψηφοθηρικού οφέλους, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια, για να διασφαλισθεί η νόμιμη διαδικασία επαναλειτουργίας της Μονάδας. Για να ηττηθεί, δηλαδή, η απάνθρωπη γραφειοκρατία, η οποία καθυστερεί πολλές φορές την ικανοποίηση ακόμη και των πιο νόμιμων αιτημάτων.
Ευχαριστώ τον Κωνσταντίνο Τασούλα, γιατί μου έδωσε τη μεγάλη χαρά να τον παρακολουθώ μέσω της τηλεόρασης ως Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων. Να απολαμβάνω τη διεύθυνση των κοινοβουλευτικών συζητήσεων, την ετοιμότητα λόγου, τη σύνεση, τη δικαιοσύνη του. Προπαντός, την αψεγάδιαστη χρήση τού ελληνικού λόγου, τον οποίο κατέχει απολύτως. Ικανός οιακοστρόφος τού απαιτητικού σκάφους της Βουλής, που πολλές φορές πλέει σε τρικυμιώδεις θάλασσες. Τον ευχαριστώ, γιατί, αν και δούλεψε με τέχνη «τον μπρούντζο και το μάρμαρο» απλώνοντας «στης δάφνης τ’ ακροκλώναρα» (Γ. Δροσίνης), παραμένει ανεπηρέαστος από το ύψος της κορυφής, του πολιτειακού αξιώματος, στο οποίο βρίσκεται κάθε φορά τιμώντας τον συνάνθρωπό του. Είμαι βέβαιος ότι ο Κωνσταντίνος Τασούλας θα τιμήσει και τη νέα του θέση ως πρώτος πολιτειακός παράγοντας εξασφαλίζοντας την αποδοχή, την αναγνώριση και την αγάπη όλων των Ελλήνων, ανεξαρτήτως αριθμού βουλευτικών ψήφων κατά την εκλογή του.
Γιατί όπως γράφει ο Μιχάλης Τσιντσίνης στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» (Κόγχες, 16 Ιανουαρίου): «Αν κρίνει κανείς από τον ίσκιο του στο προεδρείο, θα τον αποδεχθούν στο νέο του αξίωμα ακόμη και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που δεν θα τον ψηφίσουν- όχι μόνο επειδή έτσι επιβάλλει τυπικά το γράμμα του Συντάγματος, αλλά επειδή ο ίδιος ως πρόσωπο κατάφερε να εμπνεύσει την αποδοχή εντός του βουλευτηρίου».
Περαίνοντας το κείμενό μου τού εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου: «Έρρωσθε και ευδαιμονείτε», μετά του λαού, κύριε Πρόεδρε!
Νίκος Χριστοφακάκης
