"Υποσχέσεις χωρίς λύσεις: Το Δημόσιο παραμένει εγκλωβισμένο στην υποστελέχωση και την εργασιακή ομηρία"
Η νομοθέτηση της Κυβέρνησης αυτή τη φορά έφερε ένα Νομοσχέδιο που με πολλές υποσχέσεις υποτίθεται ότι θα επιταχύνει τις προσλήψεις μέσω Α.Σ.Ε.Π. . Αλλά, αλήθεια, λύνει τα προβλήματα που υπάρχουν εδώ και χρόνια στη δημόσια διοίκηση; Η υποστελέχωση συνεχίζεται, και βλέπουμε υπηρεσίες στην Περιφέρεια και τα νησιά να παλεύουν με την έλλειψη προσωπικού. Ποιος φταίει για αυτό;
Η Κυβέρνηση υπόσχεται ταχύτερες διαδικασίες προσλήψεων, αλλά πόσο πραγματικά αλλάζει η κατάσταση; Στην πράξη, οι διαδικασίες καθυστερούν, και οι επιτυχόντες του ΑΣΕΠ βρίσκονται να παλεύουν μεταξύ τους για θέσεις που παραμένουν κενές. Αντί να απορροφηθούν οι άνθρωποι που επιτυχώς πέρασαν τους διαγωνισμούς, βλέπουμε διαρκείς αναβολές και αντιπαλότητες με την λογική ότι «ο επιτυχών δεν είναι και διοριστέος» - μία καλύπτρα των κυβερνητικών λαθών και της έλλειψης διαχειριστικής ικανότητας. Γιατί αυτή η καθυστέρηση; Γιατί πρέπει να μένουν οι άνθρωποι στην αναμονή, όταν οι θέσεις υπάρχουν;
Και δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να μιλήσουμε και για τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Ποιος ευθύνεται για το γεγονός ότι εργαζόμενοι σε όλη την Ελλάδα ζουν με την ανασφάλεια και την ομηρία των συμβάσεων ορισμένου χρόνου; Ας δούμε το παράδειγμα του Νομού Λασιθίου, όπου 61 εργαζόμενοι συμβάσεων ορισμένου χρόνου στην Αντιπεριφέρεια Λασιθίου συνεχίζουν και εργάζονται με προσωρινές διαταγές , καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Είναι άνθρωποι που στελεχώνουν κρίσιμους τομείς όπως η Πληροφορική, η Κοινωνική Πρόνοια και η Διοίκηση. Εργάζονται 40 ώρες την εβδομάδα χωρίς άδειες, χωρίς δώρα. Κάθε χρόνο ζουν με την αγωνία αν θα συνεχίσουν να εργάζονται ή αν θα απολυθούν. Είναι δίκαιο αυτό;
Και δεν μιλάμε μόνο για το Λασίθι. Αυτή η κατάσταση επικρατεί παντού: στην τοπική αυτοδιοίκηση, στο ΕΣΥ, στις δομές ψυχικής υγείας, στα σώματα ασφαλείας. Άνθρωποι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ζουν διαρκώς με την αβεβαιότητα της απόλυσης και υπό ένα καθεστώς ομηρίας ευελπιστώντας σε νομοθετικές παρατάσεις των συμβάσεων. Πώς μπορούμε να επιτρέπουμε κάτι τέτοιο;
Αλλά η απάντηση της Κυβέρνησης σε όλα αυτά ποια είναι; Τιμωρίες! Αν κάποιος αρνηθεί τον διορισμό του, τιμωρείται με τριετή αποκλεισμό από μελλοντικούς διαγωνισμούς. Αντί να γίνει το Δημόσιο πιο ελκυστικό, αντί να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας και οι μισθοί, η λύση που επιλέγουν είναι ο αποκλεισμός. Και ρωτάω: είναι αυτή μια σύγχρονη λύση; Μήπως θα έπρεπε να κοιτάξουμε καλύτερα πώς θα προσελκύσουμε ικανούς ανθρώπους στο Δημόσιο;
Και μην ξεχνάμε το μεγάλο πρόβλημα του γηρασμένου προσωπικού. Η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων είναι άνω των 55 ετών, και οι νέες προσλήψεις δεν έρχονται για να ανανεώσουν το προσωπικό. Το Δημόσιο παραμένει γερασμένο και δυσλειτουργικό. Πώς περιμένουμε να λειτουργήσουν σωστά οι υπηρεσίες όταν δεν υπάρχει νέα γενιά εργαζομένων που να αναλάβει τη σκυτάλη;
Η χώρα μας χρειάζεται ένα σύστημα προσλήψεων που θα είναι δίκαιο, διαφανές, και θα παρέχει κίνητρα στους νέους να εργαστούν στο Δημόσιο. Όχι μόνο για να λυθούν τα προβλήματα της υποστελέχωσης, αλλά και για να ενισχυθεί η εμπιστοσύνη του πολίτη στο Κράτος. Και αυτό το νομοσχέδιο, αντί να προσφέρει λύσεις, απλώς συντηρεί – και σε πολλές περιπτώσεις οξύνει - τα προβλήματα που ήδη υπάρχουν.
