Συμμετοχική Δημοκρατία για την Ιεράπετρα. Τολμάμε;

Διαβάζοντας τον τοπικό τύπο το προηγούμενο διάστημα, έπεσε το μάτι μου σε μια ενδιαφέρουσα είδηση, που θα μπορούσε να αποτελέσει την απαρχή μιας ουσιαστικής συζήτησης, για την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου της πόλης. Με τη χρηματοδότηση της Περιφέρειας και τη συμβολή του Δήμου, μόλις ολοκληρωθεί  μια νέα κατασκευή στο Βουζουνεράκειο Στάδιο, πρόκειται να απομακρυνθεί η παλιά και φθαρμένη από το παραλιακό γυμναστήριο και εκεί, θα διαμορφωθεί ένα αθλητικό πάρκο ανοιχτό στους πολίτες της Ιεράπετρας. 

Για τους ρομαντικούς οραματιστές, που επιμένουμε να μη δεχόμαστε την άποψη, ότι οποιαδήποτε παρέμβαση στο παραλιακό μέτωπο είναι ανέφικτη, που δε συμβιβαζόμαστε με την ιδέα, ότι από τη στιγμή που έχουν διατεθεί πολλά χρήματα για αναστηλώσεις σε δημόσια κτήρια που βρίσκονται εκεί, οι εκτάσεις αυτές είναι καταδικασμένες να παραμένουν επ’ άπειρον αναξιοποίητες, η παρέμβαση αυτή, είναι θετική και ελπιδοφόρα. Αρκεί φυσικά, να μην αφορά μόνο τη μετακίνηση, μιας όντως αντιαισθητικής κατασκευής (που δεν υπάρχει κανένας πρακτικός λόγος να βρίσκεται στην καρδιά του παραλιακού μετώπου της πόλης), αλλά να αποτελεί μέρος μιας συνολικότερης μελέτης ανάδειξης της «βιτρίνας» της πόλης μας, ώστε να την καταστήσει  (προσβάσιμο) πόλο έλξης για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της. 

 

Δε μπορώ λοιπόν, παρά να επικροτήσω, αυτό το δειλό έστω βηματάκι, προς την κατεύθυνση αυτή.

 

Το γεγονός όμως, που προκαλεί εντύπωση και δίνει το στίγμα του τρόπου λήψης των αποφάσεων  από τη Δημοτική μας Αρχή, είναι ότι όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι φορείς και ενδιαφερόμενοι (αθλητικά σωματεία, γυμναστές, μηχανικοί), δήλωσαν έκπληξη για την εξέλιξη αυτή. Όπως και στην περίπτωση του Μίνως. Και συνήθως οι εκπλήξεις, από τους αποφασίζοντες καθ’ αυτόν τον τρόπο, γεννούν στην πορεία «εκπλήξεις» (όχι αδικαιολόγητα) στις αντιδράσεις, κατά την υλοποίηση των αποφάσεων.

 

Πριν από κάποια χρόνια, μία ομάδα νέων επιστημόνων, μηχανικών από την Ιεράπετρα, εκπόνησαν μια πρόταση - μελέτη για τη συνολική ανάπλαση του παραλιακού μας μετώπου. Το έκαναν χωρίς να ζητήσουν χρήματα, αξιώματα, χειροκροτήματα. Αφιέρωσαν χρόνο και κόπιασαν, για να βάλλουν κι αυτοί μια πινελιά στην πόλη τους. 

 

Δε διεκδίκησαν το αλάθητο, δε διεκδίκησαν τη μοναδικότητα της άποψής τους.

Χάραξαν έναν δρόμο. “Χτύπησαν το κουδούνι” για να ανοίξει η πόρτα του Δήμου, στους (κάθε ειδικότητας) νέους επιστήμονες της πόλης. Στις νέες ιδέες. Στη φρεσκάδα.

 

Έκτοτε, η γνώμη των ανθρώπων αυτών, δεν έχει ξαναζητηθεί για κανένα έργο. Οι πόρτες έκλεισαν ερμητικά. 

Φαντάζομαι πως έχουν μείνει με την εντύπωση, πως πήγαν να ανοίξουν μια θύρα, που κάποιοι θεώρησαν ότι πήγαν να την παραβιάσουν...

 

Αντίστοιχα, μπορώ να σας απαριθμήσω πληθώρα συλλόγων, φορέων, ομάδων πολιτών, ακόμα και αιρετών Προέδρων των χωριών μας, που βρίσκονται προ εκπλήξεων με αποφάσεις που λαμβάνονται, τους αφορούν και (ενώ έχουν άποψη) τις μαθαίνουν από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Από πολιτιστικούς συλλόγους, αγροτικούς συνεταιρισμούς, εθελοντικές ομάδες, επιστήμονες, ιδιώτες που είναι πρόθυμοι να συνδράμουν, μέχρι οικολογικές και φιλοζωικές οργανώσεις. 

 

Διαπιστώνεται, ότι αυτοί δεν ερωτούνται. Διαπιστώνεται, ότι η επικρατούσα λογική είναι αυτή της μια κλειστής ομάδας που παίρνει αποφάσεις, κάνει μελέτες, σχεδιάζει, παρουσιάζοντας μας απλά, αυτά που έχει προαποφασίσει να πράξει. 

 

Χωρίς να έχει εκτιμηθεί προφανώς, ότι Γεραπετρίτες, αγαπούν την πόλη τους, παραπάνω από τις παραταξιακές τους προτιμήσεις. Ότι όλοι αυτοί που ενδιαφέρονται για την προκοπή αυτού του τόπου, δεν έχουν ως στόχο τη στείρα και άγονη αντιπολίτευση, για να γκρεμίσουν από την εξουσία, κάποιους οι οποίοι δεν τους είναι αρεστοί. Χωρίς να μπορούμε να αποβάλλουμε, όλες μας αυτές τις ανασφάλειες…

 

Για να πάει αυτή η πόλη επιτέλους μπροστά, θα πρέπει η Δημοτική Αρχή και όσοι αποφασίζουν για το μέλλον της, να κάνει πράξη αυτά που οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν μετατρέψει σε ατμομηχανή της ανάπτυξής τους. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ, ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΝΤΟΠΙΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ.

 

Να επιδιώκεται ουσιαστικός διάλογος. Με τους συμμετέχοντες από την πλευρά σας, πρωτίστως ως ακροατές και έπειτα ως κατέχοντες την απόλυτη αλήθεια. 

 

Να εισακούονται οι πολίτες που έχουν άποψη και γνώση και όχι μόνο οι «θεσμικοί παράγοντες» και οι «αρχές».

 

Να υπάρχει ειλικρινής πρόθεση ενσωμάτωσης των ιδεών των πολιτών στο σχεδιασμό και να μην επιδιώκεται από τις όποιες συναντήσεις, μόνο μια καλή φωτογραφία για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

 

Τότε θα μπορούμε να λέμε ότι έχουμε κάνει τις δέουσες κινήσεις, για να εγείρουμε τη συμμετοχή και να ενισχύσουμε την κοινωνική αφύπνιση.

 

Μόνος του φίλοι μου, δεν τα κατάφερε ποτέ κανείς. Η Ιεράπετρα δε χρειάζεται «λοχίες» εν καιρώ ειρήνης. Χρειάζεται ιδέες, οράματα, σύνθεση, κατεύθυνση. ΓΙΑ τους Γεραπετρίτες, ΜΕ τους Γεραπετρίτες. Αυτό το ‘μότο’ είναι η δύναμή μας. Και εμείς, αντί να οδηγούμε τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση, δείχνουμε να το φοβόμαστε. Κοιτάμε να υπερισχύσει το «εγώ» μας, έναντι του ενίοτε ακαθόριστου και πιθανά ανεξέλεγκτου «εμείς».  

 

Δήμαρχε, έχεις την τύχη, να έχεις μια αντιπολίτευση, που δε λογαριάζει το εσωπαραταξιακό κόστος, προκειμένου να βοηθήσει σε οτιδήποτε κρίνει ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Έχεις μία κοινωνία σε καταλαγή. Που δεν αντιδρά σε πιθανά λάθη, ή παραλήψεις, αποδεχόμενη την ανάγκη συστράτευσης για το καλό της πόλης. Υπάρχει ένα οικονομικό περιβάλλον λιγότερο ασφυκτικό, σε σχέση με μερικά χρόνια πριν. Που αφήνει περιθώρια και δίνει δυνατότητες, όπως φαίνεται από άλλους Δήμους. Όλα αυτά μαζί, δε θυμάμαι να υπήρξαν ποτέ στο παρελθόν. “Εκμεταλλεύσου” το.

 

Αυτές τις γραμμές Δήμαρχε, δεν τις γράφει ένας ονειροπόλος, αδαής, προοδευτικός αντίπαλος  σας. Να έχετε στο μυαλό σας, ότι τις γράφει ένας άνθρωπος με διαφορετική μεν αντίληψη, αλλά σύμμαχός σας. Όχι ως συμβουλή. Το νεαρό της ηλικίας μου εξάλλου, δε μου επιτρέπει να συμβουλεύω. 

Ως προτροπή. 

Και ως σύμμαχος στην προσπάθεια, αυτή η πόλη, που έχει αρχίσει να εθίζεται στις φρούδες υποσχέσεις και στα “θα”, να βρει επιτέλους το βηματισμό της.   

     

 

Με εκτίμηση

Κοϊνάς Γεώργιος