Στηρίζει την υποψηφιότητα Ανδρουλάκη ο Γ. Κοϊνάς

Μετά το πέρας της καταληκτικής ημερομηνίας υποβολής των υποψηφιοτήτων για την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, θα μου επιτρέψετε να πω και ‘γώ την άποψή μου για τα τεκταινόμενα στον πολύπαθο ενδιάμεσο χώρο, καθαρά και χωρίς αμφιθυμίες (που συνηθίζονται σε περιπτώσεις εσωκομματικών εκλογών), όπως προσπαθώ να κάνω πάντα.

 

 

Κατ’ αρχήν θεωρώ ότι η επιλογή της σημερινής ηγεσίας, να προχωρήσει σε εκλογή επικεφαλής της παράταξης από τη βάση, αποτελεί παραδοχή ότι έχει φτάσει στα όρια της. Απευθυνόμενη στο συναίσθημα στελεχών του παρελθόντος, κατάφερε να τα συσπειρώσει, αποτυγχάνοντας όμως να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Χωρίς να καταφέρνει να αρθρώσει αυτόνομο πολιτικό λόγο, υιοθετεί τις θέσεις, είτε της κυβέρνησης είτε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ανάλογα με τη δημοσκοπική απήχηση που έχει η εκάστοτε πρόταση.

 

Η Συμπαράταξη, έπαθε το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν φορέα, ο οποίος γεννήθηκε από έναν χώρο, που κάποτε εκφραζόταν από το κόμμα εξουσίας που παινευόταν για την «ερωτική» σχέση του με το λαό. Να χάσει την επαφή του με την κοινωνία.

 

Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία των παραγωγικών κοινωνικών στρωμάτων, αυτή που στο παρελθόν αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της Δημοκρατικής παράταξης, δε μπαίνει καν σήμερα, στη διαδικασία, να μας ακούσει.

 

Αυτός είναι λοιπόν, ο πραγματικός λόγος που η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, θεωρώ αναγκάστηκε, να πάρει την πρωτοβουλία να ανοίξει τη διαδικασία εκλογής αρχηγού από τη βάση, χωρίς ουσιαστικά να της έχει ασκηθεί έντονη εσωκομματική πίεση. Η έμμεση παραδοχή της αδυναμίας της, να απευθυνθεί σε ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις.

 

Η σημερινή επικεφαλής, επιτέλεσε το σκοπό της. Επανέφερε όλες τις ομάδες και τις ομαδούλες του χώρου, που είχαν δημιουργηθεί από επίδοξους αρχηγούς της μεγάλης Κεντροαριστερής παράταξης, μαζί με τους προσωπολάτρες ακόλουθούς τους, κάτω από την ίδια στέγη. Αυτό είναι το «ταβάνι» της. Ανάγκη, επιβεβλημένη από την ιστορία της Δημοκρατικής παράταξης, είναι να γυρίσουμε σελίδα. Να προχωρήσουμε μπροστά…

Τρία βασικά και συγκεκριμένα πράγματα, πρέπει να γίνουν, κατά τη γνώμη μου.

 

1. Ο νέος φορέας, θα πρέπει να αποτελέσει ενιαίο κόμμα, ένα καινούριο πολιτικό προϊόν που θα στεγάσει όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, με νέο όνομα και νέα σύμβολα μακριά από δαιδαλώδεις ομοσπονδίες και αλισβερίσια παραγοντίσκων.

 

Το brandname ΠΑΣΟΚ ετελεύτησε βίον. Κηδέψτε τον επιφανή νεκρό με όλες τις πρέπουσες τιμές, κηρύξτε κι ένα τριήμερο εθνικό πένθος κι εμπρός για καινούρια γέννα.

 

Εκλογική φιλοδοξία του χώρου δεν μπορεί να είναι μόνο ένας στενός πυρήνας μεσόκοπων και ηλικιωμένων ψηφοφόρων που εξακολουθούν να γοητεύονται για λόγους ιστορικής μνήμης με τη λέξη ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει κανένα μέλλον με εμμονή σε τέτοιες λογικές.

 

Η παράταξη του ενδιάμεσου χώρου οφείλει να απευθυνθεί αξιόπιστα και στο κομμάτι αυτό που τώρα δεν θέλει να ακούει για πολιτική. Που δεν ενδιαφέρεται αν είμαστε κομμάτι της ανανεωτικής Αριστεράς, περισσότερο Σοσιαλδημοκράτες ή λιγότερο Φιλελεύθεροι, αλλά τι απαντήσεις μπορούμε να δώσουμε, στα συσσωρευμένα προβλήματά του.

 

2. Ένας νέος πολιτικός και προγραμματικός λόγος. Λαϊκός, αλλά όχι λαϊκίστικος. Μια συνολική πολιτική και αξιακή επανατοποθέτηση στο χώρο της σύγχρονης, ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού κέντρου με μια ολοκληρωμένη, τεκμηριωμένη, συγκεκριμένη, κοστολογημένη και αξιόπιστη προγραμματική πλατφόρμα μεταρρυθμίσεων που θα απαντά στην καρδιά των προβλημάτων των δυναμικών, αλλά και των πιο ευάλωτων, κοινωνικών στρωμάτων, θα περιγράφει αναλυτικά το μέλλον της χώρας και θα διαφοροποιεί το χώρο, τόσο από τις συντηρητικές και τις νεοφιλελεύθερες εκφάνσεις της ΝΔ, όσο και από τις ιδεοληπτικές φορομπηχτικές αντιλήψεις της σημερινής αλλοπρόσαλλης κυβέρνησης.

 

Εκεί είναι το κλειδί της αντιπαράθεσης τόσο προς τα δεξιά, όσο και προς τα αριστερά. Στον προγραμματικό μεταρρυθμιστικό ανταγωνισμό για το μέλλον της χώρας και την ευημερία της.

 

Με κυνήγι σε επίπεδο ρητορικό, ανεμόμυλων, αβύσσων που μας χωρίζουν από την «επάρατο δεξιά» και την «ψευτοαριστερά», δε βλέπω να υπάρχει αποτέλεσμα.

 

3. Αλλαγή γενιάς στην ηγετική ομάδα κρούσης.

 

Όχι φυσικά με όρους ηλικιακού ρατσισμού ή πογκρόμ, εναντίον υγιών στοιχείων του παρελθόντος, αλλά με όρους πολιτικής αξιοσύνης, προσωπικής διαδρομής και διάθεσης προσφοράς.

 

Εάν δεν γίνουν όλα αυτά, τότε πολύ απλά θα σερνόμαστε μονίμως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και θα φυτοζωούμε εκλογικά. Εκτός πια, αν κάποιοι στοχεύουν ακριβώς σε αυτό…

 

Το μεγάλο στοίχημα του Νοέμβρη, είναι το μέγεθος της συμμετοχής. Με απόλυτη ειλικρίνεια σας λέω, ότι θα με ευχαριστούσε να δω μεγάλη μερίδα κόσμου να προσέρχεται στην κάλπη και ας μην εκλεγεί τελικά, ο υποψήφιος της αρεσκείας μου. Δίνεται η δυνατότητα έκφρασης, σε όλους τους πολίτες που θεωρούν αναγκαίο τον απεγκλωβισμό από το πολωτικό εκλογικό δίλλημα Τσίπρας ή Μητσοτάκης, που βλέπουμε στον (όχι και τόσο μακρινό) ορίζοντα, ενώ παράλληλα παρουσιάζεται η ευκαιρία, η κοινωνία των πολιτών να επιτύχει μία νίκη απέναντι τους παραδοσιακούς μηχανισμούς.

 

Προσωπικά, στηρίζω την υποψηφιότητα που θεωρώ ότι βρίσκεται εγγύτερα σε όλα αυτά που περιγράφω. Που θα μπορέσει να δώσει προοπτική χειροπιαστών λύσεων στα προβλήματα του χώρου και της χώρας. Που θα κοιτάξει προς το μέλλον για τους πολλούς, χωρίς να ενδιαφέρεται να διατηρήσει ισορροπίες στο μικρό κομματικό μας «χωριό», βγάζοντας μπροστά όλα τα φθαρμένα υλικά του παρελθόντος.

 

Και αυτή δεν είναι άλλη, από την υποψηφιότητα του Νίκου Ανδρουλάκη. Ξεκάθαρα, δημόσια και όχι υπόγεια και με ψίθυρους.

 

 

 

Με εκτίμηση,

Γιώργος Κοϊνάς