«Ψαλίδι» στις παροχές των διαβητικών ασθενών
Περιορισμένες είναι οι παροχές για τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ που περιέχονται στον νέο Ενιαίο Κανονισμό Παροχών Υπηρεσιών Υγείας
Θιγμένοι είναι οι διαβητικοί ασθενείς, που αποτελούν μια μεγάλη κατηγορία ασφαλισμένων που, σύμφωνα με τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, έχουν αναθεωρηθεί οι παροχές τους.
Με το επιχείρημα ότι ο προηγούμενος ΕΚΠΥ δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στο εσωτερικό πλαίσιο αλλαγών και στις σύγχρονες ανάγκες της κάλυψης του πληθυσμού σε υπηρεσίες υγείας, ο Κανονισμός εισήχθη για αναθεώρηση με εντολή τού κ. Πολάκη, ο οποίος παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως στο Δ.Σ. για να πείσει τα μέλη του Οργανισμού για τη σημασία των περικοπών. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο πρόεδρος του Οργανισμού απουσίαζε στο εξωτερικό. Η δε συνεδρίαση όμως δεν ήταν... περίπατος για τον κ. Πολάκη, καθώς, παρά την ασφυκτική πίεση που ασκούσε με την παρουσία του ο αναπληρωτής υπουργός, μέλη του Συμβουλίου εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους και αποχώρησαν.
Σε κάθε περίπτωση, ο αναπληρωτής υπουργός, πάντως, συνέχισε να υπεραμύνεται των περικοπών στον ΕΚΠΥ, με αποτέλεσμα να συναντάει αντιδράσεις.
Η εφημερίδα “Νέα Κρήτη” επικοινώνησε με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων-Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Χρήστο Δαραμήλα, ο οποίος ανέδειξε τη σοβαρότητα της κατάστασης που αντιμετωπίζουν οι διαβητικοί ασθενείς.
Ο νέος Κανονισμός προβλέπει μειωμένες ποσότητες αναλώσιμων για τους διαβητικούς, ενώ παρά τον στόχο των αρμοδίων για κάλυψη των σύγχρονων αναγκών υγείας των ασφαλισμένων, αυτές παραμένουν ακάλυπτες.
Ως προς το παραπάνω αναφέρει ο κ. Δαραμήλας: «Η κάλυψη των σύγχρονων αναγκών υγείας δεν υπάρχει σε κανένα απολύτως βαθμό. Όταν μιλάμε για κάλυψη των αναγκών υγείας, μιλάμε για νέες τεχνολογίες. Ο σακχαρώδης διαβήτης δεν εξαρτάται αποκλειστικά από το φάρμακο που λαμβάνεις. Εξαρτάται από τον τρόπο που παρακολουθείς το σάκχαρο και τον τρόπο που χορηγείς το φάρμακο στον εαυτό σου. Το σημαντικότερο πράγμα για έναν άνθρωπο που πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη είναι να γνωρίζει ανά πάσα ώρα και στιγμή την τιμή που έχει η γλυκόζη στο αίμα του, για να μπορέσει να χορηγήσει την ινσουλίνη και να ακολουθεί συγκεκριμένη διατροφή αντίστοιχη της κάλυψης των δισκίων. Εάν δε μετράω το σάκχαρό μου, δεν ξέρω πού είναι η βλάβη που θα προκληθεί στον οργανισμό. Όταν ανεβαίνει το σάκχαρο πάνω από τα φυσιολογικά όρια, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σκάσει κάποιο αγγείο. Δε μιλάμε επομένως για νέες τεχνολογίας. Είναι “έκτρωμα” αυτό που παρουσίασαν ως Ενιαίο Κανονισμό Παροχών Υπηρεσιών Υγείας.
Εγώ που είμαι ο άμεσος χρήστης είμαι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας και δεν μπορώ να έχω στα χέρια το υλικό που χρειάζομαι για να διαχειριστώ το διαβήτη. Μιλάμε επομένως για μείωση των απαραίτητων υλικών, που είναι οι ταινίες μέτρησης σακχάρου».
Μειωμένες είναι και οι μηνιαίες ταινίες μέτρησης σακχάρου και οι σκαρφιστήρες για τους ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 (ινσουλινοεξαρτώμενοι) από 200 σε 150. Οι βελόνες ινσουλίνης παραμένουν στις 100, παρά το πάγιο αίτημα των ασθενών για αύξηση της ποσότητάς τους, το οποίο είναι απολύτως νόμιμο εάν σκεφτούμε τις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες. Αντίστοιχα, στους ασθενείς τύπου 2 (ινσουλινοθεραπευόμενους) οι χορηγούμενες βελόνες ανέρχονται στις 60 μηνιαίως, ποσότητα που επίσης κρίνεται ανεπαρκής για τις ανάγκες τους.
Ο κ. Δαραμήλας αναφέρθηκε σ’ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για να τονίσει το πρόβλημα των μηνιαίων ταινιών μέτρησης σακχάρου, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Άτομο που είναι ινσουλινοθεραπευόμενο με διαβήτη τύπου 2 κάνει 4 ενέσεις τη μέρα, επί 30 μέρες που έχει ο μήνας, είναι 120 βελόνες και όχι 60 που προτείνουν ο ΕΟΠΥΥ και ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας κ. Πολάκης. Επομένως, ωθεί το άτομο να χρησιμοποιεί την ίδια βελόνα δύο φορές τη μέρα. Ο ΠΟΥ λέει ρητά πως η βελόνα οποιασδήποτε χρήσης πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο μία φορά».
Τέλος, ο κ. Δαραμήλας κατέληξε λέγοντας: «Φαίνεται πως ο κ. Πολάκης δεν κάνει πίσω όσον αφορά στον ΕΚΠΥ και μάλιστα δεν κατάφερε να δώσει απάντηση σ’ ένα πρόβλημα το οποίο διαιωνίζεται. Δεν υπήρξε λύση. Το κράτος και συγκεκριμένα ο ΕΟΠΥΥ είναι οργανισμός για να δίνει παροχές στους ασφαλισμένους του, οι οποίοι μπορεί να είναι χρόνια πάσχοντες, ανάπηροι ή ασθενείς που παρουσίασαν παροδικό πρόβλημα.
Παρά το γεγονός πως εγώ καταβάλλω τις ασφαλιστικές μου εισφορές, μου περιορίζει την αποζημίωση στα προϊόντα που πρέπει να μου δίνει για να μπορώ να ζω. Σημαίνει ότι θέλει να εξαφανίσει τα έξοδα των διαβητικών ασθενών. Εάν μειωθεί ο μέσος όρος ζωής των διαβητικών κατά δέκα χρόνια, κέρδισε 50 εκατομμύρια ευρώ το κράτος. Μας οδηγούν στον θάνατο. Τον διαβήτη θα τον δεις πρώτα στην επιπλοκή, που μπορεί να είναι ο ακρωτηριασμός στο πόδι, η νεφροπάθεια με αιμοκάθαρση, η τύφλωση, το εγκεφαλικό, και μετά θα πεθάνει ο άνθρωπος. Οι επιπλοκές του διαβήτη προκαλούν έξοδα που το κράτος καλείται να καλύψει. Πρέπει επιτέλους να δούμε τι θα γίνει μακροπρόθεσμα και όχι βραχυπρόθεσμα».
neakriti.gr
