Να απελευθερωθεί η καθαρίστρια – Να παρέμβει ο Προκόπης Παυλόπουλος

Χωρίς αναστολή. Βρίσκεται, ήδη, στις φυλακές Θήβας. Το έγκλημα ξεκίνησε πριν από περίπου σαράντα χρόνια όταν ένα κορίτσι δέκα χρονών πήγαινε στην Ε’ Δημοτικού. Είχε οκτώ αδέρφια, ήταν από φτωχή οικογένεια, μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και δεν μπόρεσε να συνεχίσει το σχολείο, δεν τέλειωσε καν το Δημοτικό. Αυτό το κορίτσι όταν έγινε 29 χρονών, έγγαμη με σύζυγο ανάπηρο κατά 67%, μητέρα δυο παιδιών, παραποίησε το χαρτί του απολυτηρίου της προκειμένου να μπορέσει να προσληφθεί ως καθαρίστρια στον Δήμο. Έγραψε – ψευδώς – ότι είχε τελειώσει την Στ’ Δημοτικού. Αυτή είναι η γυναίκα που σήμερα βρίσκεται στις φυλακές.

Το γράμμα του νόμου λέει ότι η καθαρίστρια καταχράστηκε δημόσιο χρήμα (αυτός είναι ο νόμος με τον οποίον καταδικάστηκε), διότι πληρωνόταν χωρίς να διαθέτει τα τυπικά προσόντα που θα καθιστούσαν νόμιμη την πρόσληψή της. Οι «Ιαβέρηδες» πάντα σε κάποιο νόμο πατούν για να διώκουν τους «Αγιάννηδες».

 

Ας το ξεκαθαρίσουμε: Κανένα μεγάλο έγκλημα δεν μπορεί να αθωώνει μικρότερες παραβιάσεις του νόμου. Το ότι υπάρχουν μεγαλοαπατεώνες που κυκλοφορούν ελεύθεροι, δεν σημαίνει ότι μπορεί κανείς να τους επικαλεστεί για να αθωωθεί μια μικρότερης κλίμακας απάτη. Πράγματι.

 

Εκείνο, όμως, που ταυτόχρονα θα έπρεπε να είχαν σκεφτεί οι «Ιαβέρηδες» (αν δεν ήταν τέτοιοι) είναι ότι: Αυτή η γυναίκα που δεν μπόρεσε να πάει σχολείο (και που πάει τώρα σχολείο γιατί δεν μπορούσε όταν ήταν παιδί) δούλεψε σκληρά. Και ευσυνείδητα. Δεν έθεσε κανενός τη ζωή σε κίνδυνο. Δεν πλαστογράφησε ένα πτυχίο που θα την έκανε επικίνδυνη κατά την άσκηση των καθηκόντων της. Αν όλα αυτά συνιστούν «κατάχρηση του δημοσίου χρήματος», τότε δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης.

 

Αν το «νόμιμο και ηθικό» του συστήματος του ταξικού καταναγκασμού επιβάλλει η καθαρίστρια να τιμωρηθεί με δέκα χρόνια φυλάκιση για αυτό που έκανε, τότε η καταδίκη αυτής της «νομιμότητας» και αυτής της «ηθικής» καθίσταται υποχρέωση. Η αλληλεγγύη της κοινωνίας στα θύματα της «τυραννίας» καθίσταται καθήκον για τους λόγους που περιέγραφε ο Μοντεσκιέ: «Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης». Είναι στοιχειώδες, να ξανασκεφτούμε ως κοινωνία και τον νόμο και την ηθική του ώστε να διεκδικήσουμε μια λύση που να εξασφαλίζει ότι αυτή η γυναίκα δεν θα τιμωρηθεί για τη δυστυχία της με περισσότερη δυστυχία.

 

Επαναλαμβάνουμε: Δεν είναι βάσιμο επιχείρημα ότι και άλλοι παρανομούν, και μάλιστα χειρότερα. Όμως αν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση η δυσαναλογία μεταξύ παραβατικότητας και ποινής ξεπερνάει κάθε αρρωστημένη φαντασία, τότε γινόμαστε συνένοχοι εκείνων που στην ουσία «εκδικούνται» την καθαρίστρια για τη φτώχεια της. Όσο κι αν λέμε ότι καμιά παρανομία δεν δικαιολογεί κι άλλες παρανομίες, η ιδέα ότι σε μια χώρα με τόσο ελαστική δικαιοσύνη απέναντι στις παρασπονδίες των ισχυρών, πληρώνει τόσο ακριβό τίμημα μια γυναίκα τόσο αδύναμη, είναι εξοργιστική.

 

Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι έτσι αντιμετωπίζεται η κοινωνική αδικία, αλλά έχει αυτή τη στιγμή ύψιστη συμβολική σημασία να αναληφθεί δράση, να υπάρξει μια άμεση παρέμβαση που να διορθώνει αυτή την προσβολή στο αίσθημα δικαιοσύνης.

 

Καλούμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον κ.Προκόπη Παυλόπουλο να παρέμβει. Τον καλούμε να ασκήσει όλες τις δυνατότητες που απορρέουν από την θεσμική του θέση στην κατεύθυνση της απονομής χάριτος στην καθαρίστρια. Όχι από μεγαθυμία. Από υποχρέωση.

 

Καλούμε το αρμόδιο υπουργείο Δικαιοσύνης να βρει, να διαμορφώσει, να επιλέξει  τον νομικό τρόπο και την θεσμική διαδικασία ώστε αυτή η γυναίκα να βγει, άμεσα, από τη φυλακή.  

 

Το «ThePressProject», ο «Ημεροδρόμος» και η «Ελληνοφρένεια», με αυτήν την ταυτόχρονη δημοσίευση από τις ιστοσελίδες μας, ζητούμε από τους αναγνώστες μας να διακινήσετε το παραπάνω κείμενο, να το υπογράψετε και να ενώσετε μαζί μας τη φωνή σας προκειμένου να αποκατασταθεί αυτή η εξωφρενική αδικία.

 

Όλοι θυμόμαστε τη διαβόητη φράση του τέως υπουργού ότι «το νόμιμον είναι και ηθικόν». Είχε θεωρηθεί προκλητική διότι περιέγραφε μια διαδικασία που θα οδηγούσε σε νομότυπες ατασθαλίες, για τις οποίες ο δράστης θα παρέμενε δικαιωματικά ατιμώρητος, αφού δεν θα είχε από τυπική άποψη παραβιάσει τον νόμο. Εδώ πρόκειται για την ανάποδη περίπτωση: Το νόμιμον δεν είναι ηθικόν, διότι το νόμιμον εδώ τσακίζει μια γυναίκα στην οποία οφείλουμε μόνο σεβασμό και τύψεις, γιατί δεν μπόρεσε να μορφωθεί, γιατί δεν μπόρεσε να βρει μια δουλειά χωρίς να αναγκαστεί να παραποιήσει το χαρτί του Δημοτικού, και πάνω απ’  όλα γιατί βρίσκεται σήμερα στη φυλακή για τους παραπάνω λόγους.

 

Ζητούμε να βρεθεί ο τρόπος η γυναίκα αυτή να επιστρέψει στο σπίτι της, να αποκατασταθεί η σοκαριστική αδικία που εξακολουθεί να συμβαίνει στη ζωή της.

 

πηγή thepressproject.gr