Ένα άρθρο της Βάσιας Κούκη
Από τα πρώτα έξυπνα αποφθέγματα που μαθαίνουμε οι περισσότεροι σε μικρή ηλικία, είναι πως "Ποτέ δεν τρέχουμε πίσω από άντρα, γυναίκα ή λεωφορείο. Πάντα θα έρθει το επόμενο". Τελικά, κοιτώντας πίσω τα χρόνια που πέρασαν, συνειδητοποιούμε πως όχι απλά τρέξαμε να προλάβουμε ανθρώπους ή λεωφορεία, αλλά κάναμε αγώνα δρόμου πίσω τους! Πόσο μάταια όλα αυτά. Και επόμενος άντρας ήρθε και επόμενη γυναίκα εμφανίστηκε, αλλά και τα λεωφορεία, όπως είθισται, διασχίζουν τους δρόμους ασταμάτητα.
Από τη φύση μας, εγωιστικά πλάσματα οι άνθρωποι, πολλές φορές, κάνουμε κάτι απλά και μόνο, γιατί αρνούμαστε να ηττηθούμε. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την απόρριψη, την απώλεια, δεν έχουμε υπομονή, ούτε αντοχή να περιμένουμε κάτι άλλο, διαφορετικό, καινούριο, το οποίο μπορεί να έρθει σε 10 λεπτά ή και σε ένα χρόνο. Αλλά θα έρθει. Πάντα έρχεται. Είτε λέγεται άντρας, είτε γυναίκα, είτε λεωφορείο. Κι αν κάτι χαθεί, κάτι που θελήσεις, κάτι που αγάπησες ή που πόθησες πολύ, κάτι για το οποίο κάποτε έκανες κατοστάρι να το προφτάσεις, μην κλάψεις. Αντ' αυτού γέλα. Γέλα, γιατί η ζωή σού έδωσε την ευκαιρία να το ζήσεις. Σου άφησε μέσα στην πικρία, ένα σωρό αναμνήσεις. Άλλοι δεν είχαν την ευκαιρία ούτε αυτές να αποκτήσουν. Άλλωστε, για να δεις το ουράνιο τόξο να χρωματίζει τον ουρανό σου, πρέπει πρώτα να υπομείνεις τη βροχή. Γι'αυτό, αναθεωρώντας πια, το απόφθεγμα που έρχεται να αντικαταστήσει το αρχικό, είναι τα λόγια του Μπέντζαμιν Φράνκλιν, "Η τραγωδία της ζωής είναι ότι γερνάμε πολύ νωρίς και αποκτούμε σοφία πολύ αργά".
Ότι κι αν γίνει, ότι κι αν συμβεί, η ζωή πάντα συνεχίζεται, με τις εκπλήξεις, τα σκαμπανεβάσματα, τις απουσίες και τις χαμένες παρτίδες της. Αφήνει πίσω της γλυκά και πικρά στιγμιότυπα, σαν στοπ καρέ, μιας κινηματογραφικης ταινίας που ο πρωταγωνιστής τρέχει, τρέχει, τρέχει..
Γι'αυτό, στάσου στο ύψος σου, μην κοτιάσεις, μην λυγίσεις, υπόμεινε και όπου να 'ναι... θα περάσει το επόμενο!
