Σε αυτό το μικρό ηρωικό τόπο με το μεγάλο ανάστημα, τιμούμε σήμερα την 157η επέτειο της μάχης του Λασιθίου.
Μέσα από τη θυσία και την τόλμη των γενναίων τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, το αδύνατο γίνεται δυνατό. Αυτό συνέβη τις δέκα τελευταίες ημέρες του Μαΐου του 1867 όταν το ηρωικό πνεύμα των αγωνιστών του Λασιθίου έγινε η αιτία να στρέψει ο ευρωπαϊκός φιλελεύθερος κόσμος το βλέμμα του στην Κρήτη και μία ακόμη ένδοξη σελίδα της ελληνικής ιστορίας να ξεπηδήσει από τις στάχτες των χωριών μας.
Άνιση μάχη, ακατόρθωτη σχεδόν, όμως οι ήρωες Λασιθιώτες είχαν το ισχυρότερο όπλο: την πίστη στο δίκιο και την ελπίδα για ένα δημιουργικό και ειρηνικό «αύριο». Την ώρα της αναμέτρησης δεν έβλεπαν μπροστά τους τον εχθρό΄ ατένιζαν το μέλλον: τα παιδιά τους να παίζουν ελεύθερα, τα χωράφια τους να καρπίζουν, τη ζωή τους να ανθίζει.
Και το αύριο δε μπορεί να υπάρξει χωρίς εμάς. Το μέλλον που κληρονομήσαμε μέσα από τη θυσία των προγόνων μας συνοδεύεται από ένα ιερό χρέος, το χρέος της ευθύνης, όπως ακριβώς, περιγράφεται από το μεγάλο κρητικό Νίκο Καζαντζάκη:
«Εγώ, εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω την Γης.
Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω».
