Τι περιγράφει ο συνάδελφος Δημοσιογράφος Μάριος Διονέλλης
Αναφορικά με τις τελευταίες εξελίξεις με την τεράστια επιχείρηση για τη διάσωση εκατοντάδων μεταναστών που επέβαιναν σε αλιευτικό σκάφος που έπλεε νότια της Παλαιόχωρας Χανίων και βρίσκονταν σε κίνδυνο με 430 περίπου επιβαίνοντες μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά , μίλησε στον Ηχώ 99,8 ο συνάδελφος δημοσιογράφος Μάριος Διονέλλης.
Όπως είπε ο τρόπος που έγινε η όλη διαχείριση του θέματος άφησε πολλά ερωτηματικά αλλά και μια πικρία και απογοήτευση, στον ίδιο. Το πρώτο κομμάτι της επιχείρησης διάσωσης πήγαινε εξαιρετικά, σε σχέση τουλάχιστον με άλλες περιπτώσεις με το Λιμενικό να αγνοεί διεθνείς εκκλήσεις ή περιπτώσεις με σαπιοκάραβα ακυβέρνητα για τα οποία «τσακωνόμαστε» για το εάν είναι στην δική μας περιοχή ευθύνης και ενώ στο νεκροταφείο Χανίων υπάρχει τάφος παιδιού που πριν ενάμιση μήνα πέθανε από υποθερμία και ασιτία. Αυτή τη φορά το Λιμενικό ήταν εκεί και γρήγορα, και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Έσπευσαν και εμπορικά πλοία που ήταν παραπλέοντα.
Τελικά χθες το μεσημέρι το πλοίο, ρυμουλκούμενο, έδεσε στην Παλαιόχωρα. Εκεί άρχισε μια περιπέτεια και μια μεγάλη συζήτηση για το που θα πάνε οι άνθρωποι αυτοί. Ο Δήμαρχος της περιοχής ξεκαθάρισε εξ αρχής ότι δεν υπήρχε στεγασμένος χώρος για τη φιλοξενία τους. Δεν έπεσε ωστόσο στο τραπέζι το ενδεχόμενο φιλοξενίας σε κάποιο ξενοδοχείο, με τη στήριξη της πολιτείας πχ. Έτσι και ήταν ένα κρουαζιερόπλοιο θα έκαναν ουρά οι ξενοδόχοι, σχολίασε μεταξύ άλλων ο κ. Διονέλης, τονίζοντας ότι η λύση που βρέθηκε ήταν ντροπή και το σαπιοκάραβο που μετέφερε τους ανθρώπους αυτούς ήταν καλύτερη από τη λύση που δόθηκε. Η οποία λύση ήταν η μεταφορά τους σε άλλο σκάφος, ανοιχτού τύπου, γνωστή ως παντόφλα, το οποίο έχει ένα μικρό στεγασμένο χώρο για να μείνουν. Μάλιστα δεν υπήρχε λεωφορείο να τους μεταφέρει από τη σκάλα στο λιμάνι. Αλλά και όταν μετά από τρεις ώρες το λεωφορείο ήρθε άρχισε μια καταρρακτώδης βροχή και η μεταφορά από το ένα σκάφος στο άλλο σκάφος έγινε υπό συνθήκες βροχής. Ο Δήμαρχος πάντως είχε φροντίσει για κουβέρτες, τρόφιμα, χημικές τουαλέτες, περιέγραψε.
Κλείνοντας έθεσε τον προβληματισμό εάν τελικά το κράτος με τα χρήματα που παίρνει από την Ύπατη Αρμοστεία, την Ε.Ε. ή από αλλού κάνει έναν προγραμματισμό τέτοιο ώστε να εγγυηθεί και διαχειρίζεται τέτοιου είδους ζητήματα που έχουν να κάνουν με ανθρώπινες ζωές.
