Γράφει ο Συντάκτης των Δασικών Χαρτών Λασιθίου
Με μια σειρά κειμένων ο Δασολόγος της Διεύθυνσης Δασών Λασιθίου κ. Ματθαίος Φιλιππάκης επιχειρεί να δώσει χρήσιμες απαντήσεις σε θέματα που προέκυψαν μετά την ανάρτηση των δασικών χαρτών στον Νομό. Τα κείμενα είναι αναρτημένα στην ηλεκτρονική διεύθυνση dasarxeio.com.
Ο Δασικός Χάρτης
Α´ Μέρος: Η Εθνική Γη
Την 25η Μαρτίου 2021 γιορτάσαμε τα 200 χρόνια της ύπαρξης του πρώτου Ελληνικού Κράτους.
Συμβαίνει η επανάσταση του ΄21 να στηρίχθηκε στο άσβηστο για εκατονταετίες αίσθημα των ελεύθερων Ελλήνων για την αποτίναξης της αιμοσταγούς σύμμικτης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με ένα σύνθημα που τους «ένωνε» όλους, μα κυρίως τον καθένα χωριστά για τη πάρτη του. «Η Γη σε μας και όχι στο Σουλτάνο».
Συμβαίνει από καταγωγής του το Ελληνικό Κράτος λόγω έλλειψης Εθνικού Κτηματολογίου να «εξουσιοδοτεί» μέσω του συνταγματικού νομοθέτη τη Δασική Υπηρεσία ως κύριο φορέα για την εποπτεία της υπαίθρου, ώστε να επιμελείται και με τη προστασία της μη κτηματογραφημένης Εθνικής Γης, δηλαδή τα 4/5 της χώρας -εποπτεία Αγροτικού και Δασικού Χώρου.
Συμβαίνει στις 21-Μάρτη να γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας και στη Μητρική μας Γη / ώ! τι τιμή, πάντοτε τα δάση ήσαν το κρησφύγετο της Ελευθερίας μας. «Το βουνό χρυσή σκάλα / Κλέφτες και κουρσάροι την κατεβαίνανε / και σ΄ όλους μέσα ποιος; / Ένας του γένους το καμάρι! / της Καλογριάς ο Γιός». (Παλαμάς για το Γ. Καραϊσκάκη 1821). «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα / το δίκιο και τη λευτεριά / σ΄ ακροβουνό και σε κοιλάδα πέτα πολέμα με καρδιά» (Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη ύμνος του ΕΛΑΣ κατοχή 1941-45).
Συμβαίνει σήμερα στην ελεύθερη Ελλάδα, να ευρίσκεται στη «κρεμάλα» και σε δημόσια διαβούλευση ο Δασικός Χάρτης της Χώρας, το κρησφύγετο της Ελευθερίας μας.
Για πρώτη φορά μετά το 1821 η χώρα μας αποκτά πρόσωπο με σχήμα και πλήρη κατόπτευση εικόνας, ηλεκτρονικά προσβάσιμη ακόμη και στον πλέον αδαή. Ο χάρτης αυτός μόνο κατά συνθήκη αποκαλείται δασικός. Σε αυτόν απεικονίζονται πλήθος στοιχείων, όλες οι μορφές χρήσεις δάση, δασικές, χορτολιβαδικές, βραχώδεις, δομημένες, σχέδια πόλεων και όρια οικισμών, καλλιέργειες, έργα υποδομής, αιγιαλοί, διοικητικές πράξεις προστασίας του περιβάλλοντος και κάθε άλλο διαθέσιμο στοιχείο που έχουν οι δασικές υπηρεσίες, οριοθετημένο με συντεταγμένες, προσδιορισμένο στα πεδία. Ο χάρτης αυτός εκτίθεται σήμερα δημοσίως για τον περεταίρω έλεγχο από τον οιονδήποτε, «προδίδει» το τι δόθηκε και πού, ποιοι ωφελήθηκαν και πώς, ώστε να γνωρίζει ο καθένας το μέτρο της αδικίας. Αυτό είναι ένα στοιχείο που τρομοκρατεί το πολιτικό σύστημα που προστρέχει να κλείσει το ζήτημα μιας εκκρεμότητας 200 χρόνων, με μια προθεσμία 105 ημερών. Το εγχείρημα αυτό θα πρέπει να παραμείνει ενεργό για την διαρκή διόρθωση, συμπλήρωση και εμπλουτισμό του χάρτη για όσο χρειαστεί. Εκεί θα προβάλλεται εις το εξής όλο το μέλλον του τόπου μας, όλα τα χαμένα και τα κερδισμένα του λαού μας. Δεν μας φταίει ο δασικός χάρτης, όπου ξαφνικά σηκωθήκαμε από τις καφετέριες και φωνάζουμε «θα χάσουμε τη Γή μας». Αν φταίξαμε, όλοι εμείς φταίξαμε. Όλοι εμείς θα φταίμε που δεν προστρέξαμε.
Και στα 200 χρόνια της Ελευθερίας μας συνιστά στοιχείο απόλυτης προσβολής και ταπείνωσης του Ελληνικού Λαού που φέρνει στις πλάτες του ιστορίες και αγώνες αιώνων, που πορεύθηκε με συστατικό στοιχείο τον αρχαίο ελληνικό ορθό λόγο, το γεγονός ότι: η κριτική του για το δασικό χάρτη, σύρεται σήμερα από ανθρώπους με συγκεκριμένες αντιλήψεις και θεσμικές θέσεις, σε εκχυδαϊστικές καταστάσεις, οχλοκρατικές ενέργειες, φασιστικές απειλές και αντιεπιστημονικές απόψεις του τύπου «κανένας να μην υποβάλλει ένσταση» , «να καταπέσει ο δασικός χάρτης», «θα χάσετε τις περιουσίες σας», «5-6 δασικοί υπάλληλοι τα φταίνε όλα».
Και ποιοι από το 1821 δεν ήθελαν την απογραφή της Εθνικής Γής; Δεν την ήθελαν οι κοτζαμπάσηδες, οι τσιφλικάδες, οι πολιτικάντηδες της υπαίθρου, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες της κατοχής. Δηλαδή οι καθεστωτικοί πρόγονοι των σημερινών που ήθελαν και θέλουν τη χώρα «αδέσποτο αμπέλι» για να αρπάζουν την Εθνική Γη ανενόχλητα και να απομειώνουν το Αιγαίο μπαζώνοντας τις παραλίες. Και γιατί σήμερα αυτοί αποτρέπουν τους πολίτες να κάνουν ενστάσεις ή ενσπείρουν τον πανικό αντί για εποικοδομητικές προτάσεις υπέρ των συμφερόντων των φτωχών; Γιατί είναι οι ίδιοι που γνωρίζουν πως άμα τελεσιδικήσει σε 105 μέρες ο αναρτημένος δασικός χάρτης ως έχει, χωρίς ενστάσεις, τότε τεράστιες εκτάσεις που ανήκουν στο λαό θα διαφύγουν της προσοχής του λαού, θα καταπατούνται και θα παραδίνονται κατά το δοκούν της πολιτείας χωρίς λαϊκή παρέμβαση μαζί με τις υπόλοιπες Κρατικές Γαίες.
Είναι οι ίδιοι που ξέρουν καλά ότι τέλος του 2021 έρχονται τα βαριά πρόστιμα της Ε.Ε. που θα φορτωθούν ως νέα μνημόνια στο λαό. Λένε ψέματα και δεν υπάρχει δρόμος ανάκλησης του εγχειρήματος και το γνωρίζουν καλά, «παλιά μου τέχνη κόσκινο». Όλες οι κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση είπαν ψέματα στους Ευρωπαίους κι΄ αύριο πάλι ψέματα θα πουν μόνο και μόνο για να φαγωθούν τα λεφτά, η «απορρόφηση» που λέμε. Τους νοιάζει μόνο σε ποιόν θα ξεφορτώσουν τις ευθύνες. Να! στους ελάχιστους φιλότιμους από τους δασικούς υπαλλήλους, τους μη καθεστωτικούς, που πιστοί στο χρέος τους δούλεψαν για το εγχείρημα αυτό, κι΄ αν έγιναν «λάθη», έγιναν για καλό σκοπό. Και δεν είναι τυχαίο ότι το κλίμα της απαξίωσης των δασικών χαρτών προωθείται υπόγεια και μη καθομολογημένα και από τα ίδια τα κυβερνητικά κόμματα που «οργάνωσαν» το όλο εγχείρημα «για τα λεφτά και μόνο ρε γαμώτο». Αφού δεν προσέλαβαν το 2016-17 τα 500 άτομα δασολόγων και δασοπόνων που προέβλεπε το πρόγραμμα, δεν εξόπλισαν τις υπηρεσίες, δεν ρύθμισαν κατά πρόληψη τη νομοθεσία, ανέστειλαν από 1-1-2019 την ανάρτηση και χάθηκε ένας χρόνος παίζοντας μικροπολιτικά παιγνίδια, έσκασε το «ηφαίστειο» και δεν έχουν σήμερα την ικανότητα να διαχειριστούν τα αναμμένα κάρβουνα.
Και γιατί φόρτωσαν τα δυσβάσταχτα παράβολα στους φτωχούς ενιστάμενους πολίτες που θίγονται και όχι κυρίως στους πλούσιους με εισοδηματικά κριτήρια και κυρίως σε αυτούς που ωφελούνται από τις αναγραφές του δασικού χάρτη; Και η προθεσμία των 105 ημερών και η δαιδαλώδης και μακροχρόνια διαδικασία στις επιτροπές και τα ακριβά παράβολα αντικειμενικά, για να μη πούμε ατυχώς ή κατά σκοπό, από τη μια αποτρέπουν ενστάσεις για να χάνονται δικαιώματα αιώνων και από την άλλη εισπράττεται χρήμα για τα γενικά έξοδα και για τα πρόστιμα. Σιγά-σιγά πρέπει να ετοιμάζονται στις 31-12-2021 και για τα άλλα ψέματα προς την Ε.Ε. Να! πως «κάνανε ότι μπορούσαν», αλλά «αντιδρά ο λαός», «κινδυνεύει το πολιτικό σύστημα» και όπως ακριβώς το συνηθίζουν από το 1821, θα τους πουν, «ελάτε εσείς να βάλλετε τάξη». Τη «Τρόϊκα» τη καλούν και στη παρέλαση. Να! και τα άλλα ψέματα προς το λαό, «δεν φταίμε εμείς, η Ε.Ε. το διατάσσει», να! και «5-6 δασικοί που δέσμευσαν εκτάσεις», τόσοι περίπου ήσαν και οι εκτελεσμένοι της κάθαρσης για τη Μικρασιάτικη καταστροφή.
Αλλά η καπιταλιστική Ε.Ε. «πληρώνει» (από τα κλεμμένα τα δικά μας) για να έχει καθαρό επενδυτικό τοπίο, δεν την ενδιαφέρει το έθνος και τα «ΟΧΙ» του λαού μας. Και γιατί τα κάνουν αυτά; τα κάνουν για να παραδώσουν αμαχητί τεράστιες εκτάσεις δασών σε αλλαγές χρήσεων, μία καταστροφή που δεν θα έχει προηγούμενο στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Ρίχνουν την ευθύνη σε όσους προσπαθούν να δεσμεύσουν δημόσιες δασικές εκτάσεις για λογαριασμό του έθνους, λέγοντας: «εσείς φταίτε που πήρατε τις εκτάσεις από τον κόσμο και τις δώσατε στο δημόσιο που θα τις ξεπουλήσει». Το δημόσιο όμως αυτό χώρο που σας παρέδωσαν οι δασικοί για σας και τα παιδιά σας, θα τον ξεπουλήσουν αυτοί που έφτιαξαν τους νόμους και θα φτιάξουν κι΄ άλλους όσους χρειαστούν. Η κατάρα σε αυτούς! όχι στα παιδιά τους, τι φταίνε αυτά; Και 200 χρόνια μετά το 1821 θα πρέπει οι λίγοι που αντιστέκονται, οι εναπομείναντες από τον μεγάλο πνιγμό στον Ωκεανό των γεγονότων, εξαντλημένοι και ξεβρασμένοι από το πέλαγος της περιπλάνησης, οι «Οδησείς»! να αντέχουν, να παραμένουν όρθιοι, να παραδώσουν στις επόμενες γενιές δημόσιο χώρο και να παραμένουν μαχητικοί ώστε το πεδίο να ξεκαθαρίζει κατά το δυνατόν υπέρ του φτωχού λαού, των πολλών και όχι των λίγων και πάντα με την αλήθεια.
Β΄ Μέρος: H αλήθεια για το Δ.Χ. Π.Ε. Λασιθίου
«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί Εθνικόν ό,τι είναι Αληθές». (Διονύσιος Σολομός).
Πράγματι το συμφέρον του έθνους είναι μόνο η αλήθεια και η αλήθεια για τον δασικό χάρτη στην Π.Ε. Λασιθίου όπου δεχθήκαμε και τις περισσότερες επιθέσεις, είναι η εξής:
Ο Δ.Χ. στη Π.Ε. Λασιθίου καταχωρεί μορφές επί 1.820.000 στρέμ.
Από αυτά:
– έχουν τεθεί άμεσα εκτός διατάξεων δασικού νόμου σχεδόν τα 730.000 στρεμ., ενώ αναμένουμε οι πολίτες να προσκομίσουν άμεσα βάσιμα στοιχεία για διόρθωση πρόδηλων «λαθών» ώστε τα εκτός διατάξεων τελικώς να ανέλθουν στις 750.000 στρ. τουλάχιστον. Αναμενόμενη αλλαγή κατάταξης επί 20.000 στρεμ.
– ως παλαιοί αγροί που προσωρινώς προσδιορίζονται ως δασωμένοι καταχωρούνται 116.000 στρ. από τους οποίους τουλάχιστον το 50% δύνανται να αποδοθούν ως εκτός δ/ξεων του δασικού νόμου αν οι πολίτες ασκήσουν ενστάσεις (περιοχές εξωδασωγενείς, χαμηλών υψομέτρων, με αραιά δασική βλάστηση, με βιώσιμα γεωργικά δένδρα κ.τ.λ. ) Αναμενόμενη αλλαγή κατάταξης επί 50.000 στρεμ.
– Ως χορτολιβαδικές και βραχώδεις εκτάσεις έχουν καταχωρηθεί 197.000 στρέμ., από τα οποία τουλάχιστον ένα 30% δύνανται να αποδοθούν ως εκτός δ/ξεων του δασικού νόμου αν οι πολίτες ασκήσουν ενστάσεις (περιοχές εξωδασογενείς, χαμηλών υψομέτρων, ομαλές, παρακολουθήματα ευρύτερων γεωργικών εκτάσεων κ.τ.λ. (Αναμενόμενη αλλαγή κατάταξης επί 50.000 στρεμ.
Δηλαδή: αν αφεθεί η τρέχουσα διαδικασία με παράταση της προθεσμίας όσο χρειαστεί και υποστηριχθεί το εγχείρημα στη Π.Ε. Λασιθίου, από τα 1.820.000 στρεμ., τα 850.000 στρέμ., θα αποδοθούν εν συντομία και με προσεγγιστική βεβαιότητα.
Τονίζουμε ότι: για τις εκτάσεις αυτές δεν αμφισβητούνται τα με κάθε τρόπο προβαλλόμενα ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Τα δε πεδία αυτά αποτελούν την κύρια βάση όπου αναπτύσσεται το 98% της οικονομίας και πλέον ο κάθε μηχανικός, δικηγόρος, συμβολαιογράφος μπορεί να έχει πρόσβαση να βεβαιώνει καταχωρήσεις και να εξελίσσει διαδικασίες μεταβιβάσεων, δομήσεων κ.τ.λ. σε ελάχιστο χρόνο από έδρας και χωρίς απασχόληση των υπηρεσιών. Και γιατί αυτό το άκρως θετικό στοιχείο δεν υποστηρίχθηκε δημοσίως από τους κατηγόρους μας; Επειδή δεν θέλουν τη τάξη αλλά το μπάχαλο! για να οδηγούνται οι πολίτες στα δικηγορικά, τεχνικά και πολιτικά γραφεία για τα αυτονόητα.
Για τα υπόλοιπα τώρα 970.000 στρεμ. που κυρίως αφορούν δάση, δασικές εκτάσεις, μελιτοπαραγωγούς αρωματικούς φρυγανότοπους ειδικής αξίας, άγονες, επικλινείς φαραγγώδεις εκτάσεις, ως επί τω πλείστον δε και ακατάλληλα για καλλιέργεια, αναμένεται να υποβληθούν ενστάσεις περιορισμένης ελπίζουμε κλίμακας, όπου οπωσδήποτε και σε αυτές θα υπάρχει κάποια θετική εξέλιξη υπέρ των ιδιωτών σε ορισμένες περιπτώσεις. Δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε προβλέψεις πέραν των 50.000 στρεμ. διάσπαρτων εκτάσεων όπου λόγω μορφής δύνανται να απενταχθούν σε βάθος χρόνου και με τη διεύρυνση των προβλέψεων της υφιστάμενης νομοθεσίας. Τα 970.000 στρεμ. για τις συνθήκες του Λασιθίου κακώς θεωρούνται πολλά, διότι πρέπει να ληφθεί υπ΄ όψη ο βαθμός δάσωσης είναι πάνω από το Μ.Ο. όλης της χώρας δηλαδή άνω του 18% και αναφερόμαστε μόνο στα δάση και στους υψηλούς θαμνότοπους, αν και ήδη οι φρυγανότοποι αναδεικνύονται ως τόποι ίσης αξίας και το ποσοστό αυτό αυξάνεται. Τονίζουμε ότι ο νομός έχει απότομη υπερύψωση (σε 10.000 μ. οριζόντιας προβολής από ακτής αλός έως την «ενδοχώρα» έχουμε ανύψωση επί 2400 μ. καθέτως), δεν διαθέτει ενδοχώρα και μεγάλες πεδιάδες. Άλλωστε και σε αυτές τις περιπτώσεις το πλέγμα νόμων περί επιτρεπτών επεμβάσεων είναι ευρύτατο, μπορεί να διευρυνθεί ακόμη περισσότερο με συνέπεια να μην εμποδιστεί η αγροτοκτηνοτροφική, οικοτουριστική κ.τ.λ. χρήση σε όλες τις συμβατές με το φυσικό περιβάλλον μορφές. Και «ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν» για τους νέους αγρότες, κτηνοτρόφους, μελισσοκόμους, οικοτουριστικών απασχολήσεων κ.τ.λ.. Αυτών που θα θελήσουν να παρατήσουν τις καφετέριες με τις φωνές για τα γκολ στη μεγάλη οθόνη και να ζήσουν μια απλή ζωή μέσα σε μία αειφόρα, αναγεννημένη φύση, ανοικοδομώντας και όλο τον παραδοσιακό εγκαταλειμμένο ορεινό οικιστικό ιστό. ο μόνος τρόπος για να υπερασπίζεις την Πατρίδα που αγαπάς είναι αυτός.
Επομένως δίδουμε οδηγία σε κάθε πολίτη που διεκδικεί έκταση και θεωρεί ότι αυτή δύναται να του προσφέρει σημαντική βιοποριστική δυνατότητα σήμερα ή μελλοντικά ή για συναισθηματικούς λόγους, ή για να μη του τη φάει ο γείτονας, ή για να μην την δώσει το κράτος σε εταιρείες, να ασκήσει ένσταση. Σε συνιδιόκτητα εδάφη αρκεί και μόνο ένας εκ των συνιδιοκτητών να υποβάλει ένσταση ώστε να εκκρεμοδικήσει η υπόθεση. Βεβαίως ένας φτωχός που δεν έχει να πληρώσει τα παράβολα, είναι ήδη καταδικασμένος με δυό μέτρα γης. Και έχουν φροντίσει και απαγορεύουν σε φορείς πλην των Δήμων να υποβάλλουν ατελώς ενστάσεις για λογαριασμό των φτωχών ιδιοκτητών που δεν έχουν να πληρώσουν παράβολα. Και οι καθεστωτικοί Δήμοι; αυτοί είναι που αντί να υποβάλλουν για λογαριασμό των πολιτών ενστάσεις στα όρια των οικισμών, στα όρια των Σχεδίων Πόλεων, στα ΠΕΡΠΟ, αντί να προστατεύσουν τις εγκλωβισμένες δασικές ενότητες ως δημοτικό πράσινο, ζητούν να ακυρωθεί το εγχείρημα για να μην εισπράξουν τη δυσαρέσκεια των δημοτών. Μέσα σ΄ αυτό το θολό τοπίο μπορούν να καθορίζουν όπου θέλουν τα όρια της δόμησης και από τη Πεντέλη έως το Τζερμιάδω θα ξηλώνουν δάση και θα εκδίδουν άδειες.
Πρέπει τέλος να τονίσουμε ότι οποιαδήποτε ιδιοκτησιακά δικαιώματα προβάλλονται στις περιοχές αυτές των 970.000 στρεμ., δεν αμφισβητούνται μεν ευθέως αλλά όποιος χάσει το χαρακτήρα πρακτικά απέχει ένα βήμα πριν χάσει και την ιδιοκτησία του. Δασικό = του δημοσίου έως αποδείξεως του εναντίου σου λέει ο νομοθέτης.
Γ΄ Μέρος: Το ιδιοκτησιακό πρόβλημα
Αποτελεί ιστορική πρόκληση, προσβολή στο δίκιο και το λογικό, το πώς μετά από τόση φιλολογία για τη προστασία των δασών, του φυσικού περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή, τα επικυρίαρχα συμφέροντα χειραγωγούν την κοινή γνώμη εναντίον των δασών με αφορμή το Δασικό Χάρτη. Και το καταφέρνουν αυτό καλλιεργώντας ανενδοίαστα τα αισθήματα ανασφάλειας του Ελληνικού λαού ως προς την κατοχή της γης, που με τόσες θυσίες την απελευθέρωσε από το Σουλτάνο και με τόσους κόπους την εξημέρωσε από το Λύκο και τη καλλιέργησε. Η χωρίς κρατική προστασία βιοποριστική ανάγκη αυτή διαμόρφωσε ιστορικά και την ιδεοληπτική σύνδεση των Ελλήνων με την ιδιοκτησία της Γής, με την κοινότητα, με το χωριό που λέμε ήμερα.
«Η Γη σε μας και όχι στο Σουλτάνο». Ναι αλλά από το 1821 η Εθνική Γη ανήκει και σε ξεχωριστούς έλληνες κατά τμήματα και κατά μάζα στο Έθνος. Σε ένα σύγχρονο κράτος υπάρχει και η δημόσια γή και η κοινωφελής και η καταγεγραμμένη κρατική ιδιοκτησία. Εδώ στην Ελλάδα πως θα βρούμε λογαριασμό; Ιστορικά μόνο η κοινότητα και κυρίως η Ορθόδοξη εκκλησία ως κύριοι φορείς του υποδουλωμένου και του μετέπειτα ελεύθερου Έθνους συγκέντρωνε κοινωφελή Γη και διέθετε Γη (δεν σχολιάζω τους τρόπους και τους σκοπούς). Σε αυτήν κατέφευγε από το 1821 κάθε φορά το Κράτος, οι Δήμοι και οι λοιποί φορείς του, για να καλύψουν τις ανάγκες όπως διανομές σε πρόσφυγες, ακτήμονες, εφέδρους πολεμιστές, ανέγερση υποδομών και πάντα με αντισταθμιστικούς διακανονισμούς. Τελευταία και ο Δήμος Αγ. Νικολάου πήρε έκταση για την ανέγερση των ΤΕΙ στο εκκλησιαστικό κτήμα Λακωνίων. Και ως πότε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κοσμικό κράτος (υποκριτών λέγω) θα βασίζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπου εδώ που τα λέμε την έχει και για πέταμα; και τα λέγω τώρα αυτά εγώ ένας δομημένα άθεος κομμουνιστής γιατί έτσι μου βγαίνει η αλήθεια και απαξάπαντες θρησκευόμενοι ή μη θα πρέπει να είμεθα αντικειμενικοί και έμπλεοι «θεϊκών» αξιών (λογικής-ηθικής). Οι αναγνώστες πρώτα απ΄ όλα πρέπει να καταλάβουν ότι η αξία σήμερα της γής αν δεν είναι παραλιακή, παραγωγική, αρδευόμενη, αξιοποιημένη, οικόπεδο κ.τ.λ., έχει καταπέσει μέσα μας. Οι σύγχρονες γενιές δεν ξέρουν καν που είναι τα πατρογονικά τους. Οι παλιότεροι ξέραμε τι θα πεί σκαπετιά πάνω στο ξερόβραχο μέσα σε μια χούφτα μόνο χώμα, με ένα θαμένο σπυρί σποράς να περιμένει δυό σταγόνες βροχής, για να αδερφοποιηθεί στη ρίζα του και να ξεπροβάλουν μιας παλάμης καλαμιές με ισάριθμες 5 κεφαλές κριθής, για το ψωμί και μόνο! Δεν μπορούμε να περιγράψουμε στους νέους πως γίνονταν η ζωή σε τέτοια εδάφη και δακρύζουμε. Μόνο ο ποιητής τους το θυμίζει: «κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα / που βρίσκεις χώματα κι΄ ανθείς / που μίσχο και σαλεύεις» (Ρίτζος). Τα εδάφη που έθρεψαν κάποτε γενιές, λίγο σπορά, λίγο λάδι και καρπό, λίγα χόρτα για το κρέας και το γάλα, λίγα ξύλα για τη παραστιά, να το πάρουμε απόφαση! είναι δασικά. Η αδήριτη σύγχρονη ανάγκη αυτή της προστασίας του δημόσιου χώρου μέσω της υπαγωγής των χερσότοπων πλέον αυτών στις δ/ξεις της δασικής νομοθεσίας, προκάλεσε ιστορικά και το ιδιοκτησιακά ζήτημα. Και δασικό = δημόσιο σύμφωνα με την κατά τεκμήριο κυριότητα του δημοσίου και ούτως τίθεται το ιδιοκτησιακό πρόβλημα. Μη σας παραπλανούν πως τάχαμ΄ η ιδιοκτησία δεν επηρεάζεται και διευκρινίζω: Θεωρητικά δεν επηρεάζεται, αλλά ποιος θ΄ αντέξει 20 χρόνια δικαστική διένεξη με το δημόσιο και με αβέβαιη έκβαση; Ακόμη και νομοθετική ρύθμιση να υπάρξει για εφησυχασμό του αγαθού λαού, αυτή θα κατατείνει να περιορίζει τις διεκδικήσεις διότι ο στόχος είναι να συγκεντρωθεί δημόσια περιουσία (δεν σχολιάζω επί του παρόντος πως θα διατεθεί και για ποιο σκοπό). Αν το κράτος αποδεχθεί με ένα νόμο με μια διάταξη την «ντε φάκτο» αναγνώριση των διεκδικητών γης, αυτό θα είναι μια ιστορική καταστροφή για την κοινωνία, το περιβάλλον και εν τέλει για την οικονομία και όλη τη Πατρίδα που θα γίνει παιγνίδι στα χέρια πωλητών και καθόλου υπέρ των ίδιων των διεκδικητών και του όλου λαού. Δεν θα μπορεί να υπάρξει κανένας σχεδιασμός λόγω του κατακερματισμού των ιδιοκτησιών και της πολυμορφίας των τόπων και τα χούγια της Φυλής μας όπου κάθε τόπος έχει κι΄ από μιά. Οι δήθεν ευνοημένοι ιδιώτες θα υποχρεωθούν από τη μια σε ΕΝΦΙΑ, δηλώσεις ανύπαρκτου εισοδήματος, ένας αθότυρος το πολύ σου λένε οι βοσκοί, έξοδα μεταβιβάσεων κ.τ.λ. Στο τέλος θα αναγκαστούν να πουλήσουν τα εδάφη αυτά για κομμάτι ψωμί, αυτό του ξερόβραχου! στα μεγάλα συμφέροντα που μπορούν να περιμένουν. Και άμα βαρεθούν θα εισηγηθούν νόμους περί αναγκαστικής επίταξης εδαφών, απαλλοτρίωσης για λόγους εθνικού συμφέροντος και ήδη υπάρχουν τέτοιοι που σας περιμένουν. Μη σας πιάνει όμως πανικός γιατί το Κράτος, ο Κομμουνισμός κι΄ ο Ποταμός τον ξαναβρίσκει το δρόμο του. Επομένως οι πολίτες θα πρέπει από τη μια να αποφασίσουν τι τους συμφέρει, να το διεκδικήσουν και να το περισώσουν και από την άλλη όσα θα εγκαταλείψουν να τα υπερασπίζονται ως δημόσια- κοινωφελή Γη, αποποιούμενοι ίσως υπέρ της κοινότητας. Ως κοινή Γη των παιδιών τους, αναπαλλοτρίωτη από ιδιώτες ως προς την ιδιοκτησία και δεν μιλώ για παραχωρήσεις χρήσεων σημειακού χαρακτήρα και περιορισμένου χρόνου, όπου δύνανται να ευνοούνται και οι μικροί και οι πολλοί. Σήμερα οι πολίτες προστρέχουν και δηλώνουν στο Εθνικό Κτηματολόγιο ιδιοκτήτες τέτοιων εκτάσεων. Για τους δασωθέντες αγρούς δεν υπάρχει βάσιμη αμφισβήτηση στην ιδιοκτησία ή έστω στη χρήση και δεν πρέπει να ανησυχούν ιδιαίτερα. Για τα δάση και τους υψηλούς θαμνότοπους τα ουδέποτε καλλιεργηθέντα και ειδικά σε περιοχές ειδικής προστασίας, ούτε λόγος να γίνεται για αναγνώριση ιδιοκτησίας, πλην των 11 εξαιρέσεων του άρθρου 10 του δασικού ν. 3208/03, καθόσον τούτο συνιστά Εθνική ύβρη. Ακόμη και τα δικαιώματα χρήσης εδαφών πλην των δασοπονικών (ξυλεία, μελισσοκομία, κτηνοτροφία κ.τ.λ), θα περιορίζονται δραστικά. Υπάρχουν όμως λοιπές εκτάσεις αραιών θαμνότοπων, χορτολιβαδικές, χερσότοποι κ.τ.λ. όπου λόγω της εδαφικής σύστασης, της ύπαρξης νερού, των κλίσεων και της εν γένει θέσης τους πλησίον περιοχών με έντονη ανθρωπογενή δραστηριότητα, όπου δύνανται να εισχωρήσουν λοιπές βιοποριστικού χαρακτήρα, αειφόρες χρήσεις αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής, οικοτουριστικής ανάπτυξης, βιολογικής καλλιέργειας κ.τ.λ. κατά την αρχή της ενίσχυσης της βιοποικιλότητας. Οι πολίτες θα πρέπει να εκτιμήσουν κατά συνδυασμό και με την πείρα τους, επίσημα σχέδια δεν υπάρχουν, την προοπτική αυτή και να ασκήσουν ενστάσεις. Ενστάσεις που ανεξάρτητα της έκβασής τους ενισχύουν στη πορεία την διεκδίκηση της ιδιοκτησίας, η οποία πάλι ανεξάρτητα από την έκβασή της ενισχύει στη πορεία το προνόμιο προτίμησης του ενιστάμενου φερόμενου ιδιοκτήτη στην εκχώρηση άνευ ανταλλάγματος της επιτρεπόμενης ως άνω χρήσης για να μην του την αρπάξει άλλος. Με αυτό τον τρόπο εν τέλει προστατεύει την πατρογονική του περιουσία και το δικαίωμα βιοπορισμού του. Μερικοί πιστεύουν πως άμα είναι ιδιοκτήτες μιας έκτασης την κάνουν ότι θέλουν. Αλλά «η Γη ανήκει στον Αλλάχ και τη μοιράζει ο Σουλτάνος» λέει το Κοράνι, ενώ εδώ σου τη παίρνει το κοσμικό Κράτος ότι ώρα θέλει, όχι πάντα με τη βιά ή το παρά. Αλλά με τη λεγόμενη αρχή του θεμιτού συνταγματικού περιορισμού του ιδιοκτησιακού δικαιώματος που στο καπιταλισμό το φτάνουν όπου θέλουν και κατά τα άλλα ο φόβος φυλάει τα έρμα και ού! μην έρθει η επανάσταση να μας πάρει τις περιουσίες.
Πολύς λόγος γίνεται για το άρθρο 62 του δασικού ν. 998/79 περί του τεκμηρίου κυριότητας του δημοσίου που δεν ισχύει για την Κρήτη κ.τ.λ. Τα επιχειρήματα αυτά εκτός από νομικά «έγκρ(η)τους επιστήμονες» τα κυκλοφορούν και οι παλικαράδες της «Τουρκο-Κρητικής» σημαίας της περιόδου 1897-1914 που σήμερα ζητούν την απόσπαση της ως ανεξάρτητης, όπως όταν η Κρήτη θεσμοθετήθηκε από τις προστάτιδες δυνάμεις ως προτεκτοράτο, αντί της ένωσης με την Ελλάδα. Κατά την περίοδο εκείνη της Κρητικής Πολιτείας «αναγνωρίζονταν» σύμφωνα με τον Κρητικό Αστικό Κώδικα (1904-1914) όλα τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα ως αυτά κληρονομήθηκαν από το Οθωμανικό Κράτος σε χριστιανούς, μουσουλμάνους, κοινότητες, δημόσιο κ.τ.λ. Εκεί όμως είχε να κάνει και η Τουρκία ως διαδόχου του Οθωμανικού κράτους και έγιναν μάλιστα σεβαστά και με την σύμβαση Ειρήνης το 1913 και υπήρχε ο κίνδυνος να διεκδικεί ο εχθρός στο διηνεκές και τα κτήματα που ανήκαν σε Οθωμανούς, κρατικά κτήματα και γαίες κ.τ.λ. καλή ώρα π.χ. με τη Χρυσή, τελευταία είχαμε πρόβλημα και με τις Αλυκές Ελούντας. Ο νομοθέτης ήταν προφητικός και μετά την συμφωνία Ειρήνης Ελλάδος-Τουρκίας το 1913 και την ένωση με την μητέρα Ελλάδα, όπου και καταργήθηκε η Κρητική Πολιτεία, εξορθολόγησε το καθεστώς κτήσεων της Γής με αυτό που ίσχυε και για την υπόλοιπη χώρα (μη παραγραφή των δικαιωμάτων του δημοσίου, μη αναγνώριση τίτλων κ.τ.λ.). Με τις προβλέψεις αυτές ενσωμάτωσε την Κρήτη «δικαιώματι πολέμου» και ως «κτηθείσα δια των όπλων», ενώ αυτό ήταν εξέλιξη δ/θνούς συμφωνίας (άρθρο 4 συμβάσεως 1881 κ.τ.λ.). Σε κάθε χώρα που προσαρτάται δια των όπλων τα προηγούμενα δικαιώματα πάνε περίπατο κι΄ όσα θέλει το νέο κράτος τ΄ συναπαντά στο δρόμο του και τ΄ ανακαλεί.
Έτσι λοιπόν κατά την διαδικασία της υποβολής εισηγητικής έκθεσης για τη ψήφιση του δασικού νόμου ν. 998/79, συντάχθηκε εισήγηση αρμόδιου υπαλλήλου δασολόγου της κεντρικής δασικής υπηρεσίας, όπου πρότεινε την αναγνώριση της ιδιοκτησίας των διακατόχων δασικών γαιών της Κρήτης, η οποία απορρίφθηκε. Ο νομοθέτης αντί αυτού θέσπισε το άρθρο 62 του ν. 998/79 όπου με την παρ. 1 βάρος αποδείξεως ρητά ορίζεται ότι οι αιτούντες όφειλαν να αποδείξουν την ιδιοκτησία τους ήτοι η «κατά τεκμήριο κυριότητα του δημοσίου» κατίσχυε. Στην δεύτερη παράγραφο όμως εξαιρεί από την παραπάνω πρόβλεψη την Κρήτη, τις Ιόνιες Νήσους, ο νομό Λέσβου, Σάμου Χίου, νήσων Κυθήρων, Αντικυθήρων και Κυκλάδων αλλά χωρίς περεταίρω διευκρινήσεις. Για την περίπτωση της Κρήτης φαίνεται να λήφθηκε υπόψη το καθεστώς διακατοχής ως ισχυρό έναντι της «κατά τεκμήριο κυριότητα του δημοσίου», αλλά όχι ως κατισχύον και ούτως δεν αναγνωρίζεται η ιδιοκτησία άμεσα, παρά μόνο στη διαδικασία του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών και εν τέλει στη Τακτική Δικαστική Αναγνώριση, δηλαδή 20 χρόνια και βάλε. Αυτό είναι όλο. Πρακτικά από το 1979 που ψηφίστηκε το άρθρο αυτό δεν άσκησε καμία επιρροή στην αναγνώριση ιδιοκτησιών σύμφωνα με την πάγια τακτική της δασικής υπηρεσίας και με τις οδηγίες της κεντρικής υπηρεσίας. Αν έχετε συμβόλαια φέρτε τα και περιμένετε δυό γενιές ακόμη, γιατί το δημόσιο στη Κρήτη δεν έχει τίτλους, αλλά δεν θα μας κάνει και τη χάρη. Είναι αυτό που λέμε: «να τα χάσεις / δεν τα χάνεις, να τα πάρεις / δεν τα παίρνεις» στη καλύτερη περίπτωση.
Ο Δασικός Χάρτης (Δ’): Το Αγροτικό πρόβλημα στην Π.Ε. Λασιθίου
Ειδικά για τις συνθήκες της Κρήτης τα περισσότερα εδάφη λόγω μορφολογίας και μικτής χρήσεως πάντοτε αξιοποιούνταν κατά συνδυασμό της γεωργίας, της οικόσιτης κτηνοτροφίας, της παραγωγής καυσίμου ύλης, ξυλείας κ.τ.λ. δηλαδή για τις ανάγκες της παραδοσιακής αγροτικής χρήσης. Πολύ λίγοι κτηνοτρόφοι και γεωργοί ήσαν που ασκούσαν αποκλειστικά τα επαγγέλματα αυτά. Τι απέμεινε από αυτή την παλιά κατάσταση; Τίποτα. Οι μεν γεωργοί με τον εκσυγχρονισμό των καλλιεργειών περιορίστηκαν στις πλέον ομαλές και γαιώδεις και αρδευόμενες περιοχές εντατικής απόδοσης και εγκαταλείφτηκαν όλα τα περιθωριακά εδάφη, οι δε κτηνοτρόφοι έπιασαν τα «δι΄άπαντα» που λέμε στη ντοπολαλιά και βρήκαν τη χαρά τους στην αδεσποσία. Ο δασικός χάρτης της Π.Ε. Λασιθίου αποτυπώνει ακριβώς αυτή τη κατάσταση. Αποδίδονται εκτός δ/ξεων δασικού νόμου όλες οι εν ενεργεία καλλιέργειες αλλά και πολλά από τα όμορα αυτών εδάφη παλαιών καλλιεργειών που ευρίσκονται σε αγρανάπαυση και πέραν αυτών όποια εκτιμήθηκε ότι ευρίσκονται σε πιθανή διαδικασία σταδιακής προσάρτησής τους στην επανακαλλιέργεια. Επίσης στη Π.Ε. Λασιθίου έχει από δεκαετιών ολοκληρωθεί η παραχώρηση κλήρων, ανταλλάξιμων εκτάσεων, εφεδροταμείου κ.τ.λ. σε αγρότες και δεν υπάρχει πλέον διαθέσιμη γόνιμη γη, ενώ και δεκάδες χιλιάδες στρέμματα που δεν διατέθηκαν και διαφεύγουν της προσοχής της αρμόδιας υπηρεσίας, εγκαταλείφτηκαν ακριβώς επειδή δεν υπήρξε ενδιαφέρον λόγω της περιθωριακής παραγωγής τους, δασώθηκαν και ενθυλακώθηκαν με τις καταχωρήσεις του Δ.Χ. στην προστασία του δασικού νόμου ως δημόσιες εκτάσεις. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και τα φερόμενα ως «κοινοτικά κτήματα» (που περιγράφονται στα βιβλία κοινοτικών κτηματολογίων των διαλυμένων πλέον κοινοτήτων), που επίσης περιήλθαν στην εποπτεία της δασικής υπηρεσίας ως δημόσιες εκτάσεις και ούτως δεν αφέθηκαν σε αρπαγές. Σχετικά με ορισμένες καλλιέργειες γίνεται σύγχυση, διότι όταν βλέπει κάποιος π.χ. τον ελαιώνα του ως δασικό διαμαρτύρεται και δεν κάνει δημόσια παραδεκτό ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα εκχέρσωσης δημόσιου δάσους. Στο Δ.Χ. όμως της Π.Ε. Λασιθίου το ποσοστό των καταχωρημένων παράνομων εκχερσώσεων είναι μόνο το 0,4 % δηλαδή ένα πρόβλημα ασήμαντο. Και γιατί μειώθηκε αυτό ουσιαστικά προς όφελος των καλλιεργητών; Μειώθηκε διότι με δική μας ευθύνη στα πλαίσια του νόμου αποδώσαμε στους γεωργούς τις εκτάσεις των παλαιών αγρών που επανακαλλιέργησαν, πλην αυτών που καλύπτονταν από σύμπυκνο, υψηλό δάσος, συνιστούσαν οργανική ενότητα δάσους και δασικής έκτασης κ.τ.λ και ούτως απαλλάχθηκαν από βάσανα που δεν φαντάζονται. Και ποιο το ευχαριστώ; Ο λιθοβολισμός! Και ποιοί ακόμα ζητούνε να καλλιεργήσουν γη και δεν έχουν; Οι Ελάχιστοι. Και ποιοι θα ξανασηκωθούν από τις καφετέριες να ξαναπάνε στα ρημαγμένα χωράφια και τα θερμοκήπια; Οι Ελαχίστοι.. Και ποιοί εκδηλώνουν το ρατσιστικό μίσος τους υβρίζοντας τους μετανάστες που εργάζονται σήμερα στα χωράφια των προγόνων τους, αντί των ντόπιων που δεν προστρέχουν; Τους υβρίζουν οι ελαχιστότατοι οι ίδιοι που φωνάζουν και σε μας πως τους πήραμε τα ρημαγμένα χωράφια, τα δασικά, τα «ταπουλού», τα «μουκαταλού» και τα «χανέ» οπούχουν να τα δούν από την εποχή των Οθωμανών και δεν βλέπουν πως οι ελιές φέτος έμειναν αράβδιστες και τα θερμοκήπια χωρίς σκεπή.
Το αγροτικό πρόβλημα σήμερα τίθεται ως εξής:
– ανάσχεση της τάσης εγκατάλειψης των εν ενεργεία καλλιεργειών που οφείλεται στην πτώση των τιμών, στο δ/θνη ανταγωνισμό, στον τρόπο που δίδονται οι επιδοτήσεις, στην έλλειψη κρατικής ασφάλειας σε υποδομές και τιμές, στη συγκέντρωσης πρ/ντος, στη κρατική προώθηση της δευτερογεννούς επεξεργασίας, στο άνοιγμα αγορών, στη διασφάλιση ονομασίας ποιότητας κ.τ.λ.
– κίνητρα επιστροφής από τη πόλη στην ύπαιθρο για νέους αγρότες. Γη υπάρχει αρκετή.
– δημιουργία υποστηρικτικών φορέων, τοπικών ομάδων, συνεταιρισμών, κοινοβίων. Σαν έρχεται ο λύκος τ΄ άλογα κάνουν κύκλο και κλωτσούν με τα πισινά προς τα έξω. Ήρθε ο καιρός για κολεκτίβες.
Ποιος από αυτούς που φωνάζουν σήμερα έθεσε ποτέ τέτοια ζητήματα;
Σήμερα ένας μεγαλοαγρότης μπορεί να διασφαλίζει μόνος του τη συνέχιση της καλλιέργειας και την παραγωγή του όσο μπορεί, μέχρι να τον καταπιεί ένας μεγαλοαγρότης άλλος / που θα γένει πιο μεγάλος. Αλλά αυτό είναι αδύνατο για τους «αποτυχημένους» μικρομεσαίους και τους φτωχούς αγρότες που η γη τους σταδιακά θα διολισθαίνει προς τους μεγάλους, η διατήρησή της θα τον οδηγεί προς τα χρέη και η πρόσδεσή τους με τη γη θα κατατείνει στην άτυπη δουλοπαροικία. Και μετά πάλι θα την παίρνουν οι λίγοι, οι πιο μεγάλοι και καλύτερα να την εγκαταλείπει στην αποίκιση των δασών που είναι η αγκαλιά της κοινής πατρίδας μας και να υπερασπίζεται τη γη ως κοινή με όπλο το δασικό χάρτη. Κάποτε οι Χριστιανοί έδιναν την γη τους στην εκκλησία που είχε προνόμια από το Οθωμανικό Κράτος για να μην την αρπάξει ο ντόπιος Τούρκος Αγάς. «Κοτσαμπάσηδες, Πασάδες και σεβάσμιοι «Δεσποτάδες» κυβερνούσανε τη χώρα, καλήν ώρα». Αλλά για ποιους πατριώτες μιλάμε;
Προ 20ετίας έτυχα στο κέντρο του Ηρακλείου με τις καφετέριες σε μια παρέα αγροτοπατέρων. Ένας από αυτούς σήκωσε το κινητό, μισό κιλό τότε και μίλησε στον «Αθήναζε» παράγοντα του Υπ. Γεωργίας για τα προβλήματα της αγροτιάς:
Ο μονόλογος:
Αγροτοπατέρας: Έλα ωρέ κουμπάρε ήντα κάνεις!, πως τα ξετελεύγεις.
Ο «Αθήναζε» Παράγοντας: (…………………….. ), κάτι του απάντησε αλλά δεν ήταν σε ανοικτή ακρόαση να σας το καταγράψω.
Αγροτοπατέρας: Ε! ..να μωρέ σε πήρα γιάϊντα εμείς οι αγρόται έχουμε ανάγκες, τους εκπροσωπώ και χρειάζομαι την υποστήριξή σου / να μη σου τα πολυλογώ…
Ο «Αθήναζε» Παράγοντας: (……………………..), κάτι του απάντησε αλλά δεν ήταν σε ανοικτή ακρόαση να σας το καταγράψω.
Αλλά πήγε παραπέρα δήθεν να μη πολυακούγεται η οχλοβοή της παρέας και ενοχλείται ο παράγοντας. Του κλουθώ διακριτικά ως αυτήκοος –αυτόπτης μάρτυς το μισού διαλόγου, της μισής ακρόασης.
Αγροτοπατέρας: Εξέσειρα μωρέ παραπέρα να μη μας ενοχλούνε οι φωνές για να συνεννοούμαστε…. μπρέ!
Ο «Αθήναζε» Παράγοντας: (…………………….. ), το ΄παμε δεν ήταν σε ανοικτή ακρόαση.
Αγροτοπατέρας: Έχεις μωρέ ετά απάνω κανένα πρόγραμμα τσ΄ Ευρώπης, κάνα δυό εκατομμύρια ευρώ να τα φάμενε, ξάμου με τα χαρθιά εμένα / στα ΄χω κανονισμένα.
Ο «Αθήναζε» Παράγοντας: (…………………….. ), δεν ήταν σε ανοικτή ακρόαση, μην το ξαναλέμε;
Άκουσα τον Αγροτοπατέρα να συμφωνεί και τον είδα να γελά ανακουφισμένος. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Και σε τι φταίει ο δασικός χάρτης στο αγροτικό πρόβλημα, όταν οι επιδοτούμενες γόνιμες πεδιάδες γίνονται πόλεις; Και σε τι φταίει ο δασικός χάρτης αν μάζεψε τα ορφανά και τα παραιτημένα των προγόνων μας; τα εξαγριωθέντα από τη κακοπέραση εδάφη; Τα επιδοτούμενα για το τίποτα; Σε τίποτα δε φταίει. Πόσο μάλλον που εδώ φτιάχνεται μια δημόσια τράπεζα γης που ο κάθε φτωχός αγρότης, ο κάθε νέος ακτήμων του χωριού και της πόλης μπορεί να έχει πρόσβαση κατά το «σπίτι όσο χωρείς και χωράφι όσο μπορείς». Γιατί η δασική νομοθεσία προβλέπει και παραχωρήσεις εδαφών για καλλιέργεια κ.τ.λ. και δύνανται οι ρυθμίσεις να επεκτείνονται. Και ποιος θα κατοχυρώσει τη πορεία αυτή υπέρ του λαού; Ο ίδιος ο κυρίαρχος κατά το σύνταγμα λαός με όπλο τη δημόσια γη του δασικού χάρτη. Ποιοι και γιατί αντιδρούν; οι ελαχιστότατοι που τρώνε τα προγράμματα και πατούνε πάνω στο πόνο των πολλών, και τους τρομάζουν λέγοντας ότι ο Δασικός Χάρτης θα κόψει πλήθος επιδοτήσεων. Πράγματι και τούτο αληθεύει για δραστηριότητες που δεν νομιμοποιούνται, τις ελαχιστότατες που τις γενικεύουν σκόπιμα για τη διατήρηση του χάους και της αναμπουμπούλας χωρίς το δασικό χάρτη, όπου ο λύκος χαίρεται.
Ε΄ Μέρος: Το Κτηνοτροφικό πρόβλημα στην Π.Ε. Λασιθίου
Πάμε τώρα στους κτηνοτρόφους που στο Δ.Χ. βρέθηκαν με τεράστιες δωρεάν νομής περιουσίες και προκαλεί θυμηδία το ότι κι΄ αυτοί φωνάζουν πιό υψηλόφωνα, να! πως «μας παίρνουν τα χωράφια» για τη λύπηση, δηλαδή για κάτι που κατέχουν αλλά δεν το έχουν και να! πιό χαμηλόφωνα «μας κόβουν τις επιδοτήσεις», για το διακήβευμα δηλαδή για κάτι που το έχουν και παίζεται να μη το έχουν, λόγω απρονοησίας της Πολιτείας.
Όπως είναι γνωστό η βοσκή στις δασικού χαρακτήρα δημόσιες εκτάσεις είναι δωρεάν. Αλλά οι κτηνοτρόφοι για να πάρουνε επιδοτήσεις παγιδεύονται στο γεγονός ότι: πρέπει να δηλώνουν τόπους που κατέχουν και τούτο το μπερδεύουν με το να δηλώνουν και ιδιοκτησίες που βέβαια δεν έχουν. Και όχι μόνο δεν έχουν σε αυτά τα εδάφη τέτοιες πάππου προς πάππου, αλλά και αυτές που αγόρασαν από τους αγρότες στα παραιτημένα εδάφη, πάνε κι΄ αυτές γιατί γίνανε δασικές. Και τώρα με το Δ.Χ. δεν δικαιούνται επιδοτήσεις που προϋποθέτουν να δηλώνεις τόπους δικού σου, αγορασμένους ή νοικιασμένους και μη δασικούς. Το να τρέχει τώρα η κάθε κυβέρνηση να τις καταβάλει προς το παρόν και κάθε τόσο άντε να πάμε παραπέρα παράνομα ή να βαφτίζει το κρέας ψάρι όπως κάνει με τις δηλώσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου τα δασικά βαφτίζονται γεωργικά, να πάμε σε εκλογές, να μη χάσουμε τους ψήφους, να πούμε, τι να πούμε; να πως «το γλάκι του ποντικού φτάνει ίσαμε τ΄άχερα». Γιατί το ψέμα στην Ε.Ε. αποκαλύπτεται και τα πρόστιμα έρχονται και ο κτηνοτροφικός τομέας απειλείται. Την απειλή αυτή την διαισθάνονται οι κτηνοτρόφοι, αλλά με κόλπο το καθεστώς τους στρέφει κατά του Δ.Χ. και των Δασικών για να ξετινάσσει το πολιτικό κόστος. Δηλαδή πως το λέμε στα εγκώμια το Πάσχα; «ους το μάνα εξέθρεψεν εστρέψαντο κατά του ευεργέτου». Διότι η Δασική Υπηρεσία εναντίον της οποίας σήμερα βάλλουν και δωρεάν τους αφήνει να βόσκουν και αθοτύρους δεν τους ζητά από τη τάβλα, τους επιτρέπει σπορές κτηνοτροφικών φυτών και δρόμους και δεξαμενές τους έχει κάνει και από κοντά να τους υποστηρίζει στις άδικες μηνύσεις που τους κάνουν οι «ιδιοκτήτες» βουνών με τις πολυκατοικίες στη παραλία και τους νουθετεί να μη βάζουν πυρκαγιές συχνά και με αέρα, να μη κλέβουν τα ζώα αναμεταξύ τους, όσο το βαστά το χούϊ τους, πράγμα δύσκολο γι΄ αυτούς τους εκ φύσεως αδέσποτους. Κι΄ όμως αν μιλάμε σήμερα για τη περήφανη πατρίδα της υπαίθρου αυτοί είναι.
Έτυχα σε κουρά και στο θεόρατο πρίνο από κάτω 30 θεόρατοι νέοι βοσκοί, το αίμα τους έβραζε όπως το ΄21, κούρευαν πρόβατα, έβραζαν κρέατα, κέρναγαν κρασιά, έπαιζαν, θιαμπόλια, ασκομαντούρες και λυρολάουτα.
Ανέπτυξα Διάλογο:
-Γιάϊντα ωρέ παλικάρια δεν έχετε εσείς σκουλαρίκια στ΄αυτιά;
-Γιάϊντα θ΄ απομείνουν τ΄ αυτιά μας στα κατσοπρίνια και θα γένομε κουλαύτες.
-Γιάϊντα ωρέ παλικάρια δεν έχετε εσείς τατουάζ στα μπράτσα;
-Γιάϊντα όνταν ΄αρμέγωμε μυρίζουν οι όφιδες το γάλα και έρχουνται και τυλίγουνται στα μπράτσα μας, τα περνούν για οφιδοφωλιές, δεν προφτάνομε να τους ξετινάσσομε.
-Μπράβο σας, έτσι να είστε σαν τα αρχαία ελληνικά αγάλματα, χωρίς κόσμους ανατολιτών και έθη βαρβάρων.
Εκείνη την ώρα, ώ! τι βαρβαρότητα; ένα πρόβατο έσκουξε. Στη κουρά του μαλλιού στη βιάση έκοψε το ψαλίδι την προβιά του οζού. Διέκοψα το διάλογο.
Γιά να μην οδηγήσουμε και αυτή τη περήφανη νεολαία των υψηλών ορέων στη παραλία με τις καφετέριες, αρκούσε και μόνο η αναγνώριση της νομής στα όρια του κάθε βοσκότοπου του κάθε κτηνοτρόφου κατά το ιστορικό εθιμικό μεταξύ τους δίκαιο και βάσει αυτής της πραγματικής γης σε συνδυασμό με την παραγωγή, τη ποιότητα, την προστασία του περιβάλλοντος θα δίδονταν οι επιδοτήσεις που για χάρη τους βάλλεται ο Δ.Χ. της Χώρας. Στις περιοχές αυτές η επιμέλεια της Πολιτείας θα πρέπει πλέον να κατευθυνθεί στην σύσταση κτηνοτροφικών μητρώων χρήσεων δασικής γης επί πραγματικών ορίων κατά τόπο, εγκαταστάσεις, βοσκοϊκανότητα, αριθμό ζώων και όχι εικονικών (εδώ τα ζώα και στη Πελοπόνησο οι βοσκότοποι, τυφλή καταβολή δικαιωμάτων χωρίς έλεγχο δικαιώματος κ.τ.λ.). Όλη η διαχείριση, ο έλεγχος των αδειοδοτήσεων – επιδοτήσεων, αναγνώρισης δικαιωμάτων, η εποπτεία του χώρου βόσκησης κ.τ.λ. θα πρέπει να μεταφερθεί στη Δασική Υπηρεσία που έχει πλέον και την εποπτεία του αγροτικού χώρου, με την ανάλογη πρόβλεψη για ενίσχυσή της σε μέσα και προσωπικό, ώστε:
– να αποτραπεί η καταστροφή του αγροτοδασικού και φυσικού εν γένει περιβάλλοντος, να ευοδωθεί η πραγματική ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, ο εκσυγχρονισμός των μονάδων, κ.τ.λ.
-να σταματήσει η κακουργηματικού χαρακτήρα για το δημόσιο συμφέρον διασπάθιση των κοινοτικών κονδυλίων στις επιδοτήσεις άνευ αντικρίσματος που οδηγούν σε αδεσποσίες, κακή κατάσταση εγκαταστάσεων, κακή υγεία ζώων, κακή χρήση φυσικού περιβάλλοντος, ενίσχυση του τυχοδιωκτισμού του επαγγέλματος, της κατά νόμο απείθειας, των αγροζημιών, της ζωωκλοπής και της κάθε είδους παραβατικότητας.
Η Πολιτεία σύρεται σε αυτήν την παραβατικότητα πιεζόμενη από την ανάγκη στην τρέχουσα εξυπηρέτηση των κακώς εννοουμένων συμφερόντων μιας ομάδας παραγωγών που σήμερα αντιδρούν στο Δ.Χ., οι οποίοι εν τέλει από τη διαιώνιση της πολιτικής αυτής διαχρονικά θα υποστούν μεγαλύτερη ζημιά στο μέλλον και έως του αφανισμού τους. Διότι ακριβώς η συνεχιζόμενη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος που προξενεί ο τρόπος αυτός καταβολής των επιδοτήσεων αργά αλλά σταθερά θα επισύρει την διακοπή τους και την απαγόρευση της δραστηριότητας σε μεγάλη έκταση. Η επιμέλεια αυτή αναφέρεται πλέον στις ορεινές και ημιορεινές συνθήκες της χώρας όπου ασκείται σχεδόν το σύνολο της εκτατικής (όχι της εντατικής και ενσταυλισμένης) κτηνοτροφικής δραστηριότητας.
Η κτηνοτροφία με την κύρωση των δασικών χαρτών αποκτά πλέον ένα στέρεο υπόστρωμα πάνω στο οποίο δύναται να αναπτύσσεται καλύτερα.
