Κ. Σπυριδάκη: «Οι Έλληνες εργαζόμενοι δουλεύουν περισσότερο, πληρώνονται λιγότερα, ζουν δυσκολότερα.»

Με αιχμηρό και ανθρώπινο λόγο παρενέβη στην Ολομέλεια της Βουλής η Βουλευτής Λασιθίου του ΠΑΣΟΚ, Κατερίνα Σπυριδάκη, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Εργασίας για τη 13ωρη εργασία, καταγγέλλοντας τη «νομιμοποίηση της υπερεργασίας και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων».

Η κα Σπυριδάκη ξεκίνησε την ομιλία της με τρεις ερωτήσεις: «Κύριε Υφυπουργέ, θέλω να μου πείτε τι μισθοί πιστεύετε ότι χρειάζεται να μπαίνουν σε ένα σπίτι με δύο, τρία παιδιά και να καλύψουν το ενοίκιο, το ρεύμα, τη διατροφή, το αυτοκίνητο, τα καύσιμα, την ένδυση, τα φροντιστήρια, το χαρτζιλίκι, τους γιατρούς, το δάνειο και επειδή είμαι και τολμηρή, θα πω την ψυχαγωγία και την αποταμίευση. Ερώτηση δεύτερη. Τι μισθοί μπαίνουν σε ένα σπίτι, όπου ο ένας άνθρωπος δουλεύει ως ξενοδοχοϋπάλληλος και ο άλλος στην εστίαση, καθηγητής ή πωλητής σε κατάστημα με ρούχα; Και τρίτη ερώτηση. Όταν καλέσατε για να κάνετε διαβούλευση για τα θέματα της εργασίας και ρωτήσατε τους ανθρώπους της εργασίας, τι χρειάζεστε από εμάς, το πρώτο πράγμα που σας είπαν είναι η δεκατριάωρη εργασία;»

Από εκεί και πέρα, το ύφος της ομιλίας της ήταν αποφασιστικά καταγγελτικό. «Σήμερα η κυβέρνηση δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο — χωρίς μάσκες, χωρίς προσωπεία», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Η Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ανέδειξε την παράλογη αντίφαση μιας χώρας που «εργάζεται περισσότερο από κάθε άλλη στην Ευρώπη, αλλά πληρώνεται σχεδόν τα μισά»:

«Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια της Ευρώπης στις ώρες εργασίας: 39,8 ώρες την εβδομάδα ενώ ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 36. Κι όμως βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις σε μισθούς. Ο μέσος Έλληνας εργάζεται και δουλεύει 1.886 ώρες τον χρόνο, 300 περισσότερες από τον μέσο Ευρωπαίο αλλά πληρώνεται σχεδόν τα μισά. Σύμφωνα με την Eurostat, ο ετήσιος προσαρμοσμένος μισθός πλήρους απασχόλησης στην Ελλάδα είναι μόλις 17.000 ευρώ ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο μέσος όρος είναι 37.800. Και παρόλα αυτά η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων παραμένει δεύτερη από το τέλος. Οι Έλληνες εργαζόμενοι δουλεύουν περισσότερο, πληρώνονται λιγότερα, ζουν δυσκολότερα. Όπως αντιλαμβάνεστε, στην Ελλάδα δεν πλήττουμε θανάσιμα. Πεθαίνουμε στη δουλειά. Οι στρατιές των ψυχολόγων και των ψυχιάτρων δεν πολεμάνε την εξάπλωση της ανίας αλλά την επιδημία του άγχους και του στρες. Αντί όμως τα στοιχεία αυτά να σημάνουν συναγερμό για την Κυβέρνησή σας, επιλέγετε να απαντήσετε με ένα νομοσχέδιο που κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή των εργαζομένων».

Και πρόσθεσε με καυστική ειρωνεία: «Στην Ελλάδα δεν πλήττουμε θανάσιμα — πεθαίνουμε στη δουλειά. Οι στρατιές των ψυχολόγων δεν πολεμούν την ανία, αλλά το άγχος και την εξουθένωση».

Με αναφορές σε σκληρά στοιχεία, η Βουλευτής Λασιθίου Κατερίνα Σπυριδάκη ανέδειξε το μέγεθος της εργασιακής ανασφάλειας και της επικινδυνότητας στους χώρους δουλειάς:

«Την τελευταία πενταετία έχουν σημειωθεί περισσότερα από 2.500 εργατικά ατυχήματα στην Κρήτη, ενώ σύμφωνα με τη σχετική έρευνα από την αρχή του έτους στην ανατολική Κρήτη έχουμε μέχρι τώρα 480 εργατικά ατυχήματα. Αυτά αφορούν εργαζόμενους που έχουν τραυματιστεί βαριά ή έχουν χάσει τη ζωή τους απλά και μόνο επειδή ήθελαν να δουλέψουν, απλά και μόνο επειδή πήγαν στη δουλειά. Ας δούμε και τα πανελλαδικά νούμερα. Το 2022, 104 εργαζόμενοι. Το 2023, 179. Φέτος μέσα σε μόλις οκτώ μήνες έχουμε 139 νεκρούς και 209 σοβαρά τραυματίες.»

Και σχολίασε δηκτικά: «Και τι κάνει το Υπουργείο Εργασίας; Αντί να ενισχύσει ελεγκτικούς μηχανισμούς, αντί να προσλάβει επιθεωρητές, να επενδύσει στην πρόληψη και στην τήρηση των καθηκόντων επιμελείας, νομοθετεί υπερεργασία 13 ωρών και διευθέτηση χρόνου με ατομικές συμφωνίες.»

Αναφερόμενη στο άρθρο 7 του νομοσχεδίου, που επιτρέπει απασχόληση έως και 13 ώρες ημερησίως, η Σπυριδάκη αποδόμησε τη λογική της «προαιρετικής υπερωρίας»:

«Η Κυβέρνηση νομιμοποιεί την ημερήσια απασχόληση μέχρι και 13 ώρες σε έναν εργοδότη. Μιλά για προαιρετική υπερωρία, για δικαίωμα άρνησης.

Μα ποιος εργαζόμενος σήμερα που παίρνει 800 ευρώ και έχει απλά ένα δάνειο θα τολμήσει να αρνηθεί; Η εξάρτηση είναι κανονική εκβίαση.»

Η Βουλευτής αναφέρθηκε στη σωματική και ψυχική εξάντληση που προκαλεί η υπερεργασία:

«Η Ευρωπαϊκή Οργάνωση για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Ευρώπη έχει καταγράψει ότι το burn out κοστίζει 600 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως σε χαμηλή παραγωγικότητα και δαπάνες για την υγεία. Στην Ελλάδα όμως δεν κοστολογείται, όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί δεν καταγράφεται. Όμως όλοι γνωρίζουμε εργαζόμενους που καταρρέουν στη δουλειά και που όταν γυρίζουν σπίτι δεν έχουν κουράγιο ούτε για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Νέους που εγκαταλείπουν τη χώρα, παρά τα όσα λέτε, όχι γιατί δεν την αγαπούν, αλλά γιατί δεν αντέχουν άλλο την ανασφάλεια, την εξάντληση, την έλλειψη προοπτικής και τους μισθούς να τελειώνουν στη μέση του μήνα».

Η Κατερίνα Σπυριδάκη δεν παρέλειψε να αναφερθεί ξανά στις εποχικά εργαζόμενες γυναίκες και για το επίδομα ανεργίας των εποχικά εργαζόμενων, θέμα που έχει αναδείξει επανειλημμένα με τροπολογίες της:

«Τέταρτο νομοσχέδιο εργασίας και ακόμα δεν βρέθηκε χώρος για μία παράγραφο, μόνο μία, για τις εποχικά εργαζόμενες μητέρες οι οποίες δεν έχουν κανένα δικαίωμα στο επίδομα μητρότητας. Πόσες φορές πρέπει να το επαναλάβουμε; Δεν βρήκατε χώρο ούτε τώρα να μας πείτε τι θα γίνει επιτέλους με το επίδομα ανεργίας των εποχικά εργαζομένων; Τρεις μήνες μέσα στο χειμώνα μόνο το επίδομα, μέσα στην ακρίβεια. Μιλάτε για ανάπτυξη, για έναν τουρισμό πρωταθλητή, αλλά κουβέντα για τους ανθρώπους του. Χωρίς δίκαιη μεταχείριση, χωρίς στήριξη στις γυναίκες, χωρίς αξιοπρεπείς συνθήκες. Και γι’ αυτό μάλιστα αυτή τη στιγμή μιλάμε για δεκατριάωρο. Γιατί ο κόσμος του τουρισμού εγκαταλείπει τον τουρισμό».

Η Βουλευτής κατέθεσε στα πρακτικά εκ νέου τις σχετικές τροπολογίες του ΠΑΣΟΚ, καλώντας την κυβέρνηση «να τις μελετήσει και να τις συμπεριλάβει, έστω και τώρα».

Κλείνοντας, η Βουλευτής Λασιθίου, Κατερίνα Σπυριδάκη, κατέληξε: «Τη ζωή δεν τη μετράς με τον ρολόι. Και ο πιο ριζοσπαστικός αγώνας είναι ο αγώνας για να διεκδικήσουμε πίσω τον χρόνο και τις ζωές μας. Να επαναφέρουμε τις ζωές μας από εκεί που τις εξορίσατε — στις πλατείες, στους δρόμους, στις αγκαλιές, στον δρόμο που δεν μετριέται. Και αυτός ο αγώνας πέρα από ριζοσπαστικός είναι ένας αγώνας υπαρξιακός και βαθιά πολιτικός, τον οποίο είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε μέχρι τέλους».