Γ. Κοϊνάς: Ο Ν. Ανδρουλάκης είναι ανάγκη για τη χώρα και το χώρο

 

 

Ξέρω ότι το fb, δεν είναι το καλύτερο μέρος για εκμυστηρεύσεις, όμως (όπως έχετε διαπιστώσει, από τις έως σήμερα αναρτήσεις μου) δεν είμαι από τους ανθρώπους που στο δημόσιο λόγο μου κρύβομαι, ή υπεκφεύγω. 

Θα σας πω λοιπόν, μια μικρή ιστορία. Μια ιστορία ίσως ασήμαντη για τους πολλούς, αλλά σημαντική για 'μένα, καθώς οδήγησε στη δικαίωση μιας ενστικτώδους επιλογής που έκανα πριν λίγο καιρό.

Οι περισσότεροι φίλοι, θα θυμάστε την επιστολή παραίτησης που είχα δημοσιεύσει και εξηγούσα, σε γενικές γραμμές, τους λόγους, που η μικρή παράταξη της οποίας ήμουν ενεργό μέλος, έδειχνε κατά τη γνώμη μου, να μην ενδιαφέρεται για την επανασύνδεσή της με την κοινωνία. Να μην ενδιαφέρεται για την αναγέννησή της, την ανασύσταση, ή την προώθηση νέων ιδεών, που θα έδιναν πνοή στο χώρο και εναλλακτική στους (δικαίως) απογοητευμένους πολίτες της χώρας. 

Ήταν μία ειλικρινής παραίτηση, που μόνο εγώ ξέρω πόσο μου κόστισε συναισθηματικά. 

Για όσους γνώριζαν τον πατέρα μου, θα γνώριζαν την άποψή του για το ιστορικό αφήγημα της προοδευτικής παράταξης στην Ελλάδα και την πεποίθησή του ότι στις κρίσιμες στιγμές της χώρας, αυτή θα έπαιρνε τις σωστότερες και δικαιότερες αποφάσεις, για το καλό των πολλών. Σκεφτόταν, όπως σκέφτονται οι χιλιάδες γνήσιοι αγωνιστές της Δημοκρατικής παράταξης, που πίστεψαν σε ιδέες και οράματα. Που έδωσαν ότι μπορούσαν, χωρίς να πάρουν και χωρίς ποτέ να ζητήσουν. 

"Έφυγε" το 2009, αποστασιοποιημένος από τα κοινά, πάντα όμως με άποψη για τα πράγματα... "Έφυγε", πριν τα μνημόνια και την κατάρρευση, "στοιχειώνοντάς με" όμως, άθελά του.

Για κάποιον (πιθανότατα ανεξήγητο για 'σας) λόγο, θεώρησα υποχρέωσή μου να βοηθήσω όσο μου επέτρεπαν οι μικρές μου δυνάμεις, στο να επιστρέψει το "τρένο στις ράγες". Να ξαναγίνει το μικρό και απαξιωμένο, μεγάλο και αξιοπρεπές. Να ξαναχτιστεί η παράταξη με νέα υλικά και να ξαναεκφράσει, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, τους (πάρα) πολλούς πλέον, που νιώθουν αδύναμοι και ανήμποροι να αντιδράσουν.

Όπως είπα και τότε, απέτυχα. Δυστυχώς αποδείχθηκε, ότι ο μοναδικός σκοπός ορισμένων κύκλων, ήταν να ξεκοκαλίσουν το "εφάπαξ", των "συναισθηματικών εισφορών", της παρακαταθήκης του ηθικού πλεονεκτήματος, των αγνών αγωνιστών, πατεράδων και παππούδων μας. Σα να μην τους αρκούσε η συνυπευθυνότητά τους, στην οικονομική μας χρεοκοπία...

Απογοητεύτηκα, αλλά και λυτρώθηκα. Αποφάσισα, να μην ξανασχοληθώ με την παράταξη.

Λίγες μέρες μετά, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τις Βρυξέλλες. Από έναν άνθρωπο που δεν γνώριζα και για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα παρακολουθήσει την πορεία του έως τότε. Το Νίκο τον Ανδρουλάκη. Είχε πέσει το μάτι του, στην επιστολή παραίτησής μου και ήθελε να γνωριστούμε. Συζητήσαμε τα τυπικά και είπαμε να βρεθούμε από κοντά, για να κάνουμε περισσότερο "πολιτική" κουβέντα. Έπειτα από 2-3 εβδομάδες, βρεθήκαμε στον Άγιο Νικόλαο, με μια παρέα ανθρώπων, καλών φίλων, που λίγο πολύ έχουμε κοινούς προβληματισμούς. Καλαμπουρίσαμε, είπαμε για τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας και αναπόφευκτα, αρχίσαμε να ρωτάμε το Νίκο, για τις λύσεις που θα πρότεινε αυτός. 

Ευθύς, ρεαλιστής, δίκαιος. 

Δε μου αρκούσαν όμως αυτά. 

Κάποια στιγμή, τον ρώτησα για το συνταξιοδοτικό και το τι θα έλεγε στους συνταξιούχους, που βλέπουν τις αποδοχές τους να μειώνονται συνεχώς, περιμένοντας να πάρω μια γενική απάντηση του τύπου, "θα τους βοηθήσουμε να επανέλθουν σε ένα καλό επίπεδο διαβίωσης, όπως είναι σε όλες τις προηγμένες Ευρωπαϊκές χώρες, κλπ". Μια απάντηση δηλαδή, που θα μπορούσα να "πουλήσω" σχετικά εύκολα, στους συνταξιούχους γνωστούς και φίλους, στη μικρή κοινωνία της Ιεράπετρας που ζω. 

Με αιφνιδίασε. Ίσως ήταν η μοναδική στιγμή στη βραδιά που με ψιλοαγριοκοίταξε. "Την ΑΛΗΘΕΙΑ!", μου είπε με κάπως έντονο ύφος και ξεκίνησε να μου μιλάει για τις πραγματικές δυνατότητές μας, ως χώρα. Ακόμη τότε, δεν είχε δηλώσει επίσημα την πρόθεσή του να ηγηθεί του νέου φορέα...

Γυρίζοντας στην Ιεράπετρα, σε λίγους αδελφικούς φίλους που μίλησα για τη συνάντηση, με συμβούλεψαν να μείνω αμέτοχος. "Εσύ, πρέπει να τα 'χεις καλά με όλους", είπαν. "Δεν είναι έτοιμος", "θα βγει τέταρτος, στην καλύτερη", "Μην είσαι θύμα" κ.α. Ήμουν που ήμουν με το ένα πόδι εκτός, ήρθαν και συμβουλές των φίλων και αποφάσισα να τον βοηθήσω διακριτικά. Θα έγραφα ένα κείμενο, με αυτά που προσδοκώ εγώ από το χώρο και στο τέλος θα έγραφα ότι στηρίζω την υποψηφιότητα του Νίκου. Έπειτα, θα βοηθούσα να πετύχει η ομιλία του στην Ιεράπετρα. Αυτά τα λίγα, ως υποχρέωση και κολακευμένος ενδόμυχα από την προσπάθειά του να με προσεγγίσει. 

Όσο περνούσαν οι μέρες, έβλεπα το Νίκο να εκφράζει όλο και περισσότερο, αυτό που εγώ είχα στο μυαλό μου για το χώρο και τη χώρα. Και διαπίστωνα ότι αυτό συνέβαινε με ολοένα και περισσότερους (κυρίως νεότερους) ανθρώπους. Η κινητοποίηση που κάναμε για την ομιλία του Νίκου στην Ιεράπετρα, ήταν με διαφορά η πιο εύκολη, σε σχέση με αυτές όταν ήμουν μέλος της Ν.Ε. του ΠΑΣΟΚ, καθώς αρκετοί πολίτες μας προσέγγιζαν μόνοι τους. Τη μέρα της ομιλίας στην Ιεράπετρα, δημοσιεύτηκε η δημοσκόπηση, που τον έδειχνε δεύτερο. Αναθάρρησα, αλλά δεν ενθουσιάστηκα. Βλέπετε, οι σφαλιάρες που έχουμε φάει οι νεότεροι άνθρωποι που προσπαθήσαμε να μπούμε στο χώρο, από τις "αυθεντίες" του, είναι πολλές και μας έχουν μάθει να κρατάμε μικρό καλάθι. Δεν ανάρτησα φωτογραφίες για να δείξω ότι είχε περισσότερο κόσμο από της Γεννηματά και ας είχε. Δεν ανάρτησα φωτογραφίες για να δείξω ότι είχε νεότερο κόσμο από της Γεννηματά και ας είχε. 

Χτες, είπαμε με κάποιους φίλους(φίλοι που κάποιοι από αυτούς δεν είναι Κεντροαριστεροί), να πάμε να τον ακούσουμε στο Ηράκλειο. Να το συνδυάσουμε με βόλτα. Ήμουν πολύ κουρασμένος από τη δουλειά και την εκδήλωση στη Ιεράπετρα και ξεκίνησα λίγο κακοδιάθετος. 

Εκεί όμως, έγινε το "μπαμ". Μια κατάμεστη αίθουσα, με άλλο τόσο κόσμο απ' έξω. Και ένας Ανδρουλάκης...! 

Δε μπορώ να θυμηθώ πότε άκουσα τελευταία φορά τόσο μεστή ομιλία. Δε θυμάμαι πότε είδα τέτοιο αρμονικό πάντρεμα λογικής και συναισθήματος σε πολιτικό λόγο. 

Ναι Νίκο. Πλέον είμαστε πραγματικά #mazi . Κέρδισες τις επιφυλάξεις, τους φόβους, τους ενδοιασμούς. Πλέον, δεν είσαι ένα καπρίτσιο μιας παρέας νεολαίων, που θέλουν να μπουν στη μύτη μιας παρωχημένης κομματικής νομενκλατούρας. Φύγαμε από το "θέλω", περάσαμε στο "πρέπει". Είσαι ανάγκη. Για τη χώρα και το χώρο.

Καλή δύναμη. Καλό μας αγώνα!