Γράφει η Βαγγελιώ Δερμιτζάκη
Είναι πολλά τα παιδιά στη Μόρια. Τα περισσότερα ήρθανε από την άλλη πλευρά. Φύγανε για να γλυτώσουν τον πόλεμο. Για να ζήσουν.
Αρκετά παιδιά γεννήθηκαν μέσα στον καταυλισμό. Όπως παλιά, σ’ ένα δωμάτιο. Φυσική γέννα.
Υπάρχουν και πολλές έγκυοι.
Μέσα σε αυτές τις άθλιες συνθήκες οι άνθρωποι κάνουν έρωτα, αναπαράγονται, πολλαπλασιάζονται. Δεν έχουν καταλάβει πως περισσεύουν!
Τα παιδιά σκέφτονται την αυτοκτονία. Πολλά έχουν χαρακώσει τα χέρια τους με ξυράφι.
Πριν λίγες μέρες ένα φορτηγό πάτησε ένα παιδάκι. Πού να το δει μέσα στο χαρτόκουτο. Πεντάχρονο… Αυτό ήταν το όνομά του. Πεντάχρονο προσφυγάκι.
Πριν λίγες ώρες ξέσπασε πυρκαγιά στη Μόρια. Μέσα στο κοντέινερ κάηκε η μάνα με το παιδί της. Το είχε γεννήσει πριν λίγες ώρες. Μόνη η λεχώνα με το νεογέννητο, ποιος ξέρει τι έγινε. Δε μάθαμε αν γέννησε αγόρι ή κορίτσι. Μόνο ότι δεν έζησε πολύ.
Στη Μόρια ξέσπασε εξέγερση, λένε τα κανάλια. Η κυβέρνηση στέλνει αεροπορικώς τρεις διμοιρίες ΜΑΤ για να ελέγξει την κατάσταση. Θα πάρει μέτρα. Ίσως αποσυμφορήσει τη Μόρια και να φτιάξει πολλές μικρότερες. Αυτό το ονομάζουν «ανθρώπινες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης»!
Να μπαίνεις στη θέση του άλλου, λένε. Να νοιώθεις το καθετί δικό σου. Κι έτσι πρέπει. Μα είναι φορές που η σκέψη σε κάνει να πονάς.
Ποιας μάνας το μυαλό χωρεί το παιδί της με τα χέρια χαρακωμένα; Ποιας μάνας δε σαλεύει ο νους της να σκεφτεί το παιδί της νεκρό; Ποιας μάνας η σκέψη χωρεί την αγωνία της λεχώνας όταν είδε την πρώτη φλόγα;
Να το κάνεις, λένε, δικό σου! Αντέχεις;
Καμιά φορά η καρδιά σκίζεται σαν το καλάμι.
Ούτε μοιρολόι δε βγαίνει δυνατά. Μόνο το σκέφτεσαι.
Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή,
τόση ζωή σε φτάνει,
ρόδο π’ ανθεί πολύ καιρό,
τη μυρωδιά του χάνει.
Καληνύχτα.
