Οι σχέσεις με τους δημάρχους, ο ρόλος της Περιφέρειας και ο παραγοντισμός στην πράξη — μέσα από ρεαλιστικές διαπιστώσεις.
Η συζήτηση στην εκπομπή του Μ. Κουφάκη "Διάλογοι στον 21ο Αιώνα "με τον Αλέξανδρο Παντελάκη μοιάζει με μια πυκνή διαδρομή στη μνήμη, την πολιτική και την αυτοδιοίκηση.
Από τον Δήμο Φαιστού, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, μέχρι τον Μύρτο της Ιεράπετρας, όπου καθόρισε όσο λίγοι την πορεία και την εικόνα του χωριού, η ζωή του αποτυπώνει χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης γενιάς: φτώχεια, αγώνα, κοινοτική αλληλεγγύη, πολιτική στράτευση και διαρκή προσφορά. Στα 65 του χρόνια, με 43 χρόνια αυτοδιοικητικής παρουσίας, ο Παντελάκης επιστρέφει σε σταθμούς που τον μορφώσαν και τον καθόρισαν.
Γεννημένος σε μια δύσκολη εποχή, σε ένα χωριό που ακόμα μετρούσε τις πληγές από τη γερμανική κατοχή και τη φτώχεια της μεταπολεμικής περιόδου, ο Παντελάκης θυμάται χρόνια λιτά αλλά ανεμελιάς. «Διαβάζαμε με το λυχνάρι, παίζαμε ξυπόλυτοι, οι γονείς μας πάλευαν για τα βασικά. Ήταν δύσκολα, αλλά ήταν όμορφα», λέει. Η οικογένειά του βίωσε το κλίμα της εποχής, με προσφυγικές ροές από το κατεστραμμένο Τυμπάκι και έντονο πνεύμα αλληλεγγύης ανάμεσα στους κατοίκους. Η απώλεια του πατέρα του στα 16 του χρόνια υπήρξε καθοριστική, χωρίς όμως να ανακόψει την πορεία του.
Η μαθητική του διαδρομή μοιάζει σχεδόν περιπετειώδης: Μοίρες, Ηράκλειο, Τυμπάκι και πάλι Ηράκλειο, μέχρι να ολοκληρώσει το εξατάξιο Γυμνάσιο. Το 1970 περνά στην Ανωτάτη Βιομηχανική Θεσσαλονίκης και αργότερα, μαζί με τη σύζυγό του, αποκτά δύο παιδιά όσο ακόμη είναι φοιτητές, με τη στήριξη των οικογενειών τους.
Παράλληλα, η πολιτική τον κερδίζει νωρίς. Από τα 15 του στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ, με έντονη παρουσία σε οργανώσεις, συνέδρια και κομματικές διαδικασίες, ο Παντελάκης πολιτικοποιείται βαθιά και συμμετέχει ενεργά στις εσωκομματικές εξελίξεις μέχρι και το 2012. Παρά την ενεργή του παρουσία, παραμένει σταθερός στον χώρο, απορρίπτοντας κατά καιρούς προτάσεις μετακίνησης σε άλλα κόμματα. «Δεν ψάχνω κομματική στέγη», λέει χαρακτηριστικά.
Το 1982 εγκαθίσταται οριστικά στον Μύρτο και εκλέγεται κοινοτικός σύμβουλος για πρώτη φορά. Από εκεί ξεκινά μια μακρά πορεία που θα αλλάξει το πρόσωπο του χωριού. Με το τότε κοινοτικό συμβούλιο θεμελιώνονται βασικά έργα: ο βιολογικός καθαρισμός, ο μώλος, η διαμόρφωση της παραλίας, η εξυγίανση του λιμενίσκου. Την εποχή εκείνη, οι κοινότητες είχαν δικό τους προϋπολογισμό και έργα «με το κλειδί στο χέρι», γεγονός που επέτρεψε στον Μύρτο να εξελιχθεί με ταχύτερους ρυθμούς.
Στη διάρκεια των ετών συνεργάζεται με διαφορετικούς δημάρχους, στηρίζει έργα ουσίας, ενώ δεν διστάζει να αξιοποιήσει τις διαπροσωπικές του σχέσεις με την Περιφέρεια, τον Σταύρο Αρναουτάκη και άλλους παράγοντες για να εξασφαλίσει πόρους. Πάντα, όπως λέει, με διακριτικότητα και χωρίς να φέρνει κανέναν σε δύσκολη θέση. Ο Μύρτος απολαμβάνει σημαντικές αναπλάσεις, παρεμβάσεις σε υποδομές, έργα πρασίνου, αποχέτευση, συντηρήσεις και βελτιώσεις που ο ίδιος συχνά χρηματοδοτεί μέσα από εκδηλώσεις και ίδιους πόρους. «Πληρώνουμε μόνοι μας την καθαριότητα 15 χρόνια», τονίζει.
Ιδιαίτερη μνεία κάνει στον τέως δήμαρχο Θεοδόση Καλαντζάκη, ο οποίος –όπως σημειώνει– έχει αφήσει το μεγαλύτερο αποτύπωμα στον Μύρτο με έργα και αναπλάσεις. Αναφέρεται όμως και στον Σήφη Αναστασάκη, χαρακτηρίζοντάς τον «αδικημένο», αφού η θητεία του, μέσα στην κρίση, δεν του έδωσε τον χρόνο να αναπτύξει πλήρως το έργο του.
Όσο για το μέλλον, ο Παντελάκης κρατά όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά: παραμονή στην κοινότητα, εμπλοκή με τον Δήμο, την Περιφέρεια ή ακόμη και βουλευτική υποψηφιότητα. «Οι φιλοδοξίες δεν τελειώνουν, αλλά έχω παιδιά και εγγόνια. Θα δω τι είναι σωστό», αναφέρει. Με ειλικρίνεια παραδέχεται πως έχει και πίκρες από την τοπική πολιτική, αλλά η αγάπη του για τον Μύρτο παραμένει αμετάβλητη.
Η διαδρομή του Αλέξανδρου Παντελάκη αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα τοπικού παράγοντα που σφράγισε με συνέπεια, πάθος και προσωπικό κόστος την πορεία ενός τόπου. Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό της Μεσαράς και κατέληξε να θεωρείται από τους βασικούς αρχιτέκτονες της σύγχρονης εικόνας του Μύρτου.
