Ο επικήδειος λόγος του Σεβασμιοτάτου κ.κ. Κυρίλλου στον μακαριστό πρωτ. Στυλιανό Πατεράκη
Προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Κυρίλλου και με τη συμμετοχή πλειάδος Ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως τελέσθηκε το απόγευμα της Τρίτης 18 Ιουλίου 2018 στον Ιερό Ενοριακό Ναό Aγίας Τριάδος Καβουσίου η Εξόδιος Ακόλουθια του αοιδίμου Πρωτοπρεσβυτέρου Στυλιανού Πατεράκη, πρώην Εφημερίου της Ενορίας Καβουσίου.
Το σεπτό σκήνωμα του κοιμηθέντος Ιερέως, που είχε μεταφερθεί από το πρωί στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος, όπου τελέσθηκε Θεία Λειτουργία, ασπάσθηκαν σύσσωμη η Ενορία Καβουσίου, αλλά και πολλοί κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής της Ιεράπετρας, μεταξύ των οποίων και ο Δήμαρχος κ. Θεοδόσης Καλαντζάκης, που παρέστησαν στην Εξόδιο Ακολουθία, κατά την οποία έκδηλη υπήρξε η συγκίνηση τόσο του Επισκόπου και των Κληρικών, όσο και των πιστών.
Στον επικήδειο λόγο του ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κύριλλος αναφέρθηκε στην όλη βιοτή και την ιερατική διακονία του εκλιπόντος Κληρικού, την οποία χαρακτήριζε η ευλάβεια, η ιεροπρέπεια, το ήθος, ο ιερός ζήλος, η αφοσίωσή στην Εκκλησία και το υψηλό αίσθημα ευθύνης του, τονίζοντας τον υποδειγματικό τρόπο προσέγγισης και επικοινωνίας με τους όλους τους ενορίτες και τους συγχωριανούς του. Επίσης, ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε την αγάπη του και τα συλλυπητήριά του προς την εκλεκτή του Πρεσβυτέρα Δέποινα, τα τρία παιδιά του και ευχήθηκε για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού Πρωτοπρεσβυτέρου Στυλιανού Πατεράκη μετά πάντων των Αγίων.
Σύντομο επικήδειο εκφώνησαν ακόμα ο Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Καβουσίου κ. Ιωάννης Ρεμεδιάκης και ο δημοσιογράφος και πρώην πολιτευτής Νομού Λασιθίου κ. Ιωάννης Πευκιανάκης, που αναφέρθηκαν στη μεγάλη προσφορά και το πολύπλευρο εκκλησιαστικό έργο του επί 54 χρόνια ακούραστου Ιερέα του χωριού, ενώ το ψήφισμα του Συνδέσμου Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας ανέγνωσε ο Γενικός Γραμματέας του Συνδέσμου Αιδεσιμώτατος Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Ρελάκης.
Ακολούθησε η ταφή του μακαριστού Ιερέως στο Κοιμητήριο του χωριού από τον Σεβ. κ. Κύριλλο.
Σεβαστοί πατέρες και αδελφοί,
πενθηφόρε και πιστέ του Κυρίου λαέ,
Η Tοπική μας Εκκλησία, βαρυπενθούσα και βαρυαλγούσα, ο Ιερός κλήρος της Μητροπόλεώς μας και ο πιστός και παραδοσιακός λαός του Καβουσίου και των περιχώρων, με κατώδυνη λύπη, ως άνθρωποι, σάρκα φορούντες καί τόν κόσμον οικούντες, αλλά βεβαίως με την ελπίδα της Αναστάσεως, ως πιστοί Χριστιανοί, προπέμπουμε σήμερα στην αιώνια και αληθινή ζωή τον μακαριστό πλέον αδελφό και συλλειτουργό μας πρωτ. Στυλιανό Πατεράκη.
Όπως όλοι γνωρίζομε, το χάρισμα της Ιερωσύνης στον άνθρωπο είναι το μέγιστο στον κόσμο αξίωμα. Ένα αξίωμα, που ούτε στους αγγέλους δόθηκε ούτε στους αρχαγγέλους, αλλά χαρίζεται από τον Χριστό στους ανθρώπους. Είναι σφραγίδα ανεξίτηλη! Ακολουθεί και μετά θάνατον τον Ιερέα, που συνεχίζει να ιερουργεί στο επουράνιο θυσιαστήριο! Γι’αυτό και ο Ιερέας κηδεύεται με άπασα την ιερατική του στολή, που ενδύεται και όταν τελεί τήν θεία Λειτουργία. Και μάλιστα όταν τον ενδύουν οι συλλειτουργούντες Ιερείς, νεκρό πιά, τα ιερατικά του άμφια, λαμβάνουν καιρό, δηλ. αρχίζουν με την ακολουθία που τελεί ο Ιερεύς κάθε φορά που λειτουργεί. Ο Ιερεύς ενταφιάζεται με τον Σταυρό, με το Επιτραχήλι, το Φελόνιο, το Στιχάριο, τά επιμανίκια και μάλιστα με καλυμμένο με το ιερό κάλυμμα του «αέρα» το πρόσωπό του, όπως ακριβώς και ο θεόπτης Μωϋσής, ο οποίος, όταν συνομίλησε με τον Θεό τεσσαράκοντα ημέρες και νύκτες στο θεοβάδιστο Όρος Σινά και δέχθηκε τις πλάκες του Δεκαλόγου. Γι’ αυτό καλύπτεται και το πρόσωπο του Ιερέως, γιατί και ο κάθε Ιερέας βλέπει και γεύεται τον ίδιο το Θεό στην ιερή ώρα της Θείας Λειτουργίας, που μόνον αυτός μπορεί να επιτελέσει!
Ο μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Στυλιανός Πατεράκης υιός του Ιερέως Γεωργίου από τη Ρουκάκα, γεννήθηκε το έτος 1929 στο Καβούσι της Ιεράπετρας, όπου και εφοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο. Συνέχισε τήν εγκύκλιο μόρφωσή του στό οκτατάξιο Γυμνάσιο της Ιεράπετρας, και στη συνέχεια σπούδασε στο Ανώτατο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Κρήτης την περίοδο 1949-1950. Ακολούθως υπηρέτησε την μητέρα Πατρίδα, τον Ελληνικό στρατό στο Πεζικό με τον βαθμό του Δεκανέα. Και παρόλο που του δόθηκε η ευκαιρία να έχει ένα λαμπρό μέλλον στο στράτευμα, όπως συχνά εδιηγείτο, εκείνος καλλιέργησε μέσα του από τά παιδικά και μαθητικά του χρόνια και παρέμεινε διακαής ο πόθος του να αφιερώσει τη ζωή και το είναι του στή διακονία της Εκκλησίας, να υπηρετήσει τον Θεό και τον συνάνθρωπο,ψυχή τε καί σώματι και να συνεχίσει τη μακρά παράδοση της λευιτικής οικογένειάς του. Είμαι από παπαδόσογο, έλεγε, και εκαυχάτο έν Κυρίω.
Νυμφεύθηκε το έτος 1954 την ευσεβεστάτη και πνευματικά καλλιεργημένη, Δέσποινα, το γένος Γεωργίου Ταμπακάκη, επίσης από το Καβούσι, όπου παρέμεινε μέχρι σήμερα δίπλα του πιστή και αφοσιωμένη συνοδοιπόρος και σύζυγος, γλυκιά μάνα, υποδειγματική νοικοκυρά και αρχόντισσα, όντως Πρεσβυτέρα, όπως ήταν οι παλαιές παπαδιές της Κρήτης. Από τον ευλογημένο γάμο τους απέκτησαν τρία τέκνα, τον Γεώργιο, την Μαρία και τον Εμμανουήλ, που σπούδασαν, καταξιώθηκαν επαγγελματικά και κοινωνικά, και διακρίνονται για το σπάνιο ήθος, την ευγένεια, την αγάπη και αφοσίωση τους προς τους εκλεκτούς γονείς, αρετές που κληρονόμησαν από την οικογένειά τους.
Το ίδιο έτος, σε ώριμη ηλικία, εισήλθε στις τάξεις του ιερού κλήρου, Χειροτονήθηκε από τον μακαριστό Επίσκοπο Ιεράς και Σητείας Φιλόθεο Μαζοκοπάκη Διάκονος την 27ην Ιουλίου 1954 και Πρεσβύτερος την 1η Αυγούστου του ίδιου έτους, οπότε και διορίσθηκε τακτικός Εφημέριος της γειτονικής Ενορίας Σφάκας Σητείας. Στην Ενορία Σφάκας παρέμεινε έως το τέλος του έτους 1961. Παρόλο, που υπηρέτησε λίγα χρόνια στη Σφάκα, ο χρόνος και οι μετακατοχικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε εν γένει η χώρα μας, δεν στάθηκαν εμπόδια στη δημιουργικότητα και αποφασιστικότητα του π. Στυλιανού. Αμέσως μόλις ανέλαβε καθήκοντα Εφημερίου, άρχισε το μεγαλόπνοο σχέδιο της ανοικοδόμησης νέου Ενοριακού Ναού του Τιμίου Σταυρού, δίπλα στον παλαιό. Σε σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσε με τις συντονισμένες ενέργειες και το μοναδικό χάρισμα που είχε να είναι εξ αρχής πρωτοπόρος, ηγέτης και μπροστάρης σε έργα αγαθά και ωφέλιμα τω Θεώ τοις ανθρώποις, να ολοκληρώσει τις εργασίες ανεγέρσεως του Τιμίου Σταυρού, να εγκαινιασθεί από τον μακαριστό Επίσκοπο Ιεράς και Σητείας Φιλόθεο Μαζοκοπάκη που τον χειροτόνησε, και να αποτελεί μέχρι σήμερα ένα κόσμημα για την Ενορία Σφάκας και ένα σημείο αναφοράς για όλη την περιοχή.
Από 1ης Ιανουαρίου 1962 μετετέθη στην Ενορία Καβουσίου, διαδεχόμενος τον μακαριστό παπα-Γιάννη Τζενάκη. Αμέσως άρχισαν να εκδηλώνονται και στην Ενορία της γενέτειράς του τα ιδιαίτερα χαρίσματα και τα σπάνια προσόντα που τον είχε πλούσια προικίσει ο Θεός. Μπροστάρης και οραματιστής στις εργασίες ολοκλήρωσης της ανοικοδομήσεως του Ναού της Αγίας Τριάδος, που σήμερα φιλοξενεί το σεπτό σκήνωμά του. Τον ετοιμάζει και τον εξοπλίζει, τον εξωραΐζει με ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα τελούνται τα ιερά εγκαίνια από τον συμμαθητή του μακαριστό Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας Φιλόθεο Βουζουνεράκη, και έτσι παραδίδεται στη δημόσια λατρεία των Καβουσανών, ένας ναός μεγαλοπρεπής που δεσπόζει στο κέντρο του χωριού, δίπλα στον βόρειο άξονα, αντάξιος της αίγλης των κατοίκων του χωριού. Όμως η δράση του π. Στυλιανού δεν σταματά εδώ. Γιατί ποτέ δεν επαναπαυόταν, ποτέ δεν εφησύχαζε, ποτέ δεν αδρανούσε, αλλά πάντοτε ήθελε να δημιουργεί, να προσφέρει, να ενεργοποιεί όλους τους ανθρώπους για το καλώς νοούμενο κοινόν συμφέρον και την προαγωγή της τοπικής κοινωνίας.
Έτσι ενεργοποιεί όλους τους χωριανούς και σε μία νύκτα της 4ης προς 5η Ιουνίου του 1963 με την συνδρομή όλων ανεξαιρέτως, των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών, τολμά το ακατόρθωτο και πρωτάκουστο για τα δεδομένα της εποχής, ανοικοδομείται στη θέση «Πλάτανος» πάνω από τις πηγές της Μαλαύρας και σε περίοπτη θέση μία Εκκλησία, αφιερωμένη στους Αγίους Πάντες, ως έκφραση πνευματικού χρέους και ευγνωμοσύνης σε όλους τους Αγίους που προστάτεψαν τους Καβουσανούς στις δύσκολες ώρες του Εμφυλίου Πολέμου. Αργότερα θα προστεθεί και άλλο κλίτος αφιερωμένο στο σύγχρονο μεγάλο Άγιο της Εκκλησίας μας Νεκτάριο τον θαυματουργό.
Επιλείψει γάρ με διηγούμενον ο χρόνος τα έργα και τις ημέρες του μακαριστού παπα Στυλιανού στην Ενορία Καβουσίου. Θα αρκεσθώ μόνο να σημειώσω ότι το έτος 1999 συμπληρώνοντας το 70ό έτος της ηλικίας του, συνταξιοδοτήθηκε. Όμως συνέχισε με τον ίδιο ιερό ζήλο να διακονεί τους συγχωριανούς του ως Εφημέριος και να παραμένει μπροστάρης και ηγέτης σε έργα αγάπης, που άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα του. Με νεανικό ζήλο, που εμείς οι νεώτεροι πάντοτε θαυμάζαμε και αναρωτιόμασταν από πού αντλεί αυτή την ανεξάντλητη εσωτερική δύναμη, που τον καθιστούσε πάντοτε νέο στο φρόνημα, το έτος 2002 αρχίζει τις εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του ιστορικού ναού της Παναγίας και Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη μεσοχωριά. Ενεργοποιεί τους πάντες για την υποδειγματική αποκατάστασή του. Συνεργάζεται άψογα με την Ιερά Μητρόπολη, τη Δημοτική Αρχή, την Εφορεία Αρχαιοτήτων και όλους ανεξαιρέτως. Και το αποτέλεσμα αντάξιο των προσδοκιών. Τα Ιερά Θυρανοίξια τελέσθηκαν από τον μακαριστό Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας κυρό Ευγένιο στις 10 Αυγούστου 2002 μέ πάνδημη συμμετοχή των απανταχού Καβουσανών. Τότε, ο μακαριστός Γέροντας και προκάτοχος μας κυρός Ευγένιος, ενθουσιασμένος και υπηρήφανος εν Κυρίω για τον άξιο και δημιουργικό, ακάματο και ανεξάντλητο Λευίτη του Ιερού Θυσιαστηρίου παπα Στυλιανό, τον οποίο πάντοτε υπερβολικά αγαπούσε και εκτιμούσε δεόντως, γιατί του θύμιζε όπως έλεγε παλαιούς Κρητικούς παπάδες, εις ένδειξη αγάπης και αφοσιώσεως στην Εκκλησία του Χριστού, τον τίμησε με την μεγαλύτερη τιμητική διάκριση της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης, τον Σταυρό των αγίων ενδόξων Αποστόλων Παύλου και Τίτου. Για να προστεθεί άλλη μία διάκριση της Εκκλησίας στην απονομή του οφφικίου του Πρωτοπρεσβυτέρου, που του είχε απονείμει πολλά χρόνια πριν ο συμμαθητής του αοίδιμος Μητροπολίτης Φιλόθεος Βουζουνεράκης, αναγνωρίζοντας την πολυσχιδή προσφορά και δράση του.
Δύο χρόνια αργότερα θα ολοκληρωθούν με πρωτοβουλίες του μακαριστού παπα Στυλιανού και των άξιων συνεργατών του, που πάντοτε είχε το χάρισμα να επιλέγει και να έχει συνοδοιπόρους, οι εργασίες ανεγέρσεως εκ βάθρων του για πολλά χρόνια ερειπωμένου και παραδομένου στη φθορά του χρόνου Ναού του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Αύγο, ενετικής περιόδου, και να τελεσθούν τα Ιερά Θυρανοίξια στις 20 Ιουνίου 2004.
Τον Φεβρουάριο του έτους 2015 ο μακαριστός Προκάτοχός μας, Μητροπολίτης κυρός Ευγένιος, μετά από συνεχείς παρακλήσεις του παπα Στυλιανού, εκτιμώντας την πολύχρονη, αγλαοκάρπη και πολύκαρπη διακονία του τον απάλλαξε οριστικά από τα εφημεριακά του καθήκοντα, επιδίδοντάς του ταυτόχρονα και το σχετικό Δίπλωμα Τιμής, εκφράζοντας την ευρέσκεια της Τοπικής Εκκλησίας γιά τήν μακροχρόνια θεοφιλή διακονία του. Διόρισε δε σε διαδοχή του τον σημερινό Εφημέριο π. Εμμανουήλ Φρυσαλάκη, με τον οποίο ο μακαριστός παπα Στυλιανός συνεργάσθηκε άψογα και συνιεργούσε, όσο του το επέτρεπαν οι σωματικές δυνάμεις του, οι οποίες άρχισαν σιγά σιγά να τον εγκαταλείπουν μετά την αρρώστεια και της αγαπημένης Πρεσβυτέρας του.
Για 53 και πλέον χρόνια, και συγκεκριμένα έως τον Φεβρουάριο του 2015, με ένθεο ζήλο και άοκνα κάλυψε υποδειγματικά τις λειτουργικές και εφημεριακές ανάγκες της Ενορίας Καβουσίου. Βάπτισε, πάντρεψε, εκήδευσε δεκάδες χωριανούς. Χάρηκε στη χαρά τους, έκλαψε, πόνεσε και λυπήθηκε στη λύπη και τον πόνο τους, συμπαραστεκόμενος υποδειγματικά και μέ ζήλο στους αγαπημένους συγχωριανούς που του χάρισε ο Κύριος να διαποιμάνει και να καθοδηγήσει στην Επουράνιο Βασιλεία. Ασχολήθηκε και με τα κοινά, πάντοτε μέ διάκριση, χωρίς υστεροβουλία και προσωπικό συμφέρον, αλλά με γνώμονα την προαγωγή της τοπικής κοινωνίας και του χωριού. Πάντα φιλότιμος, διακριτικός, πρωτοπόρος, οξύνους, ηγέτης γνήσιος, παπάς παλαιάς κοπής, φυσιογνωμία μοναδική, νοικοκύρης, ανεπιτήδευτος. Τα ήθελε όλα όμορφα και ωραία. Όλα τα εξωκκλήσια διαλαλούσαν τη νοικοκυροσύνη, την άγρυπνη ματιά και το ανύστακτο ενδιαφέρον του. Και οι 25 ναοί της Ενορίας λειτουργούνταν και διατηρούνταν σε άψογη κατάσταση, πολλοί από αυτούς ανεγέρθηκαν και συντηρήθηκαν όπως αναφέραμε εκ βάθρων τα χρόνια της μακράς, ευδόκιμης και καλλίκαρπης εφημερίας του.
Η εκδημία του προκειμένου πατρός Στυλιανού μας φέρει αναμφιβόλα ενώπιον του ὄντως φοβερότατου μυστηρίου του θανάτου. Αποχαιρετούμε σήμερα τον σεμνό και ταπεινό λευΐτη, τον αείμνηστο Λειτουργό του Υψίστου, που διακρινόταν για την απλότητα, την πίστη, την εργατικότητά του και την αγάπη του προς την αγία μας Εκκλησία, αφήνοντας σε μας, που ευτυχίσαμε να τον γνωρίσουμε ανάμνηση αγαθή.
Και τον αποχαιρετούμε, σεμνά, ταπεινά, μεγαλόπρεπα, με βυζαντινή λιτότητα και απαστράπτοντα σεβασμό, όπως ήταν όλη του η ζωή.
Ο μακαριστός π. Στυλιανός αγαπούσε όλους αδιακρίτως τους συγχωριανούς του και αγαπιόταν από όλους. Ήταν απλός καί ανεπιτείδευτος ιερεύς πού συμπαρίστατο στά προβλήματα του ποιμνίου του, «ἔχαιρε μετά χαιρόντων και ἔκλαιε μετά κλαιόντων». Η όλη παρουσία ακτινοβολούσε μεγαλοπρέπεια, σεμνότητα και δικαιοσύνη! Υπήρξε πνευματικά ολοκληρωμένη προσωπικότητα μέ ακέραιο εκκλησιαστικό ήθος. Ο λόγος του πάντοτε μεστός, συμβουλευτικός, ειλικρινής, ασυμβίβαστος, φιλειρηνικός, φιλαλήθης και πράος. Είχε αυξημένη πίστη, ευσέβεια και διάθεση διακονίας του λαού του Θεού. Κύρια εφόδια της ιερατικής του διακονίας δεν ήταν η μεγάλη η κατά κόσμον μόρφωση και τα πτυχία, αλλά η πλούσια καρδιά του. Μια καρδιά πλημμυρισμένη από αγνά συναισθήματα και βιώματα χριστιανικά και παραδοσιακά στη γενέτειρά του το Καβούσι, το οποίο δεν εγκατέλειψε, παρά τις προτάσεις που του είχαν γίνει κατά καιρούς, όπως μου έλεγε, να μετατεθεί νέος ών, σε μεγάλες Ενορίες της πόλεως Ιεράπετρας.
Αείμνηστε παπα Στυλιανέ,
Υπήρξες ακούραστος λειτουργός και φίλος των αγίων, τους οποίους κάθε τόσο τιμούσες και αγόγγυστα για δεκαετίες λειτουργούσες Παπαδιαμαντικώ τω τρόπω, ακόμη και τα πιο δύσβατα εξωκλήσια του Καβουσίου, από τον Άγιο Αντώνιο στο Θόλο μέχρι τον Άγιο Νικήτα στο Τσαμάντη, την Παναγία, την Αγία Ειρήνη και τον Τίμιο Πρόδρομο στην Αύγο. Όλους αυτούς, μαζί με τη σήμερα εορταζομένη Αγία Μαρίνα τη θαυματουργό, θα τους βρεις τώρα πρεσβευτές σου μπροστά στο Θρόνο του δικαιοκρίτου Θεού.
Είμαστε βέβαιοι ότι ήδη ἀπό χθες, δέεσαι για όλους τους ενορίτες και όλους τους οικείους σου και τους συγχωριανούς σου, μπροστά στο Επουράνιο Θυσιαστήριο. Να δέεσαι και για μένα τον ταπεινό σου Επίσκοπο, που πάντοτε με περισσή αγάπη και σεβασμό περιέβαλες από τότε που πρωτοεισήλθα στις τάξεις του Ιερού Κλήρου και χάρηκες ιδιαιτέρως όταν έγινα ο τέταρτος στη σειρά Ποιμενάρχης του τόπου σου απ᾽ όσους γνώρισες.
Όλοι εμείς που σε προπέμπουμε σήμερα στην αιώνια και αληθινή ζωή, είμαστε ευγνώμονες για ό,τι προσέφερες στα 64 χρόνια της ιερατικής σου διακονίας στην Εκκλησία του Χριστού, στην Τοπική μας Εκκλησία, στον Ιερό Κλήρο, στους χωριανούς σου, αλλά και στην οικογένειά σου, την αγαπημένη Πρεσβυτέρα και τα παιδιά σου. Κλίνουμε το γόνυ της ψυχής και του σώματος στη σεπτή σωρό σου και δεόμαστε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας προς τον Αναστάντα Κύριο, τον αρχηγό της ζωής και του θανάτου, όπως σε κατέστησε στη γή άξιο Ιερέα, έτσι να σε καταστήσει και στο υπερουράνιο θυσιαστήριο Λειτουργό και να σε κατατάξει εν ταις των αγίων Του σκηναίς, για να συνεχίσεις να εύχεσαι και να δέεσαι για όλους μας.
Ας είναι μακαρία «η οδός η πορεύη σήμερον», σεβαστέ πατέρα Στυλιανέ! Η αγάπη, ο σεβασμός και η βαθυτάτη ευγνωμοσύνη μας θα σε συνοδεύουν πάντοτε.
Ας είναι η μνήμη σου αιωνία και άληστος! και ο Θεός να παρηγορήσει το απορφανισμένο ποίμνιο σου και τα παιδιά σου με την εξ ύψους δύναμη και παρηγορία. Αμήν!
Το Δ.Σ του Συνδέσμου Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας συνελθόν εκτάκτως σήμερον τη 16η Ιουλίου 2018 επί τω αγγέλματι της εις Κύριον εκδημίας του μακαριστού αδελφού και Συλλειτουργού ημών πατρός Στυλιανού Πατεράκη πρώην Εφημερίου της Ενορίας Καβουσίου Ιεραπέτρας, συσκεφθέν, αποφαίνεται και αποφασίζει ομοφώνως όπως:
1. Προσευχηθή υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.
2.Συμμετάσχει σύσσωμον εις την εξόδιον ακολουθίαν αυτού.
3. Εκφράση τα θερμά του συλλυπητήρια εις τους οικείους αυτού.
4. Δημοσιεύση το παρόν ψήφισμα εις την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως και εις τον τοπικόν τύπον.
Ο Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Πρωτ. Ιωάννης Νεστοράκης Πρωτ. Σπυρίδων Ρελάκης
