Όπως λέγαμε και παλιά: «Νέες συνθήκες – νέα καθήκοντα»

Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου χάθηκαν για τον ΣΥΡΙΖΑ μετά από σωρεία αυτογκόλ και όχι από γκολ του αντιπάλου. Όπως και στο ποδόσφαιρο που δεν κερδίζει η καλύτερη ομάδα, έτσι και στην πολιτική. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Τσίπρα να έβγαλαν τη χώρα από τα Μνημόνια και να έλυσαν το Μακεδονικό άγος, προσδίδοντας στην Ελλάδα διεθνή αίγλη και κύρος, όμως έχασαν κατά κράτος αυτοδιοικητικές, ευρωκοινοβουλευτικές και εθνικές εκλογές. 

 

Οφείλουμε να μελετήσουμε τα αίτια της ήττας, αλλά και να αποτιμήσουμε τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της περιόδου της διακυβέρνησης. Η αυτογνωσία αποτελεί προϋπόθεση αποφυγής επανάληψης λαθών στο μέλλον, αλλά και προίκα για τη διαμόρφωση του προγραμματικού μας λόγου και της αυριανής μας κυβερνητικής πρότασης. 

 

Στις εκλογές είχαμε απέναντί μας ένα σκληρό σύστημα εξουσίας πολιτικής, οικονομικής, μιντιακής. Αλλά και κάτι που υποτιμήσαμε, ένα μέτωπο, έναν αστερισμό αντι - ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων που άσκησαν αποτελεσματικά την επιρροή τους στον κεντρώο κυρίως χώρο. 

 

Ας μη μας διαφεύγει πως η Αριστερά θριάμβευε όποτε με αυτοπεποίθηση και τόλμη ανοίγονταν στην κοινωνία, ενώ αντιθέτως οδηγούνταν από ήττα σε ήττα όποτε το σύνδρομο του σκαντζόχοιρου και η φοβικότητα επικρατούσαν.

Η αντίληψη πως ο πολιτικός ανταγωνισμός διεξάγεται αποτελεσματικότερα μεταξύ ευρύτερων παρατάξεων ανήκει στις καλές παραδόσεις της αριστεράς. Είναι κρίμα που ο ΣΥΡΙΖΑ καθυστέρησε να συναντηθεί με αυτή την ιδέα. Και αυτό συνέβη ευτυχώς με αφορμή το Μακεδονικό, ένα θέμα ταυτοτικό που γίνεται αιτία αναδιάταξης του πολιτικού χάρτη της χώρας. Η Συμφωνία των Πρεσπών απελευθερώνει μια νέα δυναμική στην πολιτική και κοινωνική μας πραγματικότητα. 

 

Το απρόσμενα υψηλό ποσοστό του 31,5% στις εθνικές εκλογές διασκέδασε την ήττα, συντήρησε την αισιοδοξία και την αυτοπεποίθηση και επέβαλλε το ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία ως τον αδιαμφισβήτητο πυλώνα και εκφραστή της προοδευτικής παράταξης. 

 

Η σημερινή μέρα προβάλλει δύο επιτακτικά στοιχήματα στον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. Την άσκηση σοβαρής, μαχητικής και αποτελεσματικής προγραμματικής αντιπολίτευσης και την διεύρυνση, το μετασχηματισμό, την ποιοτική αναβάθμιση του κόμματος. 

Η Ν.Δ. από την επ' αύριο των εκλογών, ως έτοιμη από καιρό, ανακαταλαμβάνει το κράτος, εφαρμόζοντας επαγγελματικό σχεδιασμό με χειρουργικής ακρίβειας παρεμβάσεις. Ο ρεβανσισμός και ο αυταρχισμός χαρακτηρίζουν κάθε της κίνηση. Για να ελέγξει τα κρίσιμα πόστα δεν διστάζει να αναιρέσει βασικές της αρχές, για το οποίες υποκριτικά κραύγαζε ως αντιπολίτευση. Με απροκάλυπτη υποκρισία, κόντρα σε κάθε έννοια αριστείας, αλλάζει το νόμο για να επιβάλλει τον εξόφθαλμα ακατάλληλο εκλεκτό της για τη νευραλγική θέση του Διοικητή της ΕΥΠ.  Καταργεί  Διοικήσεις Ανεξάρτητων Αρχών, παραβιάζοντας εθνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, σε ένα μείζον για την ποιότητα της Δημοκρατίας θέμα, αυτό της ανεξαρτησίας Αρχών από την εκτελεστική εξουσία. 

 

Είχαμε ίσως ξεχάσει πως από ίδρυσής της η Δεξιά παράταξη, από τα χρόνια ακόμα της απαρχής του Νεοελληνικού Κράτους, ήταν ταυτισμένη με τον πελατειασμό. Η νομή του Κράτους ως λαφύρου στους εκλεκτούς της, η πολιτική αντιπαροχή, ήταν λόγος και όρος ύπαρξης της. Το ρεσάλτο στην εξουσία φέρνει ένα υδροκέφαλο πρωθυπουργικό μηχανισμό, επιβάλλοντας ένα ευρύ δίκτυο έμπιστων προσώπων του αρχηγού, υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο «επιτελικό κράτος». Χωρίς καμία αιδώ, καθημερινά ο αριθμός των μετακλητών ανεβαίνει. Ο νεποτισμός και η ευνοιοκρατία θριαμβεύουν. 

 

Από την πρώτη στιγμή, από την σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου, ξεδιπλώνεται μια βαθιά νεοφιλελεύθερη και ταξική πολιτική, με χαρακτηριστικές προτεραιότητες την επανααπορρύθμιση της  αγοράς εργασίας. 

 

Εκεί όμως που η υποκρισία και ο κυνισμός του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του αναδεικνύονται στο μεγαλείο τους, είναι η απόλυτη στροφή στη Συμφωνία των Πρεσπών. Αφού για το πρόσκαιρο μικροκομματικό τους συμφέρον δεν δίστασαν να δηλητηριάσουν τον ελληνικό λαό, διχάζοντας τον σε προδότες και πατριώτες, έρχονται τώρα να επιβάλλουν την ορθή τήρηση κάθε άρθρου της μέχρι χτες "προδοτικής" συμφωνίας. Ο κ. Μητσοτάκης που δε δίστασε να εκστομίσει την τερατώδη κατηγορία περί ανταλλαγής της Συμφωνίας των Πρεσπών με τη μη περικοπή των συντάξεων, ανενδοίαστα προασπίζεται την εφαρμογή της, ενώ κανένας δεν πείθεται πως οι συντάξεις δεν απειλούνται. 

 

Προεκλογικά αναφερόμαστε στον κίνδυνο της «ακροδεξιάς με το κοστούμι». Αυτής που επελαύνει στην Ευρώπη ολόκληρη και παγιδεύει στη ρητορική της και την ατζέντα της τη συντηρητική δεξιά παράταξη. Η στροφή στον αυταρχισμό και τη σκληρή δεξιά βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη. Το αποκρουστικό δόγμα Βορίδη «να πάρουμε θεσμικά και αντιμετωπίζεταικητικά μέτρα, ώστε οι ελαττωματικές ιδέες της κάθε μορφής Αριστεράς να μην μας απειλήσουν ξανά» εφαρμόζεται ήδη. Πέρασε δυστυχώς   αβρόχοις ποσίν η "ΚΥΠοποίηση" της ΕΥΠ, με αλλαγή του σκοπού της. Έτσι επανέρχεται η ιδέα του εσωτερικού εχθρού, που ι με τον «σύνδεσμο» - χαφιέ στις υπηρεσίες του ευρύτερου δημοσίου.